دلیل بازدید نکردن تمدن‌های فرازمینی از زمین چیست؟

جست وجوی حیات فرازمینی یکی از جذاب ترین بخش های علم و در عین حال از بحث برانگیزترین آنهاست.

پیش از این آکادمی ملی علوم آمریکا( NSA) گفته بود که «بنظر میرسد برقراری ارتباط با تمدن های دیگر حالا چیزی فراتر از رویاهای ما نیست بلکه یک رویداد طبیعی در تاریخ بشریت است که شاید در طول زندگی بسیاری از ما رخ دهد.» با این حال پرسشی که از سوی انریکو فرمی، فیزیکدان ایتالیایی – آمریکایی معروف مطرح شد این است که:پس آن ها کجا هستند؟

در یکی از آخرین تلاش های محققان برای پاسخ به این سوال مهم، مقاله جدیدی که روز چهارم می در مجله علمی انجمن سلطنتی بریتانیا (Royal Society Open Science) منتشر شد، ادعا می کند که «تمدن ها یا به دلیل فرسودگی از بین می روند یا به دلیل اولویت دادن به« هومئوستازی» (Homeostasis) تغییر جهت می دهند.»

هموستازی یا «هومئوستازی» فرایندهای تنظیمی اند که در یک سیستم زنده که تمایل به ثبات ماده و انرژی و رشد و تکثیر دارد انجام می شوند. اگر این فرایند به درستی انجام بگیرد، حیات ارگانیسم ادامه می یابد و در غیر این صورت مرگ آن حتمی خواهد بود. ثبات به دست آمده در واقع یک تعادل پویاست، که در آن تغییرات مداومی رخ می‌دهند ولی بطور کلی شرایط و ثبات نسبتا یکنواختی وجود دارد.

به گفته محققان، نتیجه هر دو اتفاق- بیداری هموستاتیک یا فروپاشی تمدن- با غیاب تمدن ها در کهکشان سازگار است.

این پژوهشگران که با استفاده از مدل «فوق خطی» که در شهرها مشاهده شده است، به فرضیه خود رسیدند، می گویند زمانی که شهرها از نظر وسعت و مصرف انرژی، به همان میزان افزایش جمعیت رشد می کنند، بحرانی به نام« تکینگی» ایجاد می شود. نقطه تکینگی زمانی است که تقاضای جمعیت و انرژی در یک بازه زمانی محدود به سمت بی نهایت میرود که بحران زاست. در پاسخ به این بحران، تمدن ها سعی می کنند با نوآوری های مکرر چنین مشکلی را مدیریت کنند، با این حال گاهی به فروپاشی و پایان تمدن منجر می شود.

ولی این تحقیق چه معنایی می تواند برای زمین داشته باشد؟ دانشمندان مطرح کننده این نظریه می گویند که اگر یک تمدن سیاره ای را بعنوان شهری متصل به سایر نقاط در یک جهان متصل به هم در نظر بگیریم، می شود گفت که خطر «فرسودگی ناشی از همجواری» وجود دارد و اگر زمین به مسیر رشد فوق خطی خود ادامه دهد، میتواند به معنای پایان تمدن ما باشد.

این مطالعه بطور خاص به خلع سلاح اتمی بشر از سلاح های کشتار جمعی به عنوان نمونه ای از این موضوع اشاره کرده و می گوید: «بشریت هنوز خطر نابودی هسته ای را از بین نبرده است با این حال این خطر تا حدودی کاهش یافته و آمار جهانی کلاهک های هسته ای کمتر از ۱۴ هزار مورد است.»

آن ها در عین حال تأکید کردند که زمین نمونه ای عالی از «بیداری های هموستاتیک» است. این عبارت زمانی به کار می رود که یک تمدن، تولید خود را به دور از رشد نامحدود در سراسر ستارگان، به سمت مسیری هدایت می کند که رفاه اجتماعی، توسعه پایدار و عادلانه و هماهنگی با محیط در اولویت قرار می گیرد.

نویسندگان این مطالعه همزمان با هشدار درباره مراقبت بیشتر از انرژی ها در زمین، تاکید کردند که فرضیه آنها به منظور برانگیختن بحث و توجه نسبت به این موضوع طراحی شده و نیازمند بررسی های بیشتر در آینده است.