به گزارش عصرایران به نقل از بی‌بی‌سی؛ "ویجی مهتانی" مدیر تولیدی پوشاک و مد در هند در باره اثرات ناشی از تعطیلی و رکود ویروس کرونا در صنعت لباس آسیا گفت: اگر کارگران ما از ویروس کرونا نمیرند، از گرسنگی می‌میرند.
در مواقع معمول شرکت "ویجی مهتانی" و شرکایش "آمیت مهتانی" و "شاون اسلام" در سه کشور هند، بنگلادش و اردن بیش از ۱۸ هزار کارگر داشت. اما اینک این بنگاه صنعتی به دلیل رکود پیش آمده مجبور تعطیل کردن بخش اعظمی از کسب و کار خود شده و در حال حاضر تنها بخشی از کارخانه "داکا" پایتخت بنگلادش فعال مانده است.
مقامات این شرکت مد و لباس می‌گویند: قرنطینه مشکلات زیادی ایجاد کرده اما تنها مسئله‌ای نیست که بر روی توانایی پرداخت به کارگران و کیفیت زندگی آنها تاثیر گذاشته است. مشکل بزرگ آنها تقاضاهای غیرمعقول مشتریان بزرگ در آمریکا و بریتانیا است.
"آمیت مهتانی" مدیرعامل این شرکت در شعبه "تاسکر آپیرل" اردن در این باره می‌گوید: برخی از برندها حس واقعی همکاری و سطح بالایی از اخلاق را در جریان همکاری‌های دو یا چندجانبه نشان می‌دهند. آنها از وضعیت معیشت کارگران و وجود حداقل نقدینگی کافی برای پرداخت حقوق اطمینان حاصل می‌کنند.
وی افزود: اما ما تجریباتی ناخوشایند دیگری نیز وجود دارند. بسیاری از سفارشهای آماده شده یا در حال تکمیل کنسل شدند. از طرفی ما مجبور به تخفیف کلان روی محموله‌هایی فوق‌العاده یا در حال ترانزیت شدیم. برخی از مشتریان غربی ما نیز به شکلی غیرمنصفانه خواهان تمدید ۳۰ تا ۱۲۰ روزه قراردادها با شرایط پرداخت قبلی هستند.
یک ایمیل تائید شده نشان می‌دهد که یک مشتری بزرگ آمریکایی این شرکت خواهان تخفیف ۳۰ درصدی برای "تمامی پرداخت‌ها و سفارشات جدید" است. حتی مواردی که قبلا ارسال و دریافت شده است.
آنها در دلایل خود بر "پشت سر گذاشتن این دوره اضطراری" استناد کرده‌اند.
"ویجی مهتانی" همکار دیگر "آمیت مهتانی" در این باره می‌گوید: برندها فقط سعی دارند از سهام‌داران محافظت کنند و توجهی به کارگران صنعت پوشاک نشان نمی‌دهند. این رفتار دو رو بیانگر بی‌اعتنایی کامل به اخلاق و مسئولیت‌پذیری حرفه‌ای و اجتماعی است.
وی در ادامه افزود: تمرکز برندها روی سهام نشان می‌دهد که برخی از آنها پشتوانه‌ای برای چنین روزهای مبادایی ندارند و دست به دامن ضعیفترین حلقه در زنجیره تامین شده‌اند. مشتریان از ما می‌خواهند به آنها کمک کنیم تا بتوانند از بسته‌های محرک دولت آمریکا بهره ببرند و از پس چنین روزهایی برآیند.
این در حالیست که تولیدکنندگان پوشاک از دو مسئله مهم مرتبط با قرنطینه ویروس به شدت آسیب دیده‌اند.
این مشکلات در ماه فوریه آغاز شد، درست زمانی که کارخانه‌ها نتوانستند مواد اولیه مورد نظر خود را از چین به عنوان بزرگترین صادرکننده پارچه تامین کنند. براساس آمار، چین در سال ۲۰۱۸ بیش از ۱۱۸ میلیارد دلار (۶۷ میلیارد پوند) از صادرات پارچه درآمد داشته است.
پس از باز شدن مجدد کارخانه‌های پارچه در چین در هفته‌های گذشته، تولیدکنندگان پوشاک امیدوار بودند دوباره فعالیت خود را از سر گیرند اما رکود تقاضا در عرصه خرده‌فروشی و فشارهای دولتی برای اعمال قرنطینه در دیگر نقاط جهان آرزوهای آنها را بر باد داد.
صنعت بحرانی
ممکن است که چین را به عنوان کارخانه جهان بشناسید، اما زمانی که پای لباس به میان آید، بنگلادش، اندونزی، کامبوج، ویتنام و میانمار نقش‌های بزرگتری را ایفا می‌کنند.
"استنلی سزتو" که به عنوان یک تولیدی پوشاک و مواد اولیه از شرکت "لور استایل" با برندهای مطرح "هوگوباس"، "کوچ"، "تئوری" و "وینس" کار کرده است در این باره می‌گوید: تولیدی‌های بزرگ پوشاک جهان و برندهای معتبر جهانی در ۱۰ سال گذشته به دلیل افزایش هزینه‌های تولید از چین دور شده و از این کشور رفته‌اند اما همچنان آسیا بزرگترین تولید کننده لباس در سراسر جهان به شمار می‌آید.
این موضوع نشان می‌دهد که تولید پوشاک برای بسیاری از کشورهای در حال توسعه آسیا بسیار حیاتی است. داده‌های سازمان تجارت جهانی نشان می‌دهد که بنگلادش و ویتنام در میان چهار کشور بزرگ صادرات لباس قرار دارند. بنگلادش حدود ۶.۷ درصد و ویتنام ۵.۷ درصد از سهم تولید لباس دربازارهای جهانی را به خود اختصاص داده‌اند.
بنگلادش بیش از ۴ میلیون کارگر پوشاک دارد و محصولات ساخته شده از پارچه و لباس بیش از ۹۰ درصد صادرات این کشور در سال گذشته را به خود اختصاص داده است.
به گفته "شنگ لو" دانشیار دانشکده مد و لباس دانشگاه "دلاور" آمریکا، در کامبوج و سری‌لانکا نیز بیش از ۶۰ درصد صادرات به صنعت لباس و پارچه تکیه کرده است.
بیش از نیمی از کل مشاغل تولیدی در بنگلادش و حدود ۶۰ درصد مشاغل کامبوج در حوزه صنعت لباس قرار دارند و به تولید محصولات برای زنان می‌پردازند.
دانشیار دانشگاه "دلاور" بر این باور است که شرایط به وجود آمده از شیوع ویروس کرونا حدود ۴ تا ۹ درصد از مشاغل عرصه پوشاک و پارچه در کشورهای بنگلادش، ویتنام، کامبوج و هند را از بین خواهد برد.
به همین دلیل دولت بنگلادش در تلاش است تا به این صنعت کشورش کمک کند.
"شاون اسلام" مدیر عامل شرکت پوشاک "اسپرو" در بنگلادش گفت: دولت بسته محرک سخاوتمندانه‌ای را برای کمک به پرداخت دستمزد کارگران، وام با بازپرداخت بلند مدت و نرخ بهره بسیار مناسب به صنایع این عرصه ارائه می‌دهد. اگرچه این کمک‌ها در چنین شرایط وخیمی کافی نیست اما به بهبود نسبی اوضاع کمک خواهد کرد.
دولت کامبوج نیز به طور موقت مالیات را برای کارخانه‌های پارچه تعطیل کرده و پیشنهاد کمک هزینه دستمزد به کارگران را داده است.
کاشناس دانشگاه "دلتور" در این باره افزود: شیوع این ویروس در بلند مدت می‌تواند منجر به کاهش نیروی کار، افزایش قیمت مواد اولیه، افطایش قیمت لباس و فقدان ظرفیت تولید شود.
پس از افزایش انتقادات و فشارها برخی از برندهای لباس مانند "اچ اند ام" و "ایندیتکس" (یکی از زیر برندهای شرکت "زارا" قبول کرده‌اند هزینه کلی سفارشهای خود را به تولیدی‌های پوشاک پرداخت کنند.
"دومنیک مولر" از کمپین "کارگران پست برچسب" که به حمایت از کارگران بخش پوشاک ایجاد شده در این باره گفت: سال‌هاست که برندها با تولید در کشورهایی با کارگران ارزان و بدون سیستم تامین اجتماعی امپراطوری‌های بزرگی در مدل‌های اقتصادی ایجاد کرده‌اند. اما اینک وقت آن فرا رسیده تا دهه‌ها بهره‌برداری با پرداخت اصولی و به موقع به کارگران پایان یابد.
- 16
- 5
