سیارک‌های اطراف مشتری متعلق به یک سامانه خورشیدی هستند

به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، اخترشناسان طی چند سال پیش متوجه شده اند که منظومه شمسی (Solar System) ما امکان دارد بیش از آنچه خیال می کردیم میزبان اجرام بین ستاره ای باشد و اینک پژوهشگران مرکز "CNRS" در فرانسه و  "UNESP" در برزیل مدارهای عجیب و غریب اجرام موسوم به "قنطورس" (Centaurs) را ردیابی کرده و دریافته اند که ۱۹ مورد از آن ها پیش از این که توسط نیروی جاذبه خورشید گیر افتاده باشند، حول ستاره دیگری می گشته اند و از منظومه دیگری سرچشمه گرفته اند.

بدین ترتیب بر اساس گفته پژوهشگران، همه چیز در منظومه شمسی ما در همین جا متولد نشده است. ستاره شناسان در سال ۲۰۱۷ متوجه یک سیارک‌ (Asteroid) با مداری عجیب شدند که نشان می داد از فضای بین ستاره ای آمده است.

این سیارک عجیب که به شکل سیگار برگ بود،" اوموآموآ" (Oumuamua) نام داشت که رصد آن سر و صدای زيادي هم برپا کرد، به دلیل آن که در اول تصور می شد یک سفینه متعلق به بیگانگان است. سپس در سال ۲۰۱۹ یک دنباله دار میان ستاره ای به اسم "بوریسوف" (Borisov) رصد شد که آن هم از فضای بین ستاره ای آمده بود.

در حالی که اینک هر دوی این اجرام در حال خارج شدن از منظومه شمسی هستند، بنظر میرسد بازدیدکنندگان دیگری وارد منظومه شمسی ما شده اند که فعلاً تصمیم ماندن دارند.

اخترشناسان در سال ۲۰۱۸ کشف کردند که سیارکی موسوم به" ۲۰۱۵ BZ۵۰۹" که بعداً "Ka‘epaoka‘awela" نامیده شد، در یک منظومه شمسی دیگر متولد شده و اینک به اقامت دایم در نزدیکی مدار مشتری رسیده است.

اینک همان تیم کشف کرده است که این سیارک، تنها نیست. آن ها محاسبه کرده اند که ۱۹ جرم دیگر احتمالاً از خارج از منظومه شمسی ما آمده اند. این اجرام موسوم به "Centaurs" در مداری بین سیاره های مشتری و سیاره نپتون می چرخند و ویژگی های عجیب و غریبی دارند.

سانتور یا قنطورس در اساطیر یونان به موجودی با پائین تنه ای به شکل اسب و بالا تنه ای به شکل انسان گفته می شود. برگزیدن این اسم برای این اجرام از این واقعیت ناشی می شود که آن ها به نوعی یک تلاقی میان سیارک ها و دنباله دارها هستند. آن ها همینطور دارای مدارهای بسیار غیرمعمولی هستند. برخی از آن ها مانند "BZ۵۰۹" بر خلاف جریان رایج ترافیکی در منظومه شمسی حرکت می کنند و بعضی دیگر نیز با زاویه های عجیب و غریبی گردش می کنند که آن ها را به دیگر اجرام و سیارک های منظومه شمسی دور و نزدیک می کند.

اخترشناسان برای فهمیدن این که به چه دلیل آن ها تا این حد عجیب عمل می کنند، از شبیه سازی های رایانه ای برای ردیابی مدارهای آن ها استفاده کردند تا دریابند که آن ها از کجا آمده اند. نتایج برای ۱۹ عدد از آن ها حاکی از این بود که آن ها متعلق به منظومه شمسی ما نیستند.

حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش، خورشید ما که تازه متولد شده بود، توسط دیسکی از گرد و غبار و گاز محاصره شده بود که در نهایت به شکل سیارات، قمرها و اجرام دیگر متراکم شد. اکثر سیارک ها و دنباله دارها نیز پس از آن شکل گرفتند، زیرا آن ها اساسا بقایای بجامانده از برخورد اجرام بزرگ تر هستند.

ولی این ۱۹ سانتور جزء آن ها نیستند. این تیم دریافت که در آن زمان، این اجرام در حال چرخش به دور خورشید ما در زاویه ای عمود بر دیسک گرد و غبار (Dust) بوده اند.

این نشان می دهد که آن ها در این منظومه به دنیا نیامده اند و پیش از راهی شدن به سمت خورشید ما، در نزدیکی یک ستاره دیگر تشکیل شده اند.

به همان روشی که سیارک های متولد شده در منظومه شمسی مثل کپسول های زمان حاوی اطلاعات در خصوص چگونگی تولد و تشکیل منظومه شمسی عمل می کنند، این اجرام نیز میتوانند سرنخ هایی در خصوص نحوه شکل گیری سایر منظومه های ستاره ای به ما بدهند.

این مطالعه در مجله MNRAS منتشر شده است.