مشکل دیوارنگاره‌های ولیعصر چه بود؟

دیوارنگاره اول میدان، ولی عصر که نصب شد به دوستم که سمتی در موسسه مسئول این تابلوی بزرگ دارد پیام دادم این چه کاری بود؟ کلی قسم و آیه که به خدا منظوری نداشتیم و عکس در واقع تیم ملی است با یکی دو یار ذخیره و البته با شماتیک قومشان و هدف نهایی این بوده که نشان دهیم با هم متحدیم.

با این حال کسی برای این حرف‌ها تره هم خرد نکرد. سیل زنان آمد و تابلو و طراحانش را با خودشان برد چرا که به عقیده بسیاری، نیمی از ملت در تابلویی حذف شده بودند که قرار بود شعار یک ملت را نمایندگی کند. تابلو را عوض کردند و این بار یکی دو خانم آمدند به میان آن انبوه جمعیت.

ماجرا رفت به سمت شجاعی و اینکه عکسش با طارمی عوض شده و از این حرف ها. این بار دیگر کسی خیلی پیگیر نبود، ولی به هر حال دل برخی با آن دیوارنگاره هم صاف نشد.

برنامه این بود که دیوارنگاره قبل از هر بازی تغییر کند و دیروز هم چنین اتفاقی افتاد. این بار تعداد زنان بسیار بیشتر است و تیپ و قیافه آن‌ها هم تقریبا نمایی از آنچه در جامعه می‌بینیم.

از دیروز هم در فضای مجازی می‌گویند که این تاثیر همان اعتراضات و مقاومتی است که شد، ولی چرا نهادی که مسئول چنین کاری بود از ابتدا این کار را نکرد؟ بیایید ماجرا را با ماجرای سامسونگ مقایسه کنیم.

می‌دانید که سامسونگ یک تبلیغ برای جام جهانی درست کرد که در آن مردان در حال تماشای فوتبال و زنان به بچه داری و بافتن شال مشغول بودند.

همان کلیشه همیشگی که ورزش برای مردان است و نه زنان. خب خیلی از کاربران به این کار اعتراض کردند و بعد از آن سامسونگ یک طرح جدید عرضه کرد که زنان در آن هم به تماشاگران اضافه شده بودند. ولی در این مورد، مسئله حساسیت زا این است که نهاد مسئول این کار، یک نهاد حاکمیتی است و هر چقدر هم که بخواهد بگوید، خصوصی است باز هم ایده‌های حاکمیتی را پیش می‌برد.

از این روست که جای این سوال وجود دارد که چرا نهاد مسئول چنین کاری را انجام نداده است. وقتی قرار است بگوییم که حاکمیت چگونه به جام جهانی نگاه می‌کند؛ چرا باید کاری کنیم که در نگاه اول زنان و در نگاه دوم کاپیتان تیم ملی حذف شود و دست آخر، یک پوستر خوب نتیجه اعتراض مردمی شود؟

مسئله به طور خلاصه یک چیز است. یک سونگری در نهاد‌های حاکمیتی. نهاد‌های حاکمیتی باید آغوش خود را برای تفکرات مختلف باز کنند تا همه مردم ایران با گرایش‌های فکری مختلف بتوانند در این نهاد‌ها کار کنند. در این صورت است که محصول نهایی فعالیت این نهاد‌ها تقریبا نمایی نزدیک از مردم ایران است و هر اشتباهی، مثل اشتباه سامسونگ، صرفا یک خطای قابل اغماض است و نه یک انگاره ایدئولوژیکی غیر قابل تغییر.

روزنامه هفت صبح