گاو‌های ژرمن: هیولا‌هایی زنده شده

«آن غول های وحشتناکی هستند که در جنگل های ژرمن ها زندگی می کنند، تقریبا به بزرگی فیل ها هستند، آن ها به هیچ کس و هیچ چیزی رحم نمی کنند.» ژولیوس سزار، این جملات را درباره گاوهایی گفت که در سرزمین آلمان ها زندگی می کردند. او مرد دنیادیده ای بود. او همان جنگاوری است که بخش های مهمی از اروپای امروزی را مطیع خود ساخته بود، بی تردید چنین فرمانروایی نمی توانست آدمی ضعیف و ترسو باشد، پس این گاوها مطمئنا حیواناتی وحشتناک و مخوف بودند.

این گاوهای اولیه که به گاوهای جنگی نیز شهرت دارند واقعا هم موجودات وحشتناکی بودند، موجوداتی به ارتفاع ۱.۸۵ متر که تنها شاخ هایشان ۸۰ سانتی متر بود و در مقایسه با گاوهای اهلی امروزی بسیار سنگین وزن بوده و زیستگاه های آن ها جنگل های اولیه آسیایی- اروپایی بود. تصاویری از این گاوها روی دیواره های غارهای انسان های اولیه در ۲۰ هزار سال پیش دیده می شود. در داستان اسطوره ای آلمانی یعنی زیگفرید نیز از «چهارپایانی قدرتمند و عظیم الجثه» روایت هایی وجود دارد.

اما به دلایل نامشخصی این هیولاها نابود شدند، آخرین نمونه های این چهارپایان وحشتناک در قرن پانزدهم در منطقه بایرن گزارش شد و پس از آن هرگز دیده نشد. با این حال شمار از آن ها جان به در برده و در قلمرو لهستان زندگی می کردند که آن ها هم در نیمه های قرن هفدهم توسط شکارچیان و دیگر حیوانات وحشی شکار شده و منقرض شدند، اما این پایان افسانه این گاوهای مخوف نبود، نازی ها سعی کردند دوباره آن ها را زنده کنند.

سلاخ هایی که گاو پرورش دادند

با ظهور نازی ها در آلمان، بار دیگر نام گاوهای جنگ بر سر زبان ها افتاد، دلیلی که نازی ها به دنبال این حیوان بودند آن بود که می خواستند بگویند قدمت نسل آریایی آن ها بسیار بیشتر از آن چیزی است که در تاریخ دیده می شود، چون آن ها خود را رام کننده این گاوها می دانستند. در این میان «هرمان گورینگ»، موسس و بنیانگذار سازمان وحشتناک گشتاپو و فرمانده نیروی هوایی آلمان، از مهم ترین کسانی بود که این پروژه را پیگیری می کرد، او علاوه بر ایده کلی نازی ها، شخصا هم علاقه مند بود تا این گونه گاوهای منقرض شده را بار دیگر زنده کند تا از شکار و کشتن آن ها لذت ببرد، او علاوه بر سمت های دولتی ای که داشت «میرشکار رایش» را نیز برعهده داشت و از این طریق هم به هیتلر خدمت می کرد.گورینگ عکس های زیادی همراه با حیوانات وحشی که خودش شکار کرده بود داشت، این عکس ها غالبا در منطقه «رومینترهایده» گرفته شده بود؛ همان منطقه ای که در سال ۱۹۳۶ به دستور گورینگ برای ساخت «شکارگاه رایش» در نظر گرفته شد.

از نظر او تنها مورد مناسب و درخور برای شکارچیان «اصیل ژرمن» همان گاوهای عظیم الجثه باستان بودند که البته نسل شان منقرض شده بود. اما دو جانورشناس سعی کردند این مشکل گورینگرا حل کنند، لوتز هک مدیر باغ وحش برلین بود، که به همراه برادر جوانترش هنیک از دهه های ابتدایی قرن بیستم تلاش برای زنده کردن گاو باستانی و منقرض شده ژرمن ها را آغاز کردند.

لوتز هک عقیده داشت: «هیچ موجود زنده ای که صفات مادرزادی و زنده آن هنوز وجود دارد منقرض نمی شود.»

طرح برادران هک بر این اساس استوار بود که وقتی هنوز گاوهای زنده ای که نوادگان گاوهای اولیه محسوب میشوند وجود دارند و تولید مثل می کنند، می توان بار دیگر از طریق همین گاوها، یک گاو باستانی را تولید کرد.

برادران هک از سوی گورینگ ماموریت یافتند که به کمک تصاویر موجود از گاوهای اولیه اقدام به بازتولید این جانور کنند. به همین خاطر بود که برادران هک برای یافتن گاوی که تا اندازه ای شبیه آن گاوهای نخستین و به ویژه برخوردار از صفات تهاجمی باشد دور دنیا را گشتند و بالاخره پس از سال ها گاوهایی شبیه گاوهای باستانی مدیترانه را تولید کردند. این گاوها در واقع از تلفیق گاوهای وحشی اسپانیایی، گاوهای مناطق استپی مجارستان و دیگر مناطق جهان تولید شدند و از نظر وحشی گری و خشم یادآور همان گاوهای اولیه ژرمن بودند. در نهایت لوتز هک اعلام کرد: «تلاش ها به نتیجه رسید و ما موفق شدیم!»

در پاییز ۱۹۳۸ بود که برادران هک نمونه هایی از گاوهایی را که امروزه به گاوهای هک شهرت دارند در شکارگاه های گورینگ در رومینترهایده و شروف هایده در نزدیکی برلین رها کردند.

به گفته هک: «ما این گاو را بالاخره تولید کردیم، حداقل ظاهرش که همان است اگرچه از نظر ژنتیکی چندان به آن گاوها شبیه نیست.»

اما این گاوهای جدید حتی از نظر هیکل و ظاهر هم چندان به گاوهای نخستین شباهتی نداشتند. اگرچه از نظر رنگ و شاخ و قوز روی کمر به گاوهای نخستین شباهت هایی داشتند اما قد آن ها ۱.۴۰ و وزن شان نهایتا به ۶۰۰ کیلوگرم می رسید که در مقایسه با نمونه های اصلی بسیار لاغرتر و ضعیف تر محسوب می شدند. اما گاوهای تولید شده توسط برادران هک به همان اندازه نیاکان شان تهاجمی بودند و این خصیصه چنان شدید بود که کارکنان مناطق حفاظت شده را به وحشت می انداخت.

اما گورینگ نقشه های زیادی برای این جانوارن کشیده بود. در عکسی که در سال ۱۹۳۷ و در نمایشگاه شکار گرفته شده است، گورینگ و لوتز هک در برابر یک نقشه جغرافیایی دیده می شوند. روی این نقشه مناطق پراکندگی این گاوهای جدید دیده می شود و به نوعی بخش های مختلف برای یک شکار و کشتار ویژه مشخص شده است.

به گزارش اشپیگل، منطقه مشخص شده روی این نقشه «بیالوویتزا» نام دارد که یکی از آخرین جنگل های بکر مناطق جنوبی اروپاست. منطقه ای که بیش از ۱۰۰ کیلومترمربع مساحت داشته و در کنار مرزهای شرقی لهستان و روسیه سفید قرار دارد.

این منطقه درواقع شکارگاهی بود که اشراف زادگان لهستانی از قرن ها پیش در آن به شکار مشغول بودند و اینک همان مطنقه می توانست آروزهای گورینگ برای برپایی یک پارک ژوراسیک آلمانی را جامه عمل بپوشاند.

پس از حمله نیروهای ارتش آلمان نازی به اتحاد جماهیر شوروی در ژوئن ۱۹۴۱ بود که گورینگ فورا این جنگل را به عنوان منطقه حفاظت شده اعلام کرد. شکاربان هیتلری قصد داشت افزون بر گاوهای وحشی که به نام «گاوهای هک» شناخته می شدند، شماری از گاومیش های کوهان دار آمریکایی و اسب های وحشی منقرض شده را نیز در این منطقه رها کند. قرار بود که این دو گونه اخیر نیز توسط برادران هک بازتولید و احیا شوند و بدین ترتیب هدف بزرگ تر گورینگ یعنی تاسیس یک شکارگاه بکر که زیستگاه چهارپایان و گیاهان «ژرمن» باشد، عملی می شد.

برای نیل به این هدف ساکنان مزاحم این مناطق یعنی همان مردمی که از سال ها پیش مالک واقعی این جنگل ها به شمار می آمدند، باید از منطقه بیرون رانده می شدند.

در یکی از روزهای جولای ۱۹۴۱ بود که نیروهای گردان ۳۲۲ پلیس آلمان به آن جنگل هجوم آوردند. دستور این بود: «تخلیه جنگل از همه ساکنان آن» و هر کس که مقاومت کرد، جان خود را از دست داد.

به اهالی نیم ساعت وقت داده شد تا لوازم ضروری خود را بردارند و سپس نیروهای آلمانی وارد عمل شده و خانه های ۱۱۶ روستا را به آتش کشیدند.

نازی ها در عرض سه روز، مجموعا ۲۰ هزار نفر را از خانه و آشیانه خود در «بیالوویتزا» بیرون راندند و ۹۰۰ مرد را تیرباران کرده و همسران و فرزندان تیرباران شدگان را به گتوی کوبرین انتقال دادند. پس از آن بود که نازی ها قانع شدند که منطقه برای سکونت های گاوهایشان ان است زیرا قرار بر این بود که در آینده تنها چهارپایان بازآفرینی شده در این جنگل باشند؛ البته همراه با شکارچیان آلمانی.

اما تنها این حیوانات نبودند که در این جنگل شکار شدند. در همان زمان و به مدت سه سال جنگ های پارتیزانی علیه گروه های مقاومت در این منطقه جریان داشت و میرشکار پیشوا جنگل ها را برای یافتن پارتیزان ها زیر و رو کرده بود. جالب آن که نیروهای آلمانی برای مقابله با پارتیزان ها در این منطقه از همان روش های شکار استفاده می کردند.

از سوی دیگر برای شکار هم از همان روش ها و وسایلی استفاده می شد که در یک جنگ واقعی کاربرد دارد.

«توبی تاکر» استاد تاریخ در دانشگاه کاردیف بر این بارو است که انگیزه برپایی آن پارک ژوراسیک عجیب و غریب تنها به دلیل عشق گورینگ به شکار نبود.

تاکر در مقاله ای که در سال ۲۰۱۴ در نشریه دیلی میل چاپ شد اظهار عقیده کرده است: «پرورش و احیای جانوران نخستین در واقع تلاشی بود از سوی حزب نازی آلمان برای اثبات تاریخ بلند آلمان و مشروعیت دادن به ملت های آلمانی زبان.» نازی ها قصد داشتند به این وسیله ثابت کنند که فرهنگ ژرمنی قدمتی ۱۰ هزار ساله داشته و این قدمت به دوران گاوهای نخستین باز می گردد.

اما پارک گورینگ هرگز آماده و کامل نشد و دلیل این مسئله تنها به خاطر شکست نیروهای نازی نبود. پیش از آن یعنی در اکتبر سال ۱۹۴۱ جنگ فاجعه بار بر سر تسخیر مسکو و پیشروی نیروهای ارتش سرخ از سمت غرب به هیتلر نشان داد که جنگ آلمان علیه شوروی نمی تواند به نفع آن ها پایان یابد. بر اثر بمباران های گسترده برلین در سال ۱۹۴۳، نه تنها باغ وحش این شهر بلکه تاسیسات به اصطلاح دامپروری لوتز هک نیز ویران شد. اما این که چه بر سر آن گاوهای تولید شده آمد امری است که تنها حدس و گمان هایی در مورد آن وجود دارد. به احتمال زیاد آن گاوها هم مانند بسیاری از حیوانات باغ وحش برلین پس از حمله متفقین فرار کرده و پس از آن توسط نیروهای نظامی در خیابان با رگبار گلوله مسلسل های سنگین کشته شدند.

براساس برخی از شایعات، آخرین گاوهای باغ وحش برلین توسط مردم گرسنه شهر سلاخی و خورده شدند. از قرار معلوم آن تعداد گاوهایی که در شروف هایده نگهداری می شدند نیز توسط گورینگ و افرادش کشته شدند تا به دست نیروهای ارتش سرخ نیفتند.

کسی این گاوها را دوست دارد؟

سوال این است که آیا این گاوها هنوز هم علاقه مندانی دارد؟ داستان این گاوها هنوز هم علاقه مندان زیادی دارد و هنوز هم به گزارش های روزنامه ها راه می یابند. براساس یکی از همین خبرها در سال ۲۰۰۹ یک بریتانیایی به نام «درک گو» ۱۳ راس گاو موسوم به گاو هک را از یک پارک وحش در نزدیکی آمستردام خریداری کرد تا یک دامپروری کوچک راه اندازی کند. آقای گو پیش از آن هم تلاش هایی برای احیای دیگر گونه های منقرض شده در انگلستان کرده بود و تجاربی در این زمینه داشت. اما خیلی زود متوجه شد که این مورد خاص به مراتب پیچیده تر و دشوارتر از موارد پیشین است.

چیزی نگذشت که تیتر اول روزنامه و رسانه ها به خبرها و گزارش ها در مورد گاوهای غول پیکر اختصاص یافت.

به گزارش فاکس نیوز در سال ۲۰۰۹ هشدار داد: «پرسه زنی گاوهای نازی در مناطق روستایی انگلستان». نشریه دیلی میل نیز از «نقشه های کثیف هیتلر برای احیای غول های تاریخی و باستانی» نوشت و سایت AOL این خبر را چنین تکمیل کرد: «گله های خونخوار و وحشی گاو های گونه هک نازی ها توسط کشاورزان وحشت زده سلاخی شدند.»

از قرار معلوم آقای درک گو آن گاوهای خاص را دست کم گرفته بود. او در سال ۲۰۱۵ و در مصاحبه با نشریه تایمز در این مورد گفت: «هر زمان که به این گاوها نزدیک می شدیم بلافاصله واکنش نشان می دادند و با شاخ هایشان به سیم های خاردار می کوبیدند و می خواستند ما را بکشند. این گاوها بسیار تهاجمی تر و وحشی تر از حیواناتی بودند که تا به امروز با آن ها سر و کار داشته ام. برای حرکت دادن این گاوها سوار بر تراکتورهای اتاق دار می شدیم و حتی در این حالت هم به ما حمله می کردند.»

و بدین صورت بود که پروژه دامپروری آقای درک گو به شکست انجامید.

این در حالی بود که پارک وحش واقع در هلند هم از بازپس گرفتن این گاوها خودداری می کرد. به گفته آقای گو در نهایت این گاوهای دیوانه را به باغ وحش ادینبورگ تحویل دادند تا شاید در آن جا با شیرها و ببرها کنار بیایند اما: «آن باغ وحش هم گاوها را پس فرستاد.»

در نهایت چاره ای برای آقای گو باقی نماند جز آن که آن گاوهای وحشی و ناسازگار را ذبح کند و تنها چند راس از خوش اخلاق ترین آن ها را نگه داشت.

اگرچه آقای گو پس از این کشمکش ها خوشحال بود که دیگر مجبور نیست در شرایطی که جانش در خطر است کار کند اما این مسئله را فهمید: «آلمانی ها با آن برنامه پرورش دام شان واقعا هم یک موجود اولیه ساخته بودند.»

مجله همشهری سرنخ