آرامش ایرج عرب مدیرعامل پرسپولیس در این روزهای سخت و داغ در تضاد با خصایل اکثر مدیران باشگاه‌هایی است که تیم‌هایشان فصل موفقی را سپری کرده‌اند. اینگونه مدیران معمولا غرق در هیجان می‌شوند، شلوغ می‌کنند، شعار می‌دهند و حرف از چیزهای بزرگ می‌زنند و گذشت زمان به آنان و شنوندگان اظهارات آنها همان حقیقت تلخ قدیمی را گوشزد می‌کند؛ این حقیقت را که شعارهای هیجانی و وعده‌های ارائه‌شده در روزهای خوش پیروزی، معمولا دور از واقعیت‌اند و اغلب تحقق نمی‌یابند.
حمیدرضا گرشاسبی مدیرعامل قبلی پرسپولیس نیز مردی از همین تبار بود و مردی که پس از هر قهرمانی در رویاهای افراطی غرق نمی‌شد و حرف‌هایی از جنس منطق می‌زد اما اگر گرشاسبی مردی کاملا ورزشی بود و در جوانی کشتی می‌گرفت و از میانسالی به بعد در مشاغل مختلف مدیریتی در خوزستان و تهران حاضر و فعال بوده، عرب از پیشینه‌ای می‌آید که آنقدرها هم ورزشی نیست و اگر هم ورزشی باشد اصلا به ابعاد و اندازه‌های گرشاسبی نمی‌رسد.
دقایقی بعد از محرز شدن قهرمانی پرسپولیس در زمین پارس‌جنوبی جم و ثبت سومین قهرمانی متوالی این تیم در لیگ برتر در حالی که استادیوم و کل بازیکنان پرسپولیس و به تبع آن هواداران غرق در احساسات بودند و بسیاری از حرکات ریشه در شوق و شور افراطی داشت، عرب از معدود کسانی بود که در آن محیط آرامش خود را حفظ کرده بود. او در مصاحبه‌هایش با رادیو و تلویزیون و مطبوعات نه شعارهای غیرممکن داد و نه حرف از آینده‌ای زد که با توجه به توش و توان سرخ‌های تهرانی غیر قابل تحقق باشد. او صرفا گفت: «پرسپولیس می‌کوشد این پیروزی‌ها را استمرار بخشد و تمدید قرارداد برانکو که پایه اصلی چنین ماجرایی است در دستور کار عاجل وی قرار دارد. او از بازیکنان هم تشکر کرد و در مراسم توزیع مدال‌ها نیز همانقدر خونسرد ماند که قبل از آن مشاهده شده بود.
برای بسیاری از مدیران دیگر کسب مجدد و چندباره جام‌های قهرمانی نه‌تنها محل و وسیله‌ای برای تسویه‌حساب‌های قدیمی و متلک انداختن به مخالفان، بلکه اعلام اهدافی است که بیش از ریشه داشتن در واقعیت، فقط در رویاها و آرزوهای آنان و سایرین جای دارد و مجال و امکانی برای تحقق بخشیدن آنها نیست. عرب اگر ماندنی باشد و به سرنوشت گرشاسبی و اکبر طاهری (که به‌ترتیب ۱۴ ماه و دوسال و ۳ ماه ماندنی شدند) دچار نشود، حداقل فصل بعدی را به‌عنوان زمان و مکانی مناسب برای تحقق اهدافش خواهد یافت. اهداف او به‌راحتی قابل پیش‌بینی است اما حقیقت امر این است که تا زمان کامل‌تر و بین‌المللی‌تر نشدن ترکیب پرسپولیس، دل بستن به قهرمانی این تیم در جام باشگاه‌های آسیا انتظار عبثی خواهد بود. این گمانه‌زنی لابد مورد تایید عرب و هواداران پرسپولیس نیز قرار دارد، زیرا در فصلی هم که با یک ترکیب به‌شدت تغییریافته و جوان‌شده به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسیدند، زورشان فقط تا همین مرحله کفایت کرد و تیغ‌شان به تیم حرفه‌ای‌تر و پرمهره‌تر و دارای تشکیلات قوی‌تر کاشیما انتلرز ژاپن نرسید.
عرب قطعا تجدید پیشتازی پرسپولیس در هر دو جام داخلی را باز در صدر اهداف این باشگاه قرار خواهد داد اما برای هرگونه پیشرفت آسیایی اضافه بر گذشته باید چند خرید خوب خارجی داشته باشد؛ چیزی که در تضاد با خواسته‌های ایوانکوویچ است که به‌صراحت گفته برای فصل بعد چندان نیازی به نفرات جدید حس نمی‌کند و نیروهای فعلی تیمش را برای درخشش در فصول بعدی نیز کافی می‌انگارد. اینکه مدیر و سرمربی بعدا بر سر این موضوع کی و چگونه توافق می‌کنند مساله‌ای است که باید صبر کرد و دید اما شکی نیست که سرخ‌ها با همین توان فعلی و نفرات فصل جاری‌شان باز جزو بزرگان فصل بعدی در مسابقات داخلی خواهند بود اما اگر جام آسیا را مبنا بگذاریم که پایان حضور پرسپولیس در آن دیشب طی مسابقه بی‌تاثیر با السد قطر ترسیم شد، سرخ‌ها باید حتما به سوی خریدهای جدیدی دورخیز کنند؛ خریدهایی که هم یک مدیر آرام و خونسرد برای انجام آن آماده است و هم ایوانکوویچ آنقدر واقع‌بین که در حرفهای اخیرش درباره خودکفا بودن ترکیب فعلی در آن تجدید نظر صورت دهد. این راز و وظیفه اصلی پرسپولیس برای فصل ۹۹-۱۳۹۸ است که زودتر از حد تصور از راه خواهد رسید.
وصال روحانی
- 14
- 5
