یکی از پژوهشگران «دانشگاه فنی برلین» مدعی شده است که ناسا با فرستادن فرودگرهای خود، حیات بیگانه را ۵۰ سال پیش روی مریخ پیدا کرد اما آنرا بطور تصادفی از بین برد.
به گزارش ایسنا به نقل از دیلی میل، دانشمندان می گویند ناسا ممکن است ۵۰ سال پیش هنگامی که دو فرودگر «وایکینگ» (Viking) خود را روی مریخ قرار داد، حیات بیگانه را در سیاره سرخ کشف کرده باشد اما به طور تصادفی آنرا کشته باشد.
این ادعا توسط «دیرک شولتز ماکوخ» (Dirk Schulze- Makuch) پژوهشگر «دانشگاه فنی برلین» (TU Berlin) مطرح شد. ماکوخ معتقد است آزمایشی که در دهه ۱۹۷۰ انجام شد و آب را به خاک افزود، هر گونه حیاتی را که در مریخ وجود داشت، غرق کرد.
این آزمایش که به عنوان «آزمایش های بیولوژیکی کاوشگر وایکینگ» شناخته می شود، در ابتدا از نظر متابولیسم مثبت بود ولی پژوهش مرتبط، هیچ اثری را از مواد آلی پیدا نکرد. ماکوخ باور دارد که آب حاوی یک محلول غذایی در خاک ممکن است بیش از اندازه مایع بوده باشد و هرگونه حیاتی را پس از مدتی از بین برده باشد.
اگرچه این تئوری ها امکان دارد برای برخی عجیب به نظر برسند ولی این در مورد میکروب های ساکن در سنگ های نمکی بیابان آتاکاما صدق می کند. بیابان آتاکاما، چشم اندازهایی شبیه به مریخ (Mars) دارد و میکروب های ساکن آن برای زنده ماندن نیازی به باران ندارند و آب زیاد آن ها را از بین می برد.
طی ماموریت وایکینگ ناسا، فرودگر «وایکینگ ۱» در ۲۰ ژوئیه ۱۹۷۶ و «وایکینگ ۲» در سوم سپتامبر ۱۹۷۶ روی مریخ فرود آمدند.
فرودگرها به تجهیزاتی از جمله کروماتوگراف گازی/طیف سنج جرمی، طیف سنج فلورسنس پرتو ایکس، لرزه سنج، تجهیزات هواشناسی و دوربین‌های رنگی استریو مجهز بودند. این تجهیزات به فرودگرها کمک می کردند تا نشانه های احتمالی حیات را جستجو کنند و ویژگی های فیزیکی و مغناطیسی خاک و جو را مورد بررسی قرار دهند.
ماکوخ در مقاله خود، نتایج را گیج کننده دانست. به گفته ماکوخ، یکی از آزمایش ها مثبت شد و دیگری که برای تبادل گاز انجام گرفت، منفی بود. با وجود این، مقادیر کمی از مواد آلی کلردار شناسایی شدند.
آزمایش مثبت برای حیات، آب را به خاک اضافه کرد تا ببیند آیا تنفس و متابولیسم ظاهر میشوند یا خیر. تئوری این بود که اگر حیات در مریخ وجود داشته باشد، میکروارگانیسم ها مواد مغذی را مصرف می کنند و کربن رادیواکتیو را به صورت گاز انتشار می دهند.
ماکوخ در پژوهش سال ۲۰۰۷ خود گفت که حیات مریخی می تواند هیدروژن پراکسید را در سلول های خود داشته باشد.
ماکوخ و «جوپ هاتکوپر» (Joop Houtkooper) همکار او در مقاله پژوهش نوشتند: اگر فرض کنیم که حیات بومی مریخ امکان دارد با ترکیب هیدروژن پراکسید در سلول هایش با محیط خود سازگار شده باشد، این موضوع می تواند نتایج فرودگرهای وایکینگ را توضیح دهد. اگر سلول های مریخ حاوی هیدروژن پراکسید بود، آن ها را از بین می برد. علاوه‌براین، باعث می شد که هیدروژن پراکسید با هر مولکول آلی در مجاورت خود واکنش نشان دهد و مقادیر زیادی دی اکسید کربن ایجاد کند. این دقیقا همان چیزی است که تجهیزات تشخیص داده اند.
آزمایش دیگری به نام «انتشار پیرولیتیک» (pyrolytic release) که برای سنتز آلی انجام شد نیز مثبت بود. این آزمایش، مونوکسید کربن و دی اکسید کربن به دست آمده از زمین را مخلوط کرد تا ببیند آیا کربن در خاک گنجانده می شود یا خیر.
فرودگرهای وایکینگ، مواد آلی کلردار را شناسایی کردند ولی دانشمندان گفتند این فرودگرها ممکن است سیاره را آلوده کرده باشند.
ماکوخ نوشت: با وجود این، ماموریت های بعدی وجود ترکیبات آلی بومی را هر چند به شکل کلر در مریخ تائید کرده اند. شاید حیات در مریخ می توانست با وجود سنگ های نمکی و جذب مستقیم آب از جو، با محیط خشک سازگار شود. آزمایش های دو فرودگر وایکینگ که شامل اضافه کردن آب به نمونه های خاک بودند، امکان دارد بر این میکروب های احتمالی غلبه کرده و به نابودی آن ها منجر شده باشند.
فرودگرها مأموریت خود را تا آخرین ارسال به زمین در ۱۱ نوامبر ۱۹۸۲ توسط وایکینگ ۱ و ۱۱ آوریل ۱۹۸۰ توسط وایکینگ ۲ ادامه دادند ولی تا به امروز همچنان روی مریخ نشسته اند.
- 13
- 1
