بدترین خودروهای جهان چه ویژگی‌های دارند؟

بدترین خودروی جهان چه ویژگی‌های دارد؟ شاید پاسخ به این سؤال برای ما ایرانی‌ها بسیار ساده باشد؛ ولی در بیشتر کشورهای اروپایی و آمریکا که خودروهای مدرن و باکیفیت مونتاژ و عرضه می‌شوند، انتخاب بدترین خودرو از بین گزینه‌های عالی ،خوب و متوسط، به‌سختی انجام می‌شود.

با کنار گذاشتن بازار خودروی ایران، در این مطلب به دنبال شبیه‌سازی بدترین خودروی جهان هستیم؛ در واقع مانند شخصیت معروف فرانکنشتاین، بدترین اجزای اصلی که در خودروهای برندهای مختلف وجود دارد، در قالب یک خودرو قرار می‌دهیم تا بی‌کیفیت‌ترین، پرمصرف‌ترین، ناایمن‌ترین و در یک کلمه «بدترین» خودروی جهان ساخته شود.

پیشرانه؛ رنسیس روتاری مزدا

با اینکه پیشرانه‌های روتری (Rotary) مزدا و یکی از بهترین خودروهای اسپرت ژاپنی مجهز به این پیشرانه، مزدا RX-7 (به‌خصوص نسل سوم آن) در بین علاقه‌مندان دنیای خودرو یک ترکیب رؤیایی است؛ ولی باید بدانید که تمام پیشرانه‌های روتری مزدا عملکردی برابر نداشتند.

پیشرانه‌ی روتری رنسیس (RENESIS) که روی مدل RX-8 نصب شد، برخلاف پیشرانه‌ی نسل سوم RX-7 تنفس طبیعی بود. این پیشرانه برای درمان ویژگی‌های منفی پیشرانه‌های روتری وانکل مانند مصرف سوخت و آلایندگی بالا، نسبت به نسل قبل قدرت و گشتاور کمتری ارائه می‌داد. با این‌حال رنسیس یکی از پیشرانه‌هایی بود که توانایی رسیدن به دورموتورهای بالا داشت و برای حفظ عملکرد مناسب، سوخت و روغن موتور بالایی طلب می‌کرد. علاوه بر این، این پیشرانه به مبدل‌های کاتالیست گران‌قیمت نیاز داشت که البته در مدت زمان کمی باید تعویض می‌شد.

استفاده از پیشرانه‌های روتری با دیگر پیشرانه‌ها، کمی متفاوت است که بیشتر مالکان خودروهای مجهز به این پیشرانه، از این موضوع اطلاع نداشتند. نتیجه‌ی این بی‌اطلاعی و حساسیت خاص پیشرانه، خرابی‌های اساسی زیاد موتور و افت قیمت شدید خودروهای دست دوم مجهز به این پیشرانه بود.

شاسی؛ تریومف هرالد

برای پیدا کردن ضعیف‌ترین شاسی برای بدترین خودروی جهان، باید به چند دهه قبل و زمانی که شرکت خودروسازی تریومف (Triumph) از سیستم تعلیق مستقل تاب‌دار (Swing Axle) استفاده می‌کرد، مراجعه کنیم. این طرح که پیاده‌سازی آن روی خودرو بسیار کم هزینه‌تر بود، در هنگام پیچیدن خودرو در سرعت‌های بالا، تمایل زیادی به ایجاد زاویه کمبر مثبت (بخش بالای تایر به بیرون متمایل شود) داشت.

به‌علاوه خودروهای مجهز به این نوع سیستم تعلیق، مرکز چرخش (Roll Center) بسیار بالایی داشتند که به همین دلیل در هنگام پیچیدن، سیستم تعلیق و عقب خودرو بالا می‌رفت و چسبندگی تایرهای عقب کاهش پیدا می‌کرد.این نوع سیستم تعلیق پس از گذشت یک دهه بهینه‌سازی شد تا این ویژگی‌های عجیب در آن وجود نداشته باشد.

سیستم فرمان؛ واکسهال (اوپل) کورسا C

واکسهال موتورز (Vauxhall Motors) یکی از قدیمی‌ترین شرکت‌های خودروسازی بریتانیا است که به‌عنوان زیرمجموعه‌ی گروه آلمانی اوپل (Opel) فعالیت می‌کرد؛ اخیراً این دو شرکت زیرمجموعه‌ی گروه پژو-سیتروئن (PSA) شدند. شاید بتوان گفت که مدل کورسای (Corsa) این شرکت برای مردم بریتانیا، مانند پراید برای ایرانی‌ها باشد.

اما سیستم فرمان این خودرو، حتی از بازی‌های ویدئویی ریسینگ دهه‌ی ۲۰۰۰ هم بازخورد کمتری به راننده ارائه می‌دهد. سیستم فرمان برقی واکسهال کورسا C به قدری حساس بود که حتی با یک انگشت می‌توان مانورهای سریع انجام داد. تعادل بین چسبندگی و کم‌فرمانی در این خودرو به قدری ناهماهنگ بود که گویا فشار تایرهای جلوی آن ۱۰۰ psi است.

رینگ‌؛  طرح عروسک خرسی

برای این مورد نیازی به توضیح نیست و فقط تماشای تصویر آن کفایت می‌کند.

جعبه‌دنده؛ اسمارت رودستر

اسمارت رودستر توسط شرکت خودروسازی اسمارت (Smart) که زیرمجموعه‌ی گروه خودروسازی دایملر است، در سال ۲۰۰۳ عرضه شد. این خودروی اسپرت کوپه تمام ویژگی‌های مورد نیاز برای تبدیل شدن به خودروی موردعلاقه‌ی مردم اروپا شامل وزن پایین، دو صندلی، سقف بازشونده، پیشرانه‌ی توربوشارژ و انتقال قدرت به محور عقب را داشت.اما تیم مهندسی اسمارت، بزرگ‌ترین اشتباه ممکن را انجام داد و با قرار دادن جعبه‌دنده‌ی نیمه خودکار ۶ سرعته و پدال‌های تعویض دنده‌ی پشت فرمان، تجربه‌ی رانندگی با رودستر را به کابوس تبدیل کرد.

طراحی بدنه؛ سانگ یانگ رودیوس

مینی‌ون بسیار عجیب و زشت رودیوس (Rodius) محصول شرکت خودروسازی سانگ یانگ (Ssang Yong) کره جنوبی است که اتفاقا به تعداد محدود، در ایران نیز عرضه شد. تقریبا از هر زاویه‌ای که به این خودرو نگاه می‌کنیم، هیچ نکته‌ی زیبا یا مثبتی مشاهده نمی‌شود.

جنس بدنه؛ نسل اول فورد KA

نسل اول خودروی شهری فورد KA از سال ۱۹۹۶ تا سال ۲۰۰۸ تولید می‌شد که تقریباً مدت زیادی است. مدل KA به دلیل ابعاد کوچک و قیمت پایین، انتخاب خوبی در برابر سوپرمینی‌ون‌های کسالت‌آور بود. اما بزرگ‌ترین ضعف KA، جنس بدنه‌ی آن بود که در مدت زمان کوتاهی، رنگ بدنه پوسته‌پوسته می‌شد و فرومی‌ریخت. زنگ‌زدگی و خوردگی نقاط مختلف بدنه به‌سرعت نمایان می‎شد که به دنبال آن، مشکلات اساسی در ساختار بدنه و شاسی به وجود می‌آمد.

سیستم ترمز؛ سیتروئن سکسو (پژو ۱۰۶)

هاچ‌بک سیتروئن سکسو و خواهر ناتنی‌اش، پژو ۱۰۶ هیچوقت خودروهای سنگین‌وزنی نبودند؛ همین دلیل باعث شد تیم مهندسی پژو-سیتروئن یکی از ضعیف‌ترین سیستم‌های ترمز موجود را روی این مدل ارزان‌قیمت نصب کند. مشکل دیگر این دو خودرو، فضای بسیار کم پدال‌ها بود که افراد با پای بزرگ، احتمالاً در یک زمان دو پدال را فشار می‌دادند.

  ایمنی؛ فیات سیچنتو

شاید با نگاهی کوتاه به خودروی شهری و کوچک فیات سنچنتو (Seicento) چندان مشخص نباشد؛ ولی این مدل در تست‌های تصادف NCAP اروپا، فقط ۱.۵ ستاره از ۵ ستاره کسب کرده که در واقع، کمترین امتیاز در تاریخ تست‌های این مؤسسه است. سینچنتو در اواخر قرن بیستم و سال ۱۹۹۷ طراحی شد؛ اما در تست‌های تصادف از روبرو و پهلو عملکرد بسیار ضعیفی داشت که از نظر کارشناسان یورو NCAP، تقریباً امنیت سرنشینان آن صفر بود.

اما قبل از اینکه یک مدل خودروی داخلی را در دیدگاه‌ها نام ببرید، نظر شما در مورد بدترین خودروی جهان چیست؟ اگر بخواهید بدترین خودروی جهان را شبیه‌سازی کنید، بخش‌های مختلف آن از چه برند و مدل‌های تشکیل می‌شود؟

میلاد زنگانه