«گنج‌زاده» قهرمان کاراته: پورشه و «رنجروور» کجا بود، به قول پراید و پرشیا هم عمل نکردند

به گزارش تسنیم، ۱۶ مرداد ۱۴۰۰ برای سجاد گنج‌زاده مهمترین روز زندگی ورزشی‌اش بود. روزی که توانست در اولین و شاید آخرین حضور رشته ورزشی کاراته در المپیک، تنها جالی خالی کلکسیون افتخاراتش را با خوشرنگ‌ترین و مرغوب‌ترین مدال دنیای ورزش پُر کند.

۷۰۰ روز بعد از آن روز خاص، حالا قرار است گنج‌زاده مجدداً در رقابت‌های کاراته قهرمانی آسیا به عنوان نماینده وزن ۸۴+ کیلوگرم کاراته ایران به روی تاتامی برود و برای کسب یک افتخار دیگر تلاش کند.

دارنده مدال طلای المپیک، طلا و دو نقره جهان، طلا، دو نقره و یک برنز قهرمانی آسیا، طلای بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ و ۷ مدال طلای کومیته تیمی در قهرمانی جهان و آسیا در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، از قول و قرارهایی که بعد از المپیک به او داده شد و برآورده نشد، بحث روز ورزش کشور و مجوز واردات خودروهای لاکچری به فوتبالیست‌ها و آخرین شرایطش صحبت کرد.

صحبت‌های سجاد گنج‌زاده را در زیر می‌خوانید.

ابتدا در خصوص شرایط خودت در آستانه مسابقات قهرمانی آسیا صحبت کن.

تقریباً بعد از المپیک مصاحبه نکردم و فکر می‌کنم این اولین یا دومین مصاحبه‌ام است و امیدوارم صحبت‌هایم تأثیرگذار باشد. تمرینات خود را از تعطیلات عید امسال شروع کردم و مرحله مرحله پیش رفتم. در مرحله نخست انتخابی همراه با میلاد بهمنی یک باخت داشتم و با شرایط برابر به اردو دعوت شدم. در نهایت در انتخابی دوم با وجود آسیب دیدگی مسابقات را بردم و عضو  تیم ملی شوم. قطعاً قدر این فرصت را می‌دانم و امیدوارم تا قهرمانی آسیا به آمادگی خوبی برسم و  مسابقاتی در شأن سجاد گنج‌زاده انجام دهم.

بعد از کسب مدال المپیک، جهانی، بازی‌های آسیایی و افتخارات دیگر هنوز انگیزه حضور در مسابقات را داری؟

اگر بخواهم صادقانه حرف بزنم و واقعیت را بگویم، باید عنوان کنم که بعضی اوقات انگیزه ندارم. برخی اوقات خیلی دلسرد می‌شوم و بعضی وقت‌ها نیز از انگیزه نفراتی که سن کمتری دارند انگیزه می‌گیرم. زندگی‌ام قبل و بعد از مدال المپیک متفاوت شد. بعد از المپیک شرایط برعکس شد و همه مسئولان ورزشی به جای حمایت به نوعی دنبال ضربه زدن بودند؛ برخی از مسئولان با بی‌توجهی و برخی نیز با قول و وعده وعیدهای بی‌مورد.

مسئولان فقط وعده دادند و اصلاً به این فکر نکردند که این وعده‌ها به ورزشکار آسیب می‌زند. در بُعد سیاسی نیز خیلی‌ها در چند وقت گذشته اذیت‌مان کردند. هر کسی دوست دارد ورزشکار را به سمت جناح خودش بکشد و بهره‌برداری سیاسی‌اش را داشته باشد و اجازه نمی‌دهند ورزشکار راه و زندگی خودش را داشته باشد. هر کدام از این مسئولان می‌خواهند استفاده خود را از موقعیت ورزشکار ببرند و بعد آنها را رها کنند. همین باعث می‌شود برخی اوقات انگیزه ادامه دادن نباشد، اما عید امسال با استاد هروی در خصوص شرایط داوری و مشکلاتی که بعد از المپیک حتی برای من رقم زدند، صحبت کردم. در ادامه تمرینات را شروع کردم و تا اینجا نیز همه چیز خوب بوده است. در خصوص مسابقات قهرمانی آسیا هم نمی‌گویم که قرار است کار فوق‌العاده‌ای انجام دهم و امیدوارم عملکرد و مسابقات خوبی داشته باشم. 

طبیعتاً با کسب مدال طلای المپیک انتظارات و توقعات از تو بیشتر خواهد بود و فشار بیشتری را احساس خواهی کرد.

از روز اولی که عضو تیم ملی شدم، این فشار به گونه‌های مختلف وجود دارد. همه از تیم ایران انتظار دارند و تک‌تک اوزان تیم ملی ستاره هستند و می‌توانند مدال طلا بگیرند. تیم ما تیم عادی نیست. شاید در برخی مسابقات نتایج آنگونه که باید؛ نبوده اما دلایل را هم باید نگاه کنیم. در بحث فنی خدا را شکر  شرایط خوب پیش می‌رود و انتخابی‌ها با سختی که وجود داشت تمام شد و تمرینات منظم پیگیری می‌شود، اما در بحث امکانات، سخت‌افزار، رسیدگی و مسابقات بعد از المپیک در حد افغانستان، عراق و پاکستان هم نبودیم. هر مسابقه‌ای برگزار شد ما اعزام نشدیم  و فقط برخی بچه‌ها با هزینه شخصی و اسپانسر رفتند. واقعیت این است که در این مدت هیچ خدماتی به ورزشکاران داده نشد و به نظر من وقتی خدماتی داده نمی‌شود نباید انتظاری داشت.

بچه‌ها از شرایط سالن شماره ۹ مجموعه ورزشی آزادی که محل تمرینات تیم ملی است هم گلایه‌هایی دارند.

حدود ۲ سال است که این سالن را در اختیار کاراته قرار دادند، اما واقعاً شرایط درست و حسابی تمرین را ندارد. این سالن فقط یک سوله با تاتامی است و از نظر بهداشتی، نور، گرمایش و سرمایش و تهویه صفر است. امیدوارم یک مقدار رسیدگی شود؛ چرا که سالن افتضاح است. اصلاً نمی‌خواهم بگویم که در روند کیفیت ما تأثیر می‌گذارد؛ چرا که برای یک ورزشکار حرفه‌ای خوب نیست به این مسائل ورود کند. سال‌ها هر جایی بود تمرین کردیم و هیچ وقت نیز در خصوص بهتر شدن شرایط صحبت نکردیم و واقعاً زیاده خواه نیستیم، اما محل تمرین باید جایی باشد که حداقل امکانات را داشته باشد. واقعاً وزیر ورزش در اتاقی که کولر نداشته باشد و از لحاظ تهویه هوا مناسب نباشد، می‌نشیند و کار می‌کند؟ انتظار هتل ۵ ستاره نداریم، اما یکسری حداقل‌ها باید برای ورزشکاری که با ضربان ۱۸۰ تا ۲۰۰ تمرین می‌کند وجود داشته باشد.

در روزهای اخیر بحث ورود مجوز خودرو‌های لاکچری فوتبالیست‌ها حسابی سر و صدا ایجاده کرده است...

در این مورد چند وقتی است که ذهنم درگیر است، اما دیگر به این شرایط عادت کرده‌ام. اگر قانون وجود داشت هیچ وقت شرایط اینگونه نمی‌شد. ما کشور ثروتمند و مردم فوق‌العاده‌ای داریم، اما قانونمدارها همه چیز را به نفع خودشان می‌گذارند و هیچ چیز را درست و حسابی در نظر نمی‌گیرند. نمونه بارز آن نیز در این خصوص است. در المپیک توکیو به عنوان بالاترین سطح رقابت‌های ورزشی تنها سه نفر مدال طلا و کلاً ۷ نفر مدال گرفتند.

بعد از طلای المپیک به شما مجوز ورود خودرو داده نشد؟

مجوزی نگرفتیم، اما چند بار از جاهای مختلف قول پراید و پرشیا دادند که آن را هم ندادند (باخنده). قرار بود یکی از خودروهای ثبت نامی را با قیمت کارخانه بدهند که این کار را هم نکردند. پورشه و«رنجروور» کجا بود، به قول پراید و پرشیا هم عمل نکردند.

در سال‌های اخیر حساسیت زیادی روی تداوم حضور بازیکنان باتجربه در ترکیب تیم ملی وجود دارد. موضوعی که شاید برخی مواقع روی ذهنیت بازیکنان جوان نیز تأثیر گذاشته است.

اصلاً بحث باتجربه و جوان نیست و هر کسی در تاتامی موفق باشد عضو تیم ملی خواهد شد. در مسابقات قهرمانی آسیا سال گذشته شرایط متفاوت بود و جوانان برنده شدند و حضور در تیم ملی حق‌شان بود، اما امسال شرایط به گونه‌ای شد که بچه‌هایی از پس حریفان خود برآمدند که باتجربه‌تر بودند و این موضوع اتفاق خاصی نیست. یکسری‌ها حرف می‌زنند و انتقاد می‌کنند که همیشه هست. تیم جوان می‌شود این هده یک حرف می‌زنند و تیم باتجربه می‌شود حرف دیگری می‌گویند. به بچه‌های باشگاهم همیشه گفته‌ام که رفتار، تمرین و مسابقه دادن خوب باعث جلب نظر کادرفنی می‌شود. برای قهرمانی آسیا همه مسابقه دادند و همه از انتخابی در آمدند. جوان‌ترها باید تلاش بیشتری کنند تا از سد باتجربه‌ها بگذرند. تلاش جوانان خوب است، اما حتماً کافی نبوده است. جوانان ما همه کاراته‌کاهای سطح بالایی هستند و همه در مسابقات لیگ‌های جهانی، آسیایی و جهانی مدال دارند و باید خودشان را برای فتح قلعه‌های بزرگتر باور داشته باشند. استاد هروی در سالیان اخیر سرمربی تیم ملی بوده، اما در زمان جوانی ما هر سال سرمربی عوض می‌شد و هر سال باید دوباره خود را ثابت می‌کردیم. ما هم راه سختی را رفتیم و با تلاش و اعتماد مربیان نتایجی در شأن کاراته ایران کسب کردیم. 

کومیته تیمی ما در سالیان اخیر دستاوردهای بسیار بزرگی داشته، اما امسال ترکیب تغییر و کادرفنی در این بخش به جوانان اعتماد کرده است. نظرت در این خصوص چیست؟

از این اتفاق و تصمیم درست کادرفنی خیلی خوشحال شدم. باید از ذبیح‌اله پورشیب تشکر کنم که بعد از انتخابی پیشنهاد این کار را داد و با من و بهمن عسکری صحبت کرد و ما نیز با روی باز قبول کردیم. در نهایت تصمیم با کادرفنی بود و من هر کجا بگویند بازی خواهم کرد. سال گذشته در انتخابی شرکت نکردم، اما کادرفنی تشخیص داد در کومیته تیمی باشم و یک مسابقه نیز به من رسید. بچه‌هایی که عضو تیم ملی شدند باید خودشان را نشان دهند و فرصت خوبی در اختیار دارند. ما هم آنجا هستیم و حتماً کمک، حمایت و دعا خواهیم کرد تا بهترین نتیجه را بگیرند. 

صحبت پایانی؟

در ورزش خیلی مسائل برای ورزشکار پیش می‌آید که نمی‌شود در مورد آنها صحبت کرد. امیدوارم روزی یک ارگان، کمیته، بخش یا دفتری در وزارت ورزش باشد تا دغدغه ورزشکاران را بشنود و اگر درست بود به آن عمل کند. در خصوص بحث مجوز ورد خودرو این روزها خیلی بحث است. یا این موضوع حق است یا نه. اگر حق است که نوش جان آنها و اگر حق نیست باید درست شود.

امیدوارم روزی قسمت باشد تا ورزشکاران حرف‌های خود را بزنند یا دادگاهی باشد که ورزشکاران از حق خود دفاع کنند. چرا باید قول‌هایی داده و در رسانه و اخبار گفته شود، اما عمل نشود؟ هیچ کدام از قول‌هایی که به من دادند عملی نشد. استاندارد، سجادی وزیر ورزش، شهرداری اسلامشهر، راه و شهرسازی و بسیاری جاهای دیگر قول‌هایی دادند که هیچ کدام عمل نشد. نامه‌ و اسناد آنها هم است.  در مراسم افطاری ریاست جمهوری هم نامه دادیم که پیگیری نشد. ما ورزشکاران وظیفه‌ای گردمان هست که خدا را شکر حداقل در مورد کاراته این وظیفه در سالیان اخیر به خوبی عمل شده است. چه مسئولان حمایت کنند یا نکنند و چه مسئولان قول بدهند یا ندهند، چیزی که وظیفه‌ام است را انجام می‌دهم. اگر مسئولان کمک و حمایت کردند که دَمشان گرم و اگر کاری نکردند هم خدا هست. ما کار خودمان را انجام می‌دهیم اما امیدوارم مسئولان به خودشان بیایند.