آدم‌خواری یا کانیبالیسم (به انگلیسی: Cannibalism) خوردنِ گوشتِ انسان به وسیله ی انسانی دیگر است. باستان‌شناسان نشانه‌هایی از این عادت یا رسم را در جامعه‌های نخستین یافته‌اند.
در این گزارش با معروفترین آدم خواری های تاریخ آشنا خواهید شد.
تصویر واقعی از آدم خواری در هنگام یک قحطی در اوایل قرن نوزدهم
آدم خواری در گروه استکشافی قطب شمال
در سال ۱۸۸۱ میلادی یک ستوان آمریکایی به نام "أدولفوس گریلی" با گروهی استکشافی راهی قطب شمال شد. آنها در سال ۱۸۸۴ در حالیکه فقط شش نفر از گروه زنده مانده بودند به کشورشان بازگشتند و مانند قهرمانان از آنها استقبال شد.
اما این قهرمانان یک راز سرپوشیده داشتند. آنها در طول سفر خود مجبور شده بودند تا به یکی از اعضای گروه شلیک کرده و او را بکشند و از اجزای بدن او تغذیه کنند. در آن زمان بسیاری سعی داشتند تا این موضوع پنهان نگه داشته شود و چهره ی قهرمانانه ی گروه استکشافی مخدوش نگردد، اما سرانجام روزنامه نگاران این راز را برملا کردند و همه را در بهت و حیرت فرو بردند.
قایق بادبانی "جک وانت"
جک وانت وکیل ثروتمند استرالیایی بود. او در سال ۱۸۸۴ میلادی یک قایق بادبانی مجهز خرید و آنرا همراه با چند دریانورد و کادر ملوانان خبره به سوی آب های استرالیا روانه کرد. اما از شوربختی این قایق بادبانی در وسط دریا طعمه ی طوفان شد و غرق گردید، با این وجود چهار نفر از آنها توانستند سوار بر قایق شوند و جان خود را نجات دهند.
این گروه در حدود سه هفته هیچ چیزی نخورده بودند، و برای زنده ماندن به هر روشی از جمله خوردن خون و گوشت لاک پشت روی آوردند. اما پایان این ماجرا به شکل ترسناکی رقم میخورد، سه نفر از سرنشینان قایق تصمیم می گیرند تا کوچکترین فرد گروه که نوجوان ۱۷ ساله ای به نام "ریچارد پارکر " بود بکشند و بخورند و سرانجام هم چنین کاری را انجام دادند.
محاصره ی لنینگراد
محاصره ی لنینگراد در تابستان ۱۹۴۱ میلادی آغاز شد، وقتی آلمانی ها شهر لنینگراد را به احاطه خود درآوردند و از ورود هر گونه کمک ها و امدادات غذایی به این شهر جلوگیری نمودند، قحطی و گرسنگی شدید در میان مردم آنها را مجبور کرد تا به باغ وحش هجوم برند و حیوانات آنجا را به عنوان منابع غذایی مورد استفاده قرار دهند، آنها سپس حیواناتی که در خیابان ها بودند را به عنوان غذا خوردند.
سرانجام وقتی که دیگر هیچ ذخیره ی غذایی برای خوردن وجود نداشت، بر سر یک دو راهی قرار گرفتند؛ یا بمیرند و یا همدیگر را بخورند، آنها گزینه ی دوم را انتخاب کردند، خیابان های لنینگراد در آن زمان بسیار نا امن بود و اهالی شهر برای اینکه طعمه ی یکدیگر نشوند از دست یکدیگر می گریختند.
گوشت یخ زده ی زندانیان به عنوان آذوقه
زندان های سیبری یکی از مخوفترین زندان های جهان بودند. در سال ۱۹۰۳ میلادی چهار زندانی از زندان جزیره ی "سخالین" فرار کردند، زندانبان ها بالأخره آنها را پیدا کردند، دو نفرشان را به زندان برگرداندند اما دو نفر دیگر را به دلیل تمام شدن آذوغه و جیره ی غذایی کشتند، خونشان را نوشیدند و گوشتهایشان را تکه تکه کرده و در میان یخ ها قرار دادند تا به تدریج از آنها تغذیه نمایند.
کمپ آدم خوارها
در طول جنگ جهانی دوم کمپ "برگن بلزن" پیش از آنکه به یک پایگاه نظامی و محل نگهداری زندانیان تبدیل شود، به عنوان اقامتگاههایی غیرنظامیان استفاده میشد. با آغاز سال ۱۹۴۵ میلادی جیره های غذایی به شدت کم شده بود و خانواده های گرسنه مجبور شدند تا تعدادی از افراد اقامتگاه را بکشند و بخورند. اجساد بدون گوشت موجود در این اقامتگاه دلیلی بر اثبات این اتفاق ترسناک بود.
برادری که خواهرش را خورد
در فوریه ی سال ۱۹۸۴ میلادی در "چمنیتز روسیه" دختر ۲۶ ساله ای به نام "ماریا اوهم" مفقود شد. پس از یک ماه تکه های جسد او را درون سطل و بشکه های اطراف خانه اش پیدا کردند. تحقیقات نشان می داد که برادرش او را کشته و گوشت او را خورده بود. دلایل این اتفاق هولناک هیچوقت فاش نشد.
- 16
- 6
