کسی که عهده‌دار کاری مانند شهرداری تهران می‌شود، باید هم آشنا به مسائل این حوزه باشد، هم این آشنایی را در چارچوب یک برنامه منسجم و مدون تنظیم کرده باشد، هم بداند که به جایگاه خدمت قدم می‌گذارد نه مثلاً جایگاه کسب وجهه.
زمانی در همین شهر کسانی مدعی کسب این جایگاه بودند که حتی یک سطر برنامه مدون هم نداشتند، اما مدعای بسیار را با ولع بسیار آمیخته بودند و بابت همین آمیزه خود را به تصرف این جایگاه محق می‌دانستند.
در جلسه اخیر منتخبان شورای پنجم که درباره نخستین مرحله انتخاب شهردار صحبت شد شاهد پدیده مبارکی بودیم که من نام آن را برنامه‌های بی‌مدعی می‌گذارم. سه گروه اسم در این جلسه مطرح بود؛ نخست آنان که منصبی رسمی ندارند، دوم آنان که منصبی دارند و قریب به یقین می‌دانستند که در دولت بعدی هم حضور خواهند داشت و سوم آنان که منصبی داشتند اما به وضوح گروه پیشین از دولت آینده و جایگاه خود خبر نداشتند.
تک تک افراد هر سه گروه آمادگی ارائه برنامه‌هایی جدی و فکر شده داشتند. حتی کسانی که از رقابت کناره گرفتند، برنامه‌هایی آماده کرده بودندتا در صورت لزوم مورد استفاده دیگر نامزدها قرار بگیرد. این رفتار برگرفته از اخلاق و مبتنی بر ایثار است. بی‌هیچ مدعایی کناره گرفتند تا عرصه برای دیگران بازتر شود اما دستاوردهای خود را بی‌هیچ چشمداشتی در اختیار دیگران نهادند.
همچنین آنها که می‌دانستند در دولت بعد حضور خواهند داشت هوشمندانه اجازه دادند که منتخبان مردم آنها را در این رقابت وارد کنند.
آنها همچنین با حضورشان بار مسئولیت بزرگی بر دوش شهردار آینده گذاشتند و در عین حال این پیام را هم رساندند که در کنار مردم خوب تهران آماده کمک و همکاری با مدیریت شهری هستند. همه اینها زیبا و شایسته قدردانی بود.
هرچند کسانی کوشیدند با نادیده گرفتن مرز الفت و رقابت و باز با نادیده گرفتن مرز رقابت با جنگ وانمود کنند که در این عرصه جنگ برپا است. گمان نکنم هیچ شاهد بی‌غرضی این رفتارها را ببیند و نامیجز الفت و ایثار بر آن بگذارد.کج‌گویی‌های این و آن البته قامت اهل الفت را نمی‌خراشد. از اینها بگذریم.
به‌زیبایی رفتارهای چند روز اخیر بنگریم. بسیار شنیده بودیم که رفتارها عوض شده، مروت گم شده و شهر دیگر شهر نیست. حالا سرمان را بلند می‌گیریم که مروت هست، فتوت هست، شهر هست و پایدار و سلامت است.
احمد مسجدجامعی
- 12
- 4
