آیا یورو ۲۰۱۶ مرگ فوتبال مالکانه بود؟

به گزارش ورزش سه، پانزدهمین دوره رقابت های جام ملت های اروپا نیز به پایان رسید تا پرتغال عنوان قهرمانی این رقابت ها را برای نخستین بار کسب کند. یورو ۲۰۱۶ حاوی اتفاقات بسیار جالبی بود. از پیروزی تیمی همچون ولز مقابل بلژیک به عنوان یکی از بی منطق ترین تیم های جام گرفته تا پیروزی فرانسه مقابل آلمان. با این حال از میان تمامی ۵۱ بازی برگزار شده شاید بتوان دیدار مرحله نیمه نهایی میان فرانسه و آلمان را به عنوان ویترین رقابت های یورو ۲۰۱۶ انتخاب کرد.

قهرمانی پرتغال نیز خود به خوبی می تواند شکل و شمایلی کامل از نوع برگزاری رقابت های یورو ۲۰۱۶ را ترسیم کند. تیمی با ۲ مهاحم در جلوی ۸ بازیکن که تنها ۱ گل در طول ۴۲۰ دقیقه بازی در مرحله حذفی دریافت کردند و در عین ناباوری تنها ۱ بازی را در کل تورنمنت توانستند در وقت عادی برنده شوند. این دقیقا تعریف فوتبال مدرن است و پرتغال توانست بهترین تعریف را از فوتبال مدرن امروز ارائه کند. در عین حال ایسلند و ولز نیز همواره یورو ۲۰۱۶ را با نیکی یاد خواهند کرد. آن ها بار دیگر ثابت کردند که فوتبال ملی می تواند بهترین فضا برای قدرت نمایی تیم های کم نام و نشان تر باشد.

سوال هایی همواره پس از پایان هر تورنمنت مهم ملی در فوتبال دنیا وجود دارد. با این حال ما در سال ۱۹۵۸ نیستیم که شاهد ظهور سیستم ۴-۲-۴ باشیم که توانست آینده فوتبال دنیا را تغییر دهد. یا در سال ۷۴ که هلند توانست با استفاده از توتال فوتبال آژاکس و فاینورد دنیا را به خود خیره کند. یا در سال ۸۶ که دفاع ۳ نفره توانست برگ جدید تاکتیکی را رقم بزند. سال ۲۰۱۶ سالی بود که تورنمنت ملی بیش تر از آنکه تاکتیکی باشد، منطقی بود و راه حل های منطقی ارائه می داد.

بارسلونا پپ گواردیولا موفق شد با سیاست داشتن بیش از ۷۰ درصد مالکیت توپ، به موفقیت های خیره کننده ای در سطح اسپانیا و اروپا دست پیدا کند. با این حال در سال ۲۰۱۰ ژوزه مورینیو توانست راه حلی برای مقابله با بارسلونا ارائه دهد. راه حلی که بسیار ساده می گفت برای شکست دادن بارسلونا، توپ را بیش تر از همیشه در اختیار آن ها قرار دهید. بسیاری از رقابت های یورو ۲۰۱۶ نیز بازتابنده همین مسئله بود. جایی که تیم ها به دنبال ارائه فوتبالی واکنشی بودند. ۴۹ درصد از رقابت های یورو ۲۰۱۶ در شرایطی برگزار شد که یک تیم بیش از ۶۰ درصد مالکیت توپ را عهده دار بود. در واقع می توان گفت که نیمی از بازی های یورو ۲۰۱۶ تقابل یک فوتبال هجومی صرف در برابر یک فوتبال تدافعی صرف بوده است. در بازی آلمان مقابل فرانسه، شاگردان یواخیم لوو ۶۶ درصد مالکیت توپ را عهده دار بودند اما این فرانسه بود که توانست با ایده هایی روشن تر در حملات، آلمان را از دور رقابت ها خارج کند.

این مسئله، به خودی خود به هیچ عنوان مسئله بغرنجی محسوب نمی شود. فوتبال ملی همواره عرصه بروز اتفاقات هیجان انگیز بوده، جایی که تیم های کوچک تر می توانند خود را بروز دهند. تیم های ضعیف تر از لحاظ مهره، باید دفاع کنند و هر منطقی نیز همین مسئله را تایید می کند. آن ها باید به دنبال راه حلی باشند که بهترین بازدهی را از خود نشان دهند. با این حال زمانی که در فوتبال حمله رنگ ضعیف تری به خود می گیرد، شرایط کسل کننده و کسالت آور می شود. یورو ۲۰۱۶ از این لحاظ، بار دیگر نقطه ناراحت کننده ای برای تورنمنت های ملی بود. اینکه این وضعیت در یورو ۲۰۱۲ نیز صدق می کرد، باز هم شرایط را تغییر نمی دهد چرا که هر ۳  دوره جام ملت های اروپایی که پیش از سال ۲۰۱۲ برگزار شده بود، همگی کیفیت فوق العاده ای داشتند. باید گفت که رقابت های ملی بیش از پیش در حال نزول کیفیت خود است. یورو ۲۰۱۶ بار دیگر این مسئله را ثابت کرد.