ما مروج تروریسم نیستیم

بیشتر خاطرات دوران کودکی «گلریز قهرمان» به جنگ مربوط می‌شود. او صدای اضطراب‌آور آژیرها را به یاد می‌آورد که باعث می‌شد خانواده‌ها سراسیمه به زیرزمین هجوم ببرند. افرادی را به یاد می‌آورد که به دام افتاده بودند و خانواده‌هایی را که سعی در فرار داشتند. قهرمان، تازه‌ترین عضو پارلمان نیوزیلند از حزب سبز پس از شمارش ویژه آراست. او در سال ١٩٨١ (١٣٦٠) در ایران پس از انقلاب و هم‌زمان با جنگ ايران و عراق متولد شد.

او از نوادگان قهرمان‌ميرزا نوه پسري فتحعلي‌شاه است.  او از روز شنبه و پس از شمارش حدود ٣٩٠ هزار رأی ویژه به‌عنوان نماینده جدید مجلس تأیید شد. وقتی او هشت‌ساله بود، جنگ به پایان رسید. یک سال بعد مرزها باز شدند و پدر و مادرش راه خروج پیدا کردند. آنها در یک تعطیلات رسمی به مالزی سفر کردند. «فکر می‌کنم مردم می‌دانستند چه اتفاقی دارد می‌افتد، چون در فرودگاه گریه می‌کردند، ولی ما مجبور بودیم بگوییم: «خداحافظ، بهمون خوش می‌گذره. نتوانستیم خانه یا چیز دیگری را بفروشیم».آنها از مالزی پروازی به مقصد فیجی گرفتند که در اوکلند متوقف شد؛ جایی که امیدوار بودند بتوانند متقاضی پناهندگی شوند.

بعد از آنکه خانواده از پرواز ترانزیت جا ماندند و حضورشان را به یک مقام فرودگاه اعلام کردند، متوجه شدند که کارکنان، بیشتر از آنکه در مورد وضعیت ویزای آنها نگران باشند، نگران خطرات زیستی و سرایت بیماری از جانب آنها هستند. قهرمان می‌گوید: «یک برگ به یک لنگه کفش من چسبیده بود.

آنها خیلی به آن توجه می‌کردند، فکر می‌کنم فرستادندش به آزمایشگاه برای تجزیه و تحلیل».قهرمان، کشور جدیدش را دوست داشت. در غرب اوکلند مشکلی با پناه‌جویان نداشتند. فقیربودن مشکلی نبود. مدرسه دستور زبان دختران اوکلند جایی بود متکثر و پر از اقوام گوناگون. او احساس خاص‌بودن یا متفاوت‌بودن با دخترهای دیگر نداشت.

تا دانشگاه همین وضع برقرار بود. بعد او در دانشگاه برای آنکه پدر و مادرش را خوشحال کند، در رشته حقوق تحصیل کرد و برای آنکه خودش خوشحال شود، تاریخ خواند. بعد قهرمان شروع به فکرکردن درباره میراث خود کرد. او می‌گوید: «١١ سپتامبر شرایط را برای من تغییر داد. من فراموش کرده بودم که ما ایرانی یا خاورمیانه‌ای هستیم.

همان کارهای معمولم را انجام می‌دادم که متوجه شدم دیگران دارند طور دیگری ما را تعریف می‌کنند. بنابراین من شروع کردم به احراز هویت».چون او لباس‌های غربی می‌پوشید و به دانشگاه می‌رفت، مردم دوست داشتند فکر کنند که او از فرهنگ خود «نجات یافته» است.«اما این‌طوری نیست. بله ما از دنیای خاورمیانه هستیم، اما مروج تروریسم نیستیم. اینکه ما نیز به تروریسم علاقه نداریم، دلیل نمی‌شود که خاورمیانه‌ای نباشیم. فرهنگ ما نیز دارای تنوع و تکثر است و فمینیسم و جنبش های ​​دموکراسی در آن وجود دارد».

علاقه‌مندی او به موضوع جنگ و علاقه بیشتر به حقوق بشر او را به عفو بین‌الملل جذب کرد؛ جایی که او قصد داشت به‌عنوان دادستان در دادگاه‌های بین‌المللی جنایات جنگی شروع به کار کند. او می‌گوید: «من یکی از آن آدم‌های غیرعادی هستم که برای خودشان برنامه ١٠ ساله می‌ریزند. می‌دانستم که تجربه قانون جنایی و کیفری و مدرک کارشناسی ارشد لازم دارم.

بنابراین رفتم به سراغ این کار و روی قانون کیفری کار کردم و دوره آکسفورد را از راه دور گذراندم». رزومه کاری او که شامل پیگرد رهبران خمر سرخ در کامبوج است، مرعوب‌کننده به نظر می‌رسد. بااین‌حال خانم قهرمان شخصا انسان راحتی است.  قهرمان، کار خود در کامبوج را در سال ٢٠١٢ ترک کرد و در پایان ترم دوم دانشگاه های نیوزیلند به کشورش برگشت. آن‌موقع احساس کرد که همه‌چیز تغییر کرده است.

می‌گوید: «ما به خودمان افتخار می‌کردیم کشوری هستیم که ارزش‌هایمان این است که اساسا همه افراد از سطح اولیه زندگی برخوردار باشند. خیلی تلاش می‌کردیم که از همه افراد مراقبت شود، اما ناگهان همه‌چیز از دست رفته بود». او به طرح‌هایی مانند استفاده از منابع ملی زغال‌سنگ، فقر کودکان و مسائل مربوط به دموکراسی اشاره می‌کند و همین‌طور انحلال شورای منطقه کانتربری.

اینها از جمله رویدادهایی بودند که او را به سیاست سوق دادند.خانم قهرمان در جریان مبارزات انتخاباتی چندین‌بار مورد اهانت قرار گرفت - عمدتا از طریق توییتر- و کامنت‌هایی در مورد قومیت او، هوش و دیدگاه‌هایش برای او گذاشتند.می‌گوید: «در ابتدا اصلا ناراحت نشدم، اما گاهی اوقات صفحه را باز می‌کنید و باورتان نمی‌شود؛ واقعا؟ و فکر می‌کنم که بعضی از مردم با این کارها ساکت می‌شوند. حداقل من می‌توانم واکنش نشان بدهم».

قهرمان در اوقات فراغت معدود و محدودی که دارد، دوست دارد با همسرش، گای ویلیامز که بازیگر است، سفر کند.او همچنین دوست دارد ميهمانی‌های شام برگزار کند، گرچه اعتراف می‌کند آشپز بدی است. او همچنان عضو اجرائی انجمن حقوق جزائی نیوزیلند باقی می‌ماند و می‌گوید تجربه قانون کیفری او - که زمان زیادی را در آن صرف کمک به مردم در زمینه توانبخشی یا حمایت‌های دیگر کرده است - برای رویکرد سیاسی او بسیار مهم است.او می‌گوید: «اینکه ما چگونه با همه، از جمله با مجرمان رفتار می‌کنیم، ما را می‌سازد».