یک پژوهشگر علوم سیاره ای معتقد است که با وجود تلاش های بشر برای شناسایی سیارک های قاتل، بسیاری از نزدیک ترین نمونه ها هنوز کشف نشده اند.
به گزارش ایسنا به نقل از فوربس، ناسا، «آژانس فضایی اروپا» (ESA) و دیگران دهه هاست که هدف خود را پیرامون کشف و فهرست بندی همه «سیارک های نزدیک به زمین» (NEAs) دنبال می کنند. این فهرست، سیارک هایی را در بر دارد که ممکن است تهدیدی برای موجودیت انسانها و سایر گونه ها باشند.
داده های جدید آژانس فضایی اروپا نشان می‌دهند که این هدف تقریبا محقق شده است زیرا اکنون بیش از ۹۵ درصد سیارک های موسوم به «قاتل سیاره» با قطر بیش از یک کیلومتر شناخته شده اند اما برای سنگ های فضایی کوچک تر و فراوان تر که شاید همه چیز را از بین نبرند ولی همچنان میتوانند یک شهر بزرگ را در یک برخورد مستقیم نابود کنند، این یک داستان بسیار متفاوت است.
«سث جاکوبسون» (Seth Jacobson) استاد علوم سیاره ای «دانشگاه ایالتی میشیگان» (MSU) گفت: بسياري از سیارک های بالقوه قاتل حدود ۱۰۰ متر در جمعیت سیارک های نزدیک به زمین هنوز کشف نشده اند.
ستاره شناسان انتظار دارند حدود ۳۰ هزار سیارک (Asteroid) نزدیک به زمین با قطر بین ۱۰۰ تا ۳۰۰ متر وجود داشته باشند که شاید در این گروه قرار بگیرند. تا به حال حدود ۷۰۰۰ سیارک با این اندازه در نزدیکی زمین پیدا شده و این بدان معناست که بیش از ۷۵ درصد آنها را می توان در حین چرخش به دور خورشید و هنگامی که احتمالا از مسیر سیاره ما عبور می کنند و از آن بیرون میروند ، کشف کرد. همچنین، آژانس فضایی اروپا تخمین می زند که بیش از ۶۰۰ سیارک نزدیک به زمین با اندازه بین ۳۰۰ تا ۱۰۰۰ متر هنوز کشف نشده اند.
ولی قاتلان شهرها و سیاره ها، بزرگترین سیارک های نزدیک به زمین هستند که از اکثریت فاصله دارند. جدیدترین داده های آژانس فضایی اروپا نشان می دهند که ممکن است یک میلیون سیارک با قطر بین ۳۰ تا ۱۰۰ متر وجود داشته باشند که بیش از ۹۸ درصد آن ها ناشناخته هستند.
به نظر می رسد که ما تقریبا هر قرن یک بار مورد اصابت یکی از این سیارک ها قرار می گیریم. برخورد «شهاب سنگ چلیابینسک» (Chelyabinsk meteor) که در سال ۲۰۱۳ در روسیه رخ داد، هزاران پنجره را شکست و صدها نفر را مجروح کرد.
برخی از پژوهش های جدید نشان می‌دهند که دوران جدید در مورد تأثیر سیارک های نزدیک به زمین، نسبتا ساکت بوده است و ما باید هر چند دهه یک بار انتظار تأثیرات بیشتری را داشته باشیم.
اعتقاد بر این است که شهاب سنگ چلیابینسک، ۳۰ تا ۱۰۰ متر عرض داشته و احتمالا آن قدر بزرگ نبوده است که یک شهر بزرگ را نابود کند اما برخورد مستقیم به یک منطقه شهری مطمئناً باعث ایجاد خسارت و تلفات می شود. بنابراین، پرسش اصلی شاید این باشد که آیا شهاب سنگ چلیابینسک یکی از نمونه های کشف شده قبل بود.
پاسخ قاطعانه خیر است. در واقع ، آن شهاب سنگ کاملا ناشناخته باقی ماند تا اینکه در جو منفجر شد و بر فراز روسیه تکه تکه شد. علاوه‌براین، شهاب سنگ (Meteorite) چلیابینسک از جهت خورشید آمده بود که در حال حاضر ، نقطه کور اصلی در زیرساخت تشخیص سیارک های نزدیک به زمین ما است.
ناسا با پرتاب فضاپیمایی به نام «نئو سروایور» (NEO Surveyor) در نیمه دوم این دهه، به دنبال برطرف کردن نقص فاحش رویکرد ما در حفاظت از سیاره است. هدف این ماموریت، از بین بردن تهدید همه سیارک های ناشناس با عرض بیش از ۱۴۰ متر و بیشتر سیارک ها در فاصله ۱۰۰ متری است.
جاکوبسون گفت:برای ساختن یک تصویر کامل از همه سیارک های نزدیک به زمین تا محدوده اندازه چلیابینسک، به توسعه مأموریت بعدی یا فضاپیمای دیگری نیاز داریم.
در این میان باید آرامش را در آمارها پیدا کنیم. برخورد سیارک های بزرگ، تقریبا هر قرن یک بار یا در بدترین حالت شاید یک بار در هر نسل رخ دهد. نکته مثبت این است که بیشتر سطح سیاره ما یا با اقیانوس یا با جنگل پوشیده شده است. بنابراین از نظر آماری، خطر مصدوم شدن ناشی از یک سیارک نزدیک به زمین با اندازه متوسط، بسیار کم است.
در هر حال، مطمئنا خوب است که تصور بهتری را از آنچه در حال حاضر در اطراف سیاره ما در حال پرواز است داشته باشیم.
- 13
- 3
