به گزارش ایسنا به نقل از دیلی میل، محققان انجمن زمین شناسی آمریکا برای اولین بار در اوایل ماه جاری خبر از کشف بقایای کوچکی از حیات پروکاریوتی و جلبکی درون یک بلور باستانی هالیت (سنگ نمک) دادند.
این موجودات درون حباب های میکروسکوپی مایع در بلور یافت شدند که با عنوان "اینکلوژن سیال" (fluid inclusions) نیز شناخته میشوند و میتوانند بعنوان میکرو زیستگاه هایی برای رشد کلنی های کوچک عمل کنند.
اکنون محققان می خواهند این بلور را بشکنند تا دریابند که آیا این حیات باستانی هنوز زنده است یا خیر.
اگرچه بازگرداندن اشکال حیات ۸۳۰ میلیون ساله به دنیای مدرن امکان دارد ایده عاقلانه ای بنظر نرسد ولی محققان اصرار دارند که این کار با نهایت احتیاط انجام می شود.
"کتی بنیسون" (Kathy Benison)، زمین شناس و نویسنده این مطالعه می گوید:این کار شبیه به یک فیلم درجه ب بسیار بد بنظر میرسد، ولی کارهای مفصل زيادي طی سالها انجام شده تا چگونگی انجام این کار به ایمن ترین روش ممکن مشخص شود.
این کشف خارق العاده ابتدا در مجله ی زمین شناسی در روز ۱۱ مه گزارش شد.
محققان از مجموعه ای از روش های تصویربرداری برای مطالعه "اینکلوژن های سیال" در تکه ای از کانی هالیت از "سازند" (Formation) ۸۳۰ میلیون ساله براون در مرکز استرالیا استفاده کردند.
آن ها جامدات و مایعات آلی را کشف کردند که از نظر اندازه، شکل و پاسخ به فلورسنت با سلول های پروکاریوت و جلبک ها شباهت داشتند.
این کشف نشان می دهد که میکروارگانیسم ها می توانند به خوبی در کانی هالیت طی صدها میلیون سال حفظ شوند.
به گفته محققان این امر پیامدهایی برای جستجوی حیات بیگانه دارد.
این امکان وجود دارد که ردپای زیستی مشابهی در رسوبات شیمیایی مریخ، جایی که ذخایر بزرگ نمک بعنوان شواهدی از وجود ذخایر باستانی آب مایع شناسایی شده اند، یافت شود.
اگرچه ممکن است زنده بودن میکروارگانیسم های درون این بلور غیرمحتمل بنظر برسد اما پروکاریوت های زنده قبلا از یک سنگ هالیت با قدمت ۲۵۰ میلیون سال استخراج شده اند، بنابراین غیر محتمل نیست که این میکروارگانیسم ها بتوانند برای مدت ۸۳۰ میلیون سال زنده بمانند.
گفته می شود که تشعشعات، مواد آلی را در دوره های زمانی طولانی مدت از بین می برد، با این حال محققان در سال ۲۰۰۲ دریافتند که هالیت ۲۵۰ میلیون ساله تنها در معرض مقادیر ناچیزی از تشعشعات قرار گرفته است.
صفحاتی از هسته سنگ هالیت از سازند ۸۳۰ میلیون ساله براون علاوه بر این، میکروارگانیسم ها ممکن است با تغییرات متابولیکی و همزیستی با ترکیبات آلی یا سلول های مرده که میتوانند به عنوان منابع غذایی عمل کنند، در داخل "اینکلوژن های سیال" زنده بمانند.
"بانی باکستر" (Bonnie Baxter)، زیست شناس "کالج وست مینستر" (Westminster College) در "سالت لیک سیتی" (Salt Lake City) که در این مطالعه شرکت نداشته است، در مورد برنامه های دانشمندان برای گشودن این بلور، گفت که خطر انتشار یک بیماری همه گیر آخرالزمانی نسبتاً کم است.
او به ان پی آر گفت: ارگانیسم های محیطی که هرگز انسانی را ندیده اند، مکانیسمی برای ورود به درون بدن ما و ایجاد بیماری نخواهند داشت. بنابراین من شخصاً، از منظر علمی، هیچ ترسی از آن ندارم.
- 11
- 2
