کولبری و رنجبری، تلاش معاش

کولبری و رنجبری با عشق به خانواده و تلاش معاش در کوهستان های صعب العبور، برف و بوران را به سینه روفتن و پیچاپیچ سنگلاخ ها را با پای اراده کوفتن، صخره ها را به زانو درآوردن، از رودخانه ها و باتلاق های یخ بسته گذشتن، نان را با جان خریدن، همه و همه رنجنامه تکان دهنده کولبری های تو برای نان آوری درکمرکش کوهپایه ها و کوهستان ها و درکشاکش زندگی مرزنشینی توست.

مرز با تو آشناست، نام تو به مرز میهن گره خورده است از ازل، از روزگار آتش و ترکش، از سالیان جنگ که حتی یک وجبش را به دشمن ندادی، خاک را می گویم، خاک وطن، مرز میهن که عزیزش داشتی و معشوقش پنداشتی، که جانانه مرزبانش بودی.

در شاخ شمیران، شاخ دشمن را شکستی، در بانه و سردشت سرشت وطن دوستی و دلاوری و حماسی ات را جلوه دادی، سرشت کرد اصیل ایرانی، کرد مسلمان پاکباز.

در چند روز گذشته و در ۱۰ کیلومتری روستای بیوران علیای شهرستان سردشت، چهار نفر از کولبران بومی کرد، در حال جا به جایی کالا و لوازم خانگی در اثر ریزش سهمگین بهمن در زمهریر سوزناک زمستان جان باختند، این خبری دردناک برای رسانه ها و مردم بود، خبر بوی وحشت و هراس و مرگ می داد.

علی ۱۸ ساله، محمد۲۱ ساله، هیوا ۲۲ ساله و شیرزاد ۲۷ ساله، کولبران رنجبری بودند که قربانی شغل پرمشقت و خطرآفرین خود شدند، آنان و تعداد زیادی از هم تبارانشان، لاستیک خودرو، یخچال، تلویزیون، کولرگازی، بخاری، انواع لوازم برقی خانگی و... در کارتن های حجیم و سنگین را به عنوان محموله های انفرادی کولبری برای تحویل به کارفرمایان پاساژهای بزرگ اقتصادی در مقابل دریافت کم ترین دستمزد جا به جا می کرده اند.

آنان که در تلاش معاش، نان را به بهای جان برسفره زن و فرزندانشان می آوردند و مگر نه این است که؛ الکادُ عَلی عیالِه کَالمُجاهِدُ فی سسبیل الله (کسی که خود را برای روزی خانواده اش به رنج و زحمت اندازد مانند کسی ثواب می برد که در راه خدا جهاد می کند)

علاوه بر جوانان کم سن و سال، کلان مردان ۵۰ تا ۶۰ ساله نیز برای امرار معاش با تحمل مشقت ها و رنج های طاقت فرسا به این شغل هراس انگیز مشغولند و لحظه به لحظه با خوف و خطر مواجه اند.

مرزداران نجیب شهرهای مرزی بانه، سردشت ، نوسود و اشنویه در استان های کردستان، کرمانشاه و آذربایجان غربی به دلیل نبود فرصت های شغلی و کارخانه های تولیدی اشتغالزا، از سال ها پیش از سرناچاری به این شغل ناپایدار و خطرناک روی آورده اند، اینک همه نگاه ها به سرمایه گذاران و دولت در این منطقه است.

کافی است تا دولت عزمش را جزم کند و یک بار برای همیشه برای حل این معضل، آستین همت بالا بزند، ایجاد فرصت های شغلی برابر اتخاذ سیاست های بیمه ای و کارگری، تمهید مشوق های مالی و اقتصادی برای سرمایه گذاران بخش خصوصی، راه اندازی شرکت ها و کارخانه های تولیدی و کارآفرین، پرداخت وام های اشتغالزایی، تقویت راهبرد اقتصاد مقاومتی و... از جمله راهکارهای مناسب و عملی گره گشا در این راستا و یاری گری دولت به هموطنان مرزدار کرد در مرزهای جمهوری اسلامی است.

خداداد ابراهیمی