چرا دروازه‌بان یوونتوس در دوران نزول تیمش در این باشگاه ماند؟

به‌ گزارش ‌ایسنا ‌و ‌به نقل از آس، جرارد پیکه در ادامه‌ مصاحبه‌اش با بازیکنان بزرگ و مشهور جهان فوتبال با جان لوئیجی بوفون صحبت کرد. دروازه‌بان ایتالیایی در مورد شروع بازی خود در ۱۷ سالگی با پیراهن پارما اظهار کرد: پارما در آن زمان تا اواسط دهه "۹۰" یکی از بهترین تیم‌های اروپا محسوب می‌شد. آنها در مدت ۱۰ سال توانستند دو بار فاتح جام یوفا ، یک کوپا ایتالیا و سوپر جام اروپا را به دست آورند. پارما تیم سطح بالایی بود. دیدار برابر میلان اهمیت زیادی داشت. با این تیم در  صدر جدول هم امتیاز بودیم. میلان از بازیکنان بزرگی همچون روبرتو باجو، ژورژ وآه، ساویسویچ ، پائولو مالدینی و ... بهره می‌برد. من باید در این بازی به میدان می رفتم در حالی که تنها ۱۷ سال داشتم. این قضیه را سرمربی صبح روز بازی گفت‌. با این حال من ترسی نداشتم. زمانی که این خبر را به من دادند خیلی خوشحال شدم چون می‌توانستم  به تمام دنیا نشان دهم بوفون وجود دارد و دروازه‌بان خوبی است. خوشحالی و ترس در این بازی خیلی مهم غلبه کرد.

دروازه‌بان یوونتوس به نخستین بازی‌اش با پیراهن تیم‌ ‌ملی ایتالیا اشاره کرد و گفت‌: این دیدار در مرحله مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه انجام می‌شد و ما باید در مسکو به مصاف روسیه می رفتیم. در ‌دقیقه ۲۵ پالیوکا دچار آسیب‌دیدگی شد و درخواست تعویض کرد. من یک پسر بچه پر هیجان بودم که از هیچ چیزی ترس نداشتم. با این حال زمانی که دیدم پالیوکا درخواست تعویض می‌کند خیلی خوشحال نشدم چون زمین پر از برف بود و بازی اهمیت خیلی زیادی داشت. ایتالیا برای صعود  به جام جهانی می جنگید. من شروع به گرم کردن کردم و دو ‌دقیقه بعد وارد زمین شدم. تمرکزم را بر بازی قرار دادم و ترسم ریخته شد. تنها پنج ‌دقیقه از زمان حضورم در بازی می گذشت که روسیه یک فرصت خیلی خوب به دست آورد  و من نیز عملکرد خیلی خوبی در مقابل ضربه بازیکنان روس داشتم. این قضیه باعث شد که در ادامه‌ خوب کار کنم.

تیم‌ ‌ملی ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان قهرمان شد. بوفون به شوخی این قهرمانی  را بدترین رویداد عنوان کرد و گفت‌: یک اتفاق فوق‌العاده‌ بود. اکنون ۱۲ سال از آن قهرمانی می گذرد و زمانی که به تیم فرانسه نگاه می‌کنم متوجه می شوم آنها تیم خیلی خوبی بودند. در مقابل ما یک تیم نترس بودیم که تصور می کردیم می‌توانیم هر حریفی را شکست دهیم. خیلی خوب قهرمانی‌مان را به یاد می آورم. خوشحال بودیم. انرژی زیادی برای این رقابت‌ها صرف کردیم و توانستیم به هدف مورد دلخواهمان برسیم.

دروازه‌بان یوونتوس درباره فوتبال کنونی ایتالیا اظهار کرد: فوتبال ایتالیا اکنون یک چیز کم دارد و آن نداشتن بازیکنان مستعد است. زمانی که من وارد تیم‌ ‌ملی شدم بازیکنانی همچون باجو، الکساندرو دل پیرو، فرانچسکو توتی، فیلیپه اینزاگی ، وینچنزو مونتلا، کریستین ویری و ... حضور داشتند. آنها بازیکنان خیلی باهوشی بودند. در ۱۰ سال اخیر ایتالیا تیم خوبی داشته است با این حال بازیکنان باهوش و مستعدی مانند گذشته ندارد. در این مدت ما نتایج بدی کسب کردیم  ولی توانستیم به فینال یورو ۲۰۱۲ برسیم و در سال ۲۰۱۶ عملکرد خوبی در جام جهانی داشته باشیم چون هنوز غرور داریم که آن می‌تواند کاری کند که ما فراتر از انتظار ظاهر شویم. در رابطه با سری A  ایتالیا مشکل عملکرد فردی بازیکنان است.  شاید سطح سری A  پایین باشد اما هم چنان بازیکنان خوبی در این رقابت‌ها پرورش می‌دهد که آنها به پاری ‌سن‌ ژرمن ، رئال مادرید یا تیم‌های دیگری می پیوندند.

یوونتوس در سال ۲۰۰۶ با وجود قهرمانی به خاطر رشوه و فساد به دسته پایین‌تر سقوط کرد. بوفون با وجود حضور تیم تورینی در سری B این باشگاه را ترک نکرد. دروازه‌بان ایتالیایی در این رابطه گفت‌: در آن زمان باید بازیکنی مانند من یک کار خاصی انجام می داد باید نشان می دادیم که بازیکنان احساس دارند و همه چیز به پول و محبوبیت ختم نمی‌شود به همین خاطر تصمیم گرفتم با یوونتوس در سری B  به فوتبال خود ادامه‌ دهم. ما توانستیم قهرمان این رقابتها شویم و سپس دو سال خیلی خوب را در سری A تجربه کردیم اما دوباره سه سال خیلی بد را گذراندیم و در رتبه‌های ششم و هفتم قرار گرفتیم و با خودم گفتم که چی کسی مرا مجبور کرده است در این تیم بمانم! با این حال ۶ سال بعد توانستیم فاتح ‌اسکودتو شویم که این اتفاق خیلی من را خوشحال کرد.

کاپیتان یوونتوس درباره علاقه‌مندی‌اش به بازی در تیم دیگری گفت‌: دوست داشتم این اتفاق بیفتد چون من یک انسان هستم که دوست دارد مردم را بشناسد. دیگر سبک‌های زندگی را ببیند و  با افکار مختلف آشنا شود. این قضیه به من انگیزه می داد. با این حال من فکر می‌کنم خیلی ایتالیایی هستم می دانم ایتالیا محدودیت‌های زیادی دارد و کالچو نیز این چنین است. با این حال مردمی که بیشتر می شناسم من را خوشحال می‌کنند. من این محدودیت ها را دوست دارم. می دانم فرد مهمی در دنیای ورزش محسوب می‌شوم. نمی خواستم و نمی‌خواهم از ایتالیا بروم. می‌توانستم کشورم را ترک کنم  ولی ترجیح می‌دهم در این جا بمانم.

بوفون ۴۰ ساله در مورد بازنشستگی‌اش اظهار کرد: من بوفون هستم و می‌خواهم تا آخرین لحظه حضور داشته باشم. زمانی که متوجه شدم خودم نیستم از جهان فوتبال خواهم رفت. به همین خاطر چند ماهی است که با رییس باشگاه جلسه گذاشتیم و به آرامی شرایط را سنجیدیم. اکنون من خوشحال و آرام هستم. زمانی که بازی می‌کنم خوشحال هستم چون این جو را دوست دارم و با دوستانم هستم و می دانم که می‌توانم به هم تیمی‌هایم کمک کنم. زمانی که نتوانم این کار را انجام دهم اتفاق خاصی نخواهد افتاد چون دوران ورزشی خیلی خوبی داشتم. اگر بگویم ترسی ندارم دروغ گفته‌ام اما در نهایت  باید آرام باشم. من فرد کنجکاوی هستم و مطمئنم زمانی که فوتبال را کنار بگذارم به یک کار دیگر مشغول خواهم شد. تنها مشکل این است که این ۲۳ سال زندگی من را ساخته‌اند. تو (پیکه) می دانی برای هر روز یک برنامه خاص تنظیم می‌کنم اما بعد از بازنشستگی ۲۴ ساعت آزاد را باید خودت برنامه‌ریزی کنی. شاید این موضوع تنها مشکل ساز شود. دوست دارم مدیریت ورزشی را یاد بگیرم همچنین کلاس‌های مربیگری را بگذرانم سپس با آرامش مسیر خود را انتخاب کنم و به کار مورد دلخواهم بپردازم.

دروازه‌بان ایتالیایی در پایان گفت‌: اگر  فوتبالیست نمی‌شدم انسان چندان موثری نمی‌شدم. فکر می‌کنم معلم تربیت ‌بدنی می‌شدم مانند پدر و مادرم. این اتفاق برای من می افتد چون همیشه دوست داشتم با بچه‌ها و ورزش باشم. با این حال می گویم که فوتبال من را انسان بهتری کرد چون همیشه معتقدم کار گروهی از همه چیز مهم‌تر است. در یک گروه بودن خیلی زیبا است چون می‌توانید با هم برای پیروزی‌ها تلاش کنید، می‌توانید خوشحالی‌تان را با دیگران تقسیم کنید و این زیباترین اتفاقی است که زندگی می‌تواند به تو بدهد.