نشانه های حیات در سیارات دور شناسایی شد

مؤسسه ناسا به دلیل حمایت از ایده های عجیب و غریب در زمینه های اخترشناسی و اکتشاف فضایی مشهور است. این موسسه از زمان تأسیس پروژه های متنوعی را بعنوان بخشی از برنامه های خود پشتیبانی کرده است.

به گزارش سیناپرس، یکی از پروژه ها به تازگی اسنادی منتشر کرده است که در آن مأموریتی را برای دستیابی به تلسکوپی که میتواند با استفاده از لنز گرانشی خورشید، بطور مؤثری آثار حیات را در سیارات فراخورشیدی نزدیک ببیند، تعریف شده است.

با این حال، چندین ویژگی قابل توجه در طراحی این ماموریت وجود دارد. مأموریت پیشنهادی به جای پرتاب یک فضاپیمای بزرگ که زمان زيادي برای سفر به هر نقطه ای نیاز دارد، چندین صندلی مکعبی کوچک را پرتاب می کند و سپس در یک سفر ۲۵ ساله در نقطه لنز گرانشی خورشیدی (SGL) جمع می شود.

این نقطه در واقع یک خط مستقیم بین هر ستاره ای است که سیارات فراخورشیدی در اطراف آن قرار دارند و چیزی بین ۵۵۰ تا ۱۰۰۰ واحد نجومی در سمت دیگر خورشید است.

این میزان، فاصله بسیار زیادی است، بسیار فراتر از ۱۵۶ واحد نجومی که وویجر ۱ تا کنون ۴۴ سال برای رسیدن به آن طی کرده است.

بنابراین چگونه یک فضا پیما (Spacecraft) می تواند به سه برابر مسافت برسد در حالی که تقریباً نیمی از زمان را صرف می کند؟ پاسخ ساده است، به سمت خورشید شیرجه خواهد زد. استفاده از نیروی گرانشی خورشید یک روش آزمایش شده و واقعی است.

سریعترین جسم ساخته شده توسط انسان، کاوشگر خورشیدی پارکر، از چنین تکنیکی استفاده کرد. با این حال، با افزایش به ۲۵ AU در سال، سرعت مورد انتظاری که این مأموریت باید با آن سفر کند، آسان نبوده و برای ناوگان فضاپیماها چالش برانگیز خواهد بود.

به گفته کارشناسان، نخستین مشکل جنس و ماده است چراکه بادبان های خورشیدی که روش ترجیحی پیشرانه این مأموریت هستند، وقتی در معرض شدت خورشید قرار می گیرند، عملکرد خوبی ندارند. علاوه بر این، قطعات الکترونیکی روی سیستم باید نسبت به فناوری موجود در حال حاضر دربرابر تشعشعات سخت تر باشند. با این حال، هر دوی این مشکلات شناخته شده راه حل های بالقوه ای تحت تحقیقات فعال دارند.

یکی دیگر از مشکلات به ظاهر واضح این است که چگونه می توان عبور ماهواره های متعدد را از طریق این نوع مانور گرانشی مخرب هماهنگ کرد و همچنان به آن ها اجازه داد تا پیوستن را پیش برند تا در نهایت یک فضاپیمای کاملاً کاربردی تشکیل دهند.

ولی به گفته محققان، ۲۵ سال زمان کافی برای رسیدن به نقطه رصدی درجهت پیوستن به یک سیستم منسجم خواهد بود. آنچه میتواند از این کل منسجم حاصل شود، تصویر بهتری از یک سیاره فراخورشیدی است.

موضوع بحث داغ فعلی این است که اگر این ماموریت انجام شود، کدام سیاره فراخورشیدی بهترین گزینه خواهد بود، زیرا تاکنون بیش از ۵۰ سیاره در مناطق قابل سکونت ستارگان پیدا شده است.

این ماموریت هنوز هیچ بودجه ای دریافت نکرده و هیچ نشانه ای مبنی بر این که در آینده نزدیک انجام می شود، وجود ندارد و قبل از این که چنین ماموریتی حتی امکان پذیر شود، باید فناوری های زیادی توسعه داده شوند. شرح کامل این مقاله و نتایج آن در مجله تخصصی Universe Today منتشر شده است.