ستاره‌های لیگ برتری که به زمان احتیاج داشتند

سال گذشته بازیکنان جدیدی وارد لیگ برتر شدند که برخی توانستند خودشان را با شرایط جدید وفق بدهند و حتی بهتر از گذشته شوند و برخی دیگر خیر. البته این موضوع در پرمیرلیگ چندان چیز عجیبی نیست اما خب بوده‌اند، بازیکنانی که پس از یک فصل حضور در جزیره، موتورشان روشن شده و توانسته‌اند اوج بگیرند. بنابراین ستاره‌های سال قبل که انگیزه درخشش دارند، با نگاهی به لیست زیر می‌توانند انگیزه بیشتری هم بگیرند.

مایکل اسین

سال ۲۰۰۵ با شکستن رکورد نقل‌و انتقالات چلسی، اسین از لیون راهی لندن شد. با قیمت ۴. ۲۴ میلیون پوند. با این حال در ۱۲ماهه ابتدایی حضور در استمفوردبریج، او اصلا کیفیتی شبیه به گران‌ترین بازیکن باشگاه نداشت. با حضور ایدور گودیانسن،‌ فرانک لمپارد و البته کلود ماکله‌له، ترکیب چلسی در خط میانی هیچ احتیاجی به یک هافبک باکس تو باکس دیگر نداشت و البته فصل بعد هم میشائیل بالاک از راه رسید. با این وجود خوزه مورینیو به سبک بازی اسین اعتقاد ویژه‌ای داشت و همین موضوع اعتماد به نفس هافبک غنایی را زیاد کرد. او با توجه به چند‌پسته بودنش به ترکیب اصلی راه یافت و البته خیلی زود و یک سال بعد با نمایش قدرتمندانه‌اش کار را به دست گرفت. تا پیش از مصدومیت‌های مزمن، اسین یکی از مهم‌ترین بازیکنان چلسی بود.

خاویر ماسکرانو

آگوست سال ۲۰۰۶ بود که با روابط کیا جورابچیان، ماسکرانو  و کارلوس توز به وستهام پیوستند. با این حال اوضاع در آپتون‌پارک برای هافبک آرژانتینی خوب پیش نرفت. ماسکرانو تنها ۵ مرتبه در لیگ برای چکش‌ها به میدان رفت و هیچ‌کس در آنجا به او اعتقادی نداشت. اما رافا بنیتز استعدادش را کشف کرد و پس از یک فصل ناامید‌کننده، او را به آنفیلد برد. آنجا بود که ماسکی با ژابی آلونسو و استیون جرارد یکی از بهترین خطوط هافبک لیورپول در چند دهه اخیر را ساختند و ‌هارمونی تمام نقاط قوت شدند. بعدها ماسکرانو به بارسلونا پیوست و آنجا هم درخشید اما جمله‌ای جالب گفت که شاید عدم درخشش‌اش در لندن را توجیه می‌کرد: «در فوتبال شما به آداپته شدن نیاز دارید. شاید سال اول حضور در هر تیمی تنها برای این باشد که با موقعیت اطرافتان آشنا شوید. برای یک بازیکن خوب نیست که تنها یک سال در یک کشور بماند.»

روبرت پیرس

پس از انتقال گران‌قیمت مارک او‌رمارس به بارسلونا، آرسن ونگر جانشین او را تنها با ۵.۳ میلیون پوند به خدمت گرفت. البته خود پیرس در این باره می‌گوید که می‌توانسته رئال‌مادرید را به آرسنال ترجیح دهد اما هموطنش ونگر او را متقاعد کرد تا به لندن برود. سال اول هم اوضاع بسیار سخت بود. تیم ناکام بود و او به عنوان بازیکن جدید نتوانست انتظارات را برآورده کند. سال بعد اما همه چیز عالی شد. آن‌ها لیگ را بردند و اهمیت پیرس در ترکیب چیزی کمتر از پاتریک ویرا و تیری آنری نبود. او عضوی از تیم شکست‌ناپذیر سال ۲۰۰۴ هم بود و البته در سال ۲۰۰۶ ترجیح داد تا در اوج از تیم برود.

داوید دخیا

آخرین میراث سرالکس برای یونایتد که هنوز هم درحال درخشیدن برای تیم است. البته اگر از فصل قبل فاکتور بگیریم.

پس از خداحافظی ادوین فن‌در‌سار، فرگوسن سراغ دروازه‌بان با تجربه نرفت و ترجیح داد روی سنگربان جوان و ترکه‌ای اتلتیکومادرید قمار ۵. ۱۸ میلیون پوندی کند. قماری که به نظر اعتبار فرگی بزرگ را در زمینه کشف استعداد زیر‌سوال برد. با وجود مدافعان بزرگی چون نمانیا ویدیچ، ریو فردیناند و پاتریس اورا، دروازه دخیا خیلی کم تهدید می‌شد اما او در فصل نخست چیزی شبیه به فاجعه بود. دریافت ۶ گل از منچسترسیتی در اولدترافورد هم اوج کار او بود و به نظر می‌رسید پروژه خرید دخیا از اول اشتباه بوده است. اما هرچه زمان می‌گذشت، او بهتر می‌شد تا جایی که در فصل آخر فرگوسن و آن نمایش استثنایی در سانتیاگوبرنابئو حسابی خودش را نشان داد. پس از آن هم گلر اسپانیایی چند فصل پیاپی بهترین بازیکن فصل باشگاه انتخاب شد.