مقبرۀ سه هزار ساله یک «کاهن» که قدرت «جگوار» را در اختیار داشت

به گزارش فرادید، منطقه باستانی پاکوپامپا که در ارتفاع ۲,۵۰۰ متری از سطح دریا در منطقه کاخامارکا و حدود ۹۰۰ کیلومتری شمال لیما پایتخت پرو واقع شده است، قدمتی در حدود ۱۲۰۰ پیش از میلاد دارد. این مکان ۴۰ هکتاری شامل سازه‌های عظیم و آیینی بوده و بین سال‌های ۱۲۰۰ تا ۷۰۰ پیش از میلاد فعال بوده است.

باستان‌شناسان طی نزدیک به ۲۰ سال تحقیقات خود در پاکوپامپا، یافته‌های متعددی را کشف کرده‌اند. جدیدترین این اکتشافات، بقایای اسکلت یک کاهن باستانی است که حدود ۱۰۰۰ پیش از میلاد در اینجا دفن شده است. به دلیل اشیایی که همراه او در مقبره قرار داشته‌اند، او را «کاهن پاکوپامپا» نامیده‌اند.

نشانه‌هایی از قدرت معنوی کاهن

در کنار این کاهن سه مُهر پیدا شده است. یکی از این مهرها به شکل یک جگوار (پلنگ آمریکایی) است که نشان‌دهنده جایگاه والای او به عنوان فردی بود که قدرت معنوی این حیوان را در اختیار داشت. مهر دوم تصویری از یک چهره انسانی را نشان می‌دهد و مهر سوم به شکل یک دست طراحی شده است. پژوهشگران بر این باورند که این مهرها را در رنگ فرو برده و سپس بر روی پوست این کاهن حک کرده‌اند.

یوچی سکی، سرپرست گروه تحقیقاتی از موزه ملی قوم‌شناسی ژاپن و دانشگاه ملی سن مارکوس پرو، این کشف را «بسیار مهم» توصیف کرده است. کشف این کاهن باستانی به باستان‌شناسان کمک می‌کند تا زمان ظهور نخستین طبقه‌ی قدرتمند کاهنان در منطقه پاکوپامپا را مشخص کنند. یوچی سکی توضیح می‌دهد که پاکوپامپا در گذشته یک مرکز زیارتی بوده است، جایی که افراد از مناطق دور و نزدیک گرد هم می‌آمدند تا در آیین‌های مذهبی شرکت کنند. او می‌گوید: «این مراسم گروهی شرایط اجتماعی لازم را برای ظهور نخستین تمدن‌های منطقه آند فراهم کردند».

مقبره‌های مشابهی که پیش‌تر در پاکوپامپا کشف شده‌اند، از جمله «مقبره بانوی پاکوپامپا» (کشف‌شده در ۲۰۰۹) و «مقبره کاهنان مار-جگوار» (کشف‌شده در ۲۰۱۵)، پیوند مهمی با کاهن پاکوپامپا دارند. با این حال، بررسی‌ها نشان می‌دهد که مقبره این کاهن ممکن است تا ۳۰۰ سال قدیمی‌تر از این دو باشد.

در مقبره بانوی پاکوپامپا که در سال ۲۰۰۹ کشف شد، اشیای ارزشمندی همچون گوشواره‌های طلا، پلاک‌های طلایی مخصوص گوش و یک سنگ کوچک به رنگ سبز مایل به آبی یافت شد.

پرستش نیاکان و انتقال قدرت

سکی بر این باور است که رهبران مذهبی بعدی با نحوه‌ی دفن خود، رابطه‌ی خود را با بزرگان پیشین نشان داده‌اند. او می‌گوید: «این را می‌توان شاهدی بر گنجاندن پرستش نیاکان در روند انتقال قدرت دانست.»

پرستش نیاکان در تمدن‌های بعدی آند، از جمله تمدن واری (حدود ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ میلادی)، تیواناکو (حدود ۶۰۰ تا ۱۰۰۰ میلادی) و در نهایت امپراتوری اینکا (حدود ۱۲۰۰ تا ۱۵۳۳ میلادی)، نقش مرکزی داشت.