به گزارش ایسنا به نقل از نیو اطلس، به نظر می رسد که پژوهشگران نمی توانند از سیارک ایتوکاوا (Itokawa) دست بکشند و دلیل خوبی هم دارند.
پس از کشف پیروکسین (pyroxene) که حاوی آب در ساختار بلوری خود است، در نمونه ای که از این توده سنگی فضایی گرفته شده است، تیم دیگری در دانشگاه آریزونا، بلورهای نمک قدیمی رایج را پیدا کرده اند ، نمک هایی که بدون وجود آب نمی توانند تشکیل شده باشند.
تام زگا، نویسنده ارشد این مطالعه و استاد علوم سیاره ای در آزمایشگاه قمری و سیاره ای دانشگاه آریزونا می گوید:این دانه ها دقیقاً شبیه چیزی هستند که اگر نمک خوراکی را در خانه بگیرید و آنرا زیر میکروسکوپ الکترونی قرار دهید، می بینید. آن ها بلورهای زیبا و مربعی هستند. این موضوع، جالب و بسیار عجیب بود.
در حالی که مشاهده این که گروهی از دانشمندان از دیدن سدیم کلرید یا همان نمک خوراکی هیجان زده شوند، عجیب است، ولی دانشمندان این پژوهش، دلیل خوبی برای هیجان زدگی خود دارند.
همان طور که دانشمندان همچنان به جستجوی پاسخ هایی در مورد چگونگی شروع زندگی پیچیده روی زمین می پردازند، یافتن این بلورها که فقط در حضور آب مایع میتوانند شکل بگیرند، وزن بیشتری به این نظریه می دهد که این سنگ های فضایی در این فرآیند نقش داشته اند.
علاوه بر این، این نمونه از یک کندریت معمولی (یک شهابِ سنگی) است که در این مورد از یک سیارک (Asteroid) شبیه به بادام زمینی و نزدیک به زمین به دست آمده است و تصور می شود از بدنه یک سیارک مادر بسیار بزرگتر از خود جدا شده است.
سیارک ایتوکاوا با طول حدود ۶۱۰ متر، یک سیارک از نوع S (سنگی) است. اما نکته قابل توجه در این دسته از سیارک ها این است که آن ها معمولاً مواد معدنی حاوی آب ندارند.
زگا می گوید: از مدتها پیش تصور می شد که کندریت های معمولی منبع آب بر روی زمین هستند. کشف سدیم کلرید به ما می گوید که این جمعیت سیارکی میتواند آب بسیار بیشتری از آنچه فکر می کردیم، در خود جای دهد.
در حالی که قبلاً سدیم کلرید در نمونه های به دست آمده از این سیارک یافت شده بود، دانشمندان نمی توانستند آلودگی ناشی از تماس با زمین را رد کنند. با این حال، این نمونه که توسط فضاپیمای ژاپنی هایابوسا گرفته شده و عاری از آلاینده ها است، تأیید می کند که این بلورهای نمک از یک سنگ باستانی متعلق به همین سیارک آمده اند.
آزمایش دقیق ساختار این نمونه، آلودگی زمینی آنرا رد کرد و مقایسه با سنگ های زمینی نیز هیچ نشانی از سابقه مشترک با زمین را ارائه نداد.
زگا می گوید: نمونه های زمینی حاوی سدیم کلرید نبودند، بنابراین ما متقاعد شدیم که نمک موجود در نمونه ما، بومیِ سیارک ایتوکاوا است. ما همچنین وجود هر منبع احتمالی آلودگی را رد کردیم.
پژوهشگران همچنین رگه ای از پلاژیوکلاز، یک ماده معدنی سیلیکاتی غنی از سدیم را در نمونه خود یافتند.
شائوفان چه، نویسنده اصلی این مطالعه گفت: وقتی ما چنین رگه های تغییری را در نمونه های زمینی می بینیم، می دانیم که آن ها با تغییر آبی تشکیل شده اند، به این معنی که باید شامل آب باشند. این واقعیت که می بینیم که نمونه مرتبط با سدیم و کلر است، یکی دیگر از شواهد قوی است که این اتفاق در سیارک رخ داده است، زیرا آب از میان این سیلیکات حاوی سدیم عبور می کند.
با این حال، این مطالعه با سرنخ هایی بیشتر، این سوال را مطرح می کند که آیا ما سیارک های نوع S را دست کم گرفته ایم؟
زگا افزود: اگر اکنون مشخص شود که رایج ترین سیارک ها ممکن است بسیار «مرطوب تر» از آن چیزی باشند که ما فکر می کردیم، این فرضیه تحویل آب توسط سیارک ها را محتمل تر خواهد کرد.
نتایج این مطالعه در مجله Nature Astronomy منتشر شده است.
- 14
- 2
