به گزارش ورزش سه، "اولین بار" طعمی دارد توصیف نکردنی و آن سال برای اولین بار آن طعم را چشیدیم. برای توصیف اهمیت راه یابی ایران به جام جهانی ۱۹۷۸ همین کافی که مسابقات نهایی با شانزده تیم برگزار می شدند، فقط شانزده تیم، و از دل تیم های آسیایی و اقیانوسیه یک نماینده جواز سفر را کسب می کرد، فقط یک نماینده.
با این وصف آن تیم با پشت سر گذاشتن حریفان عربی و آسیای جنوب شرقی و همین طور استرالیا راهی آرژانتین شد. بی شکست. با اقتدار.
حشمت مهاجرانی روی نیمکت نشسته بود. مربی که با تیم ملی جوانان چهار بار قهرمان آسیا شده بود و دو سال پیش رهبری تیم ملی در المپیک ۱۹۷۶ را برعهده داشت. مردان او در سفر جام جهانی را با از سر راه برداشتن عربستان و سوریه در مرحله اول آغاز کردند. سپس در مصاف با استرالیا، کویت، کره جنوبی و هنگ کنگ ماراتون طولانی شان را آغاز کردند. ماراتونی که از بهار با سفر به سرزمین های دوردست و برگزاری سه دیدار تب زده دور از خانه شروع شد.
نبرد با هنگ کنگ و کره
بازی با هنگ کنگ در رطوبت نود و هفت درجه ای برگزار شد. با پیروزی ۰-۲ برخواسته از دل تغییرات تیم. غلامحسین مظلومی که عربستان را خرد کرده، مصدوم بود و غفور جهانی و رضا عادلخانی در خط حمله قرار داشتند. حبیب خبیری هم در خط دفاع جای گرفت. گل دقیقه ۲۲ حسین کازرانی پس از ارسال یک ضربه کرنر زده شد و گل دقیقه ۷۶ جهانی با پاس کاپیتان علی پروین.
دیدار با کره جنوبی در پوسان در هوایی با رطوبت هفتاد و چهار درجه ای برگزار شد. برابر تیمی بسیار آماده و بسیار منظم. جایی که ایران به دفاع روی آورد و از وقت کشی هراسی به دل راه نداد. مهاجرانی پس از بازی می گفت "به خبرنگاران کره ای گفته بودم قوی تر از شما هستیم، ولی به بازیکنانم گفته بودم اگر به بازی سرعت دهیم از آنها عقب می افتیم. هم سرعت شان از ما بیشتر است و هم وزن و قدشان. گوشزد کردم پاس های عرضی بدهید و در فرصت های مناسب به گوش های راست و چپ بتازید".
تساوی بدون گل در پوسان، کسب یک امتیاز از جهنم بود. آن هم با فقط یک تعویض: ناصر حجازی، حسن نظری، نصراله عبدالهی، آندرانیک اسکندریان، علی پروین، محمد صادقی که در آن دیدار شگفت انگیز بازی کرد، ابراهیم قاسمپور، حسن روشن، ایرج دانایی فرد و غفور جهانی که جایش را اواخر بازی به حسین فرکی داد.
انتقام در ملبورن
نبرد با استرالیا نبرد با دشمن چهار سال پیش بود. مبارزه ای با طعم دیگر. آنها چهار سال پیش ایران را در آستانه سفر به جام جهانی ۱۹۷۴ حذف کرده بودند و ما برای آن زخم مرهمی پیدا نکرده بودیم جز به زانو درآوردن استرالیا در خانه اش. شاهکار فدراسیون در زمینه تدارک پیش از بازی بزرگ رقم خورد. در دورخیزی که کرد. در برنامه هایی که ریخته شد و اجرایشان کرد.
مهاجرانی و همراهانش بسیار پیشتر از تاریخ نبرد راهی استرالیا شدند. بازی آنها با هنگ کنگ در شهر ادلاید را از روی سکوها تماشا کردند. سپس با هوایپما راهی ملبورن محل دیدار با ایران شدند. شب را در هتلی که بازیکنان در آن اقامت می کردند سپری کردند.
در رستورانش غذا خوردند. در سونایش دقایقی آرمیدند. روی تخت هایش خوابیدند. نصیحت دیتمار کرامر "خودت همه چیز را تست کن" را اجرا کردند. هشدار محمد صادقی که چهار سال پیش راهی استرالیا شده و هشدار داده بود زمان ورودشان چنان نامناسب بود که بازیکنان دو روز برای تنظیم خواب شان جان کندند را جدی گرفتند. تیم این بار تیم زمانی پا به ملبورن گذاشت که همه ساعت یازده در رختخواب بودند.
این بار اطلاعات کاملی از ایرانیان ساکن استرالیا در باره کانگوروها جمع شده بود. مهاجرانی می دانست دو مدافعان میانی استرالیا، ویلسون و بنت، از بازی زمینی عاجز هستند. می دانست هشتاد درصد گل های استرالیا با ضربه های ایستگاهی به ثمر رسیده اند. کازرانی عقب تر از سه مدافع دیگر به عنوان مدافع پوششی بازی کرد و سه مدافع دیگر هم کمتر نفوذ کردند.
عبدالهی بندرت از محوطه جریمه فاصله گرفت. حسن نایب آقا بیشتر از سایر مدافعان با توپ بازی کرد. دو هافبک از چهار مرد میانی، پرون و صادقی، هم به حفظ توپ پرداختند. روشن با دریبل ها و نفوذ هایش تا درون محوطه جریمه هم حمله کرد و هم اجازه نداد ویلیامز مدافع چپ استرالیا نفوذ کند. جهانی کمتر به عقب بازگشت و وظیفه اش جلوگیری از نفوذ دو مدافع میانی استرالیا، پیتر ویلسون و کول بنت، بود. استرالیایی ها چاره ای جز نواختن زیر توپ نداشتند.
وقتی توپ به دست عبدالهی خورد و داور نقطه پنالتی را نشان داد به نظر رسید اقبال به استرالیایی ها روی خوش نشان داده. ولی دیو هاردینگ توپ را به خارج از چهارچوب دروازه زد. به بیرون. ضربه برباد رفته استرالیایی ها مقدمه پیروزی شیرین ایران بود. دقایقی بعد حسن روشن بیست و دو ساله دروازه استرالیا را گشود. گشود و برای شادی به سوی تماشاگران استرالیایی دوید. دوید و دل شان را سوزاند.
نمادی از خالی شدن عقده چهار ساله. روشن در آن روز یکی از بهترین بازی های عمرش را ارائه داد. مهاجرانی پس از آن گل، قاسمپور که تهاجمی بازی می کرد را به بیرون فرا خواند و خبیری را به عنوان هافبک دفاعی در ترکیبش قرار داد. پیروزی در ملبورن یکی از برگ های طلایی تاریخ فوتبال ایران بود. چهار بازی: پنج امتیاز.
سقوط زاگالو در تهران
کویت با ماریو زاگالو افسانه ای راهی تهران شده بود. کویت که در هنگ کنگ و استرالیا را دور از خانه شکست داده بود. نبرد نایب آقا با حمد بوحمد بهترین مرد میانی کویت و رویاروی کاپیتان علی پروین با کاپیتان ابراهیم دوراهیم تماشایی بودند. ولی صحنه کلیدی در نیمه دوم با پاس محمد صادقی درون محوطه جریمه شکل گرفت.
عادلخانی و جهانی به سوی توپ هجوم بردند و توپ به احمد طرابلسی دروازه بان کویتی خورد و در بازگشت با پای جهانی برگشت درون دروازه. یک پیروزی دیگر.
پایان انتظار
روند شکست ناپذیری با تساوی هیجان انگیز ۲-۲ برابر کره جنوبی در تهران ادامه پیدا کرد و سپس نبرد سرنوشت ساز با استرالیا در تهران فرا رسید. آن روز احتمالا با حوصله ترین بازی ایران را دیدیم: صبر کن تا فرصت زدن نیش مهیا شود. دقیقه ۴۴ فرا رسید و آن فرصت مهیا شد و نیش را زدند. پروین از جناح راست به جلو تاخت و توپ را سانتر کرد. توپ بین سنگربان استرالیا و غفور جهانی گره خورد و ضربه نهایی را او زد: غفور، پسری از ملوان. گل.
نیمه دوم، نیمه تدبیر و آرامش بود. ناصر حجازی گلی نخورد. حسین کازرانی، نصرالئه عبدالهی، حسن نظری و آندرانیک اسکندریان بی اشتباه بودند و محمد صادقی و ابراهیم قاسمپور باجی ندادند. وقتی میشل کتابچیان سوت پایان را کشید نفس عمیقی کشیدیم. پیروزی ۰-۱ برابر استرالیا، جواز سفر به آرژانتین بود. آن روز را به یاد سپردیم، چهارم آذر ۱۳۵۶ را.
دیدار آخر در زمین کویت یک بازی تشریفاتی بود و تیم جوان شده ایران با دو گل بهتاش فریبا و خبیری پاسخ گل زودهنگام کویتی ها را داد و پرونده بازی های بی شکست بسته شد. ایران راهی جام جهانی می شد. بی شکست. تنها نماینده آسیا و اقیانوسیه در آرژانتین. عروسی آمده بود به کوچه ما.
- 14
- 1
