به گزارش خبرآنلاین، ۵ دسامبر ۱۶۱۲، کهکشان «آندرومدا» برای نخستین بار با تلسکوپ و توسط دانشمند آلمانی، «زیمون ماریوس» مشاهده شد.
دانشمندانی که قبل از او آندرومدا را مشاهده کرده بودند، تصورشان از این کهکشان گردوغبار فضایی، سحابی و یا ابری درخشان بود.
کهکشان آندرومدا
آندرومدا که با نام زن در زنجیر نیز شناخته می شود، نزدیک ترین کهکشان به کهکشان راه شیری است و با چشم غیرمسلح می توان آنرا دید.
نخستین کسی که به وجود این جرم آسمانی پی برد، ستاره شناس ایرانی، «عبدالرحمن الصوفی» در سال ۹۶۵ میلادی بود. او این کهکشان را در کتاب ستارگان ثابت خود با عنوان «لکه سحابی» یا« ابر کوچک» ذکر کرد.
پس از اختراع تلسکوپ، ستاره شناس آلمانی، زیمون ماریوس نخستین فردی بود که موفق به رصد این کهکشان در سال ۱۶۱۲ شد. اما ماهیت آندرومدا همچنان نامشخص بود و ستاره شناسان کهکشان آندرومدا را جزئی از کهکشان راه شیری می دانستند. بعدها «شارل مسیه» و «ویلیام هرشل» نیز این جرم را در لیست ستارگان خود فهرست کردند.
تصویری از آندرومدا (سمت راست بالای تصویر) بر فراز شیرهای سنگی. در این تصویر میتوان خوشه ستاره ای هفت پروین در چپ و سیاره مریخ (درست بالای سنگ ها) را مشاهده کرد.
آندرومدا حتی پس از تهیه تصاویرش و رصد ساختمان مارپیچی آن در سال ۱۸۸۷ توسط «آیزاک روبرت»، با عنوان سحابی شناخته می شد.
در نهایت و در دهه ۱۹۲۰، ستاره شناس آمریکایی «ادوین هابل» به طور قطعی تشخیص داد که این جرم، یک ستاره یا سحابی در کهکشان ما نیست. او دریافت آندرومدا یک کهکشان جدا از کهکشان راه شیری است.
ستاره شناسان تخمین می زنند کهکشان آندرومدا تقریباً ده میلیارد سال پیش در اثر برخورد و ادغام کهکشان های کوچکتر شکل گرفته است.
این جرم را میتوان حتی در مناطقی که دارای آلودگی نوری هستند با چشم غیرمسلح مشاهده کرد. اگرچه با عکاسی توسط یک تلسکوپ بزرگ تر پهنای این کهکشان بزرگ تر دیده می شود، ولی تنها بخش مرکزی درخشان تر آن با چشم غیرمسلح یا یک تلسکوپ قابل رؤیت است.
زیمون ماریوس
زیمون ماریوس، منجم و پزشک هم عصر با« گالیله» بود. شاید به همین دلیل هم باشد که نام او کم تر شناخته شده است.
او اهل منطقه ای کوچک در میانه فرانسه که در آن زمان تحت سیطره آلمان قرار داشت، بود.
ماریوس دو کتاب درباره اجرام آسمانی نوشت. این دو کتاب برای او شهرتی دست وپا کردند که باعث شد در سال ۱۶۰۱ به عنوان ریاضی دانی بزرگ شناخته شود.
تلسکوپ در دوره ماریوس و در هلند اختراع شد و نحوه تحقیقات نجومی به صورت بنیادین تغییر کرد. پس از این اختراع بود که یک انقلاب علمی توسط گالیله پایه ریزی شد و دیدگاه مدرن خورشید مرکزی بیان شد. اما او در آن زمان تنها کسی نبود که با تلسکوپ به مشاهده آسمان پرداخت. ماریوس نیز برای مقاصد پژوهشی خود ابزار نجومی در اختیار داشت و توسط آن علاوه بر قمرهای مشتری، کهکشان آندرومدا را نیز رصد کرده بود.
گالیله و ماریوس سالها قبل ملاقاتی باهم داشتند تا کار و تبادل فکری داشته باشند. اما بعدها بر سر این که چه کسی اولین بار قمرهای مشتری را رصد کرد، به اختلاف خوردند. ماریوس در کتابی که در سال ۱۶۱۴ منتشر کرد، اظهار داشت که قمرهای مشتری را در ۲۹ دسامبر سال ۱۶۰۹ کشف کرده است. زمانی که گالیله از این کشف اطلاع یافت، عصبانی شد؛ زیرا او در ۷ ژانویه سال ۱۶۱۰ به این کشف دست یافته بود.
گالیله حدس زد که ماریوس مشاهدات وی را دزدیده و با نام خودش و با تاریخ دستکاری شده زودتر منتشر کرده تا به عنوان کاشف اصلی قمرهای مشتری به رسمیت شناخته شود.
- 19
- 4
