در روستای کانادایی «هورنینگ میلز» در ۱۰۰ کیلومتری شمال تورنتو، زمین‌های ظاهرا روستایی ۵ هکتاری بروس و ژان بیچ وجود دارد، اما زیر این مزارع سبز، بزرگترین پناهگاه خصوصی شمال آمریکا وجود دارد. پناهگاه هسته‌ای مشهور بروس بیچ (Bruce Beach) ۱۰۰۰ مترمربع وسعت دارد و از ۴۲ اتوبوس مدرسه با روکش بتن تشکیل شده که در عمق ۴.۳ متری زمین دفن شده اند.
این پناهگاه برای اسکان چند ماهه ۵۰۰ نفر طراحی شده و مجهز به همه چیزهایی است که احتمالا برای زنده ماندن به آن نیاز دارید، از ذخایر عظیم غذا، چاه خصوصی، لوله کشی کامل، ژنراتورهای سوخت گرفته تا صندلی دندانپزشکی و حتی یک مهدکودک!
بروس بیچ ۸۳ ساله این پروژه را در سال ۱۹۸۰ و در اوج جنگ سرد آغاز کرد و ساخت و ساز را در سل ۱۹۸۲ به پایان رساند. بیچ که متولد کانزاس است در دهه ۱۹۶۰ که شروع جنگ سرد بود و تب ترس از سلاح‌های هسته‌ای به اوج خود رسیده بود به عنوان یک مهندس برق در شیکاگو کار و زندگی می‌کرد. او در سال ۱۹۷۰ تصمیم گرفت به نواحی روستایی کانادا برود، چون فکر می‌کرد این مناطق در جنگ هسته‌ای از همه مناطق شهری امن‌تر هستند. او در هورنینگ میلز ساکن شد و در آنجا با همسر آینده اش ژان آشنا شد و پناهگاه خود را در زمین‌های خانودگی آن‌ها ساخت.
بااینکه او بیش از ۳۰ سال است در آمادگی به سر می‌برد خوشبختانه هیچ جنگ هسته‌ای اتفاق نیفتاد. در این سال‌ها تکنولوژی تغییرات زیادی کرده است مثل اینکه مانیتورهای امنیتی او کمودور ۶۴ هستند و تلفن‌ها شماره گیر چرخان دارند و به خطوط ثابت متصل هستند.
لازم به ذکر نیست که در این سال‌ها چه مقدار مواد غذایی دور ریخته شده است. بیچ ادعا می‌کند که از وقتی این پناهگاه را ساخته، دولت ۳۰ بار او را به دادگاه کشانده است. این پروژه بدون مجوز انجام شده، ولی بیچ به ساخت و ساز خود ادامه داده چون آن را مساله مرگ و زندگی می‌داند. وقتی برای اولین بار وارد پناهگاه او می‌شوید حس می‌کنید روی مریخ راه می‌روید.
- 21
- 4
