گله‌مندی از میزان پاداش‌های دولت و وزارت ورزش برای مدال‌آوران المپیکی و رقابت‌های جهانی در شرایطی ادامه‌دار شده که گویی ورزشکار ملی‌پوش ایرانی به غیر از رسیدن به «سکه طلا»، هدف دیگری در زندگی ندارد! طبیعی است که این موضوع شامل همه ورزشکاران نمی‌شود و هستند عده قلیلی که به‌دست‌آوردن افتخارات جهانی و المپیکی را ارزشمندتر از هر سکه‌ای می‌دانند؛ به‌ویژه اینکه روی‌سکو‌رفتن و اهتزار پرچم ایران، حال و هوایشان را حسابی دگرگون کرده است.
بحث اصلی دراینمیان، این نیست که ورزشکاران نباید توقعی برای گرفتن پاداش داشته باشند؛ آنچه مسلم است اینکه همواره تشویق و دلگرمی ورزشکاران موجب پیشرفت آنها شده و در نهایت منجر به مطرح‌شدن بیشتر اسم کشورمان در عرصه‌های مختلف می‌شود؛ موضوعی که خود‌به‌خود ارزش فراوانی دارد؛ با‌این‌حال مورد اذیت‌کننده‌ای که در این میان وجود دارد این است که تعدادی از مدال‌آوران جهانی و المپیکی، بیش از اندازه به «سکه» وابسته شده و همه‌چیز در دنیای قهرمانی را به چشم «پاداش» می‌بیند. حالا عده‌ای از آنها و حامیانشان هم که خبر چندان دقیقی از میزان پاداش در میان ورزشکاران سایر کشورهای دنیا ندارد، «تبعیض» را بهانه کرده و می‌گویند مسئولان ایرانی به فکر آنها نیستند.
رتبه ششم دادن پاداش در اختیار ایران است
شکایت از پایین‌بودن میزان پاداش‌ها در شرایطی رفته‌رفته تبدیل به یک «اپیدمی» درمان‌ناپذیر شده که مسئولان ایرانی به ورزشکاران مدال‌آور المپیکی و جهانی توجه بسیار خوبی دارند و پاداش تقریبا چشمگیری هم به آنها می‌دهند.
دراینمیان فقط کافی است اشاره‌ای شود به میزان پاداشی که کشورهای مختلف دنیا به مدال‌آوران المپیکی‌شان در همین المپیک گذشته، یعنی ریو ٢٠١٦ داده‌اند. طبق گزارشی که مجله و سایت معتبر «فوربس» منتشر کرد، ایران با دادن ٣٠٠ سکه طلا به ارزش تقریبی ٣٠٠ میلیون تومان (که این مبلغ بالاتر هم می‌رود)، بعد از ایتالیا در رتبه ششم کشورهایی قرار می‌گیرد که بیشترین پاداش را به طلایی‌های المپیکش داده است. در واقع حساب‌و‌کتاب در این مورد کمی ساده به نظر می‌رسد.
هر طلایی ایران در المپیک ٣٠٠ سکه طلا گرفته؛ یعنی دست‌کم ٣٠٠ میلیون تومان. تقسیم این پول به دلاری به ارزش تقریبی سه‌هزارو ٥٠٠ تومان رقمی معادل ٨٥ هزار دلار می‌شود. البته اگر پاداشی را که استانداری‌ها، شرکت‌های خصوصی و سایر نهادها به مدال‌آوران ایرانی می‌دهند هم حساب کنیم، پادش ایرانی‌ها دو برابر این رقم رسمی است.
حالا طبق گزارشی که فوربس نوشته، در المپیک گذشته، در فرانسه، روسیه و آفریقای جنوبی به ترتیب به طلایی‌هایشان ٦٦، ٦١ و ٣٦ هزار دلار پاداش داده‌اند و در رده‌های هفتم تا نهم ایستاده‌اند. صدر این جدول هم دراختیار سنگاپور، اندونزی و آذربایجان است که به ترتیب ٧٣٥، ٣٨٣ و ٢٥٥ هزار دلار پاداش به طلایی‌های المپیک می‌دهند. پرواضح است کشورهای مذکور (غیر از درخشش نسبی آذربایجان در دوره گذشته) همگی کشورهایی هستند که تعداد مدال‌هایشان در المپیک پایین است و این حربه تقریبا برای رسیدن به حداقل مدال در المپیک است.
حالا به غیر از این سه کشور، دو کشور دیگر یعنی قزاقستان و ایتالیا هم هستند که به ترتیب ٢٣٠ و ١٨٥ هزار دلار پاداش داده‌اند و بعد هم در این رده‌بندی ایران قرار می‌گیرد که تقریبا ٨٥ هزار دلار پاداش به طلایی‌هایش داده است. بالطبع با همین فرمول، میزان پاداش نقره و برنز هم در همین رده‌بندی جا می‌گیرد.
ورزشکاران ایرانی ٣ برابر آمریکایی‌ها پاداش گرفته‌اند!
عده‌ای از ورزشکاران کشورمان در شرایطی برای گرفتن پاداش‌ها ناله می‌کنند که میزان پاداش‌های در نظر گرفته شده برای آنها ٣,٤ برابر بیشتر از آمریکایی‌هاست! آن هم بدون احتساب مالیات! طبق گزارشی که «فیگارو» نوشته ورزشکاران آمریکایی برای هر مدال طلا در المپیک ٢٥ هزار دلار پاداش گرفته‌اند، ولی طبق قانون این کشور، میزان درآمد هر آمریکایی خارج از خاک این کشور شامل پرداخت مالیات ٣٩.٦درصدی هم می‌شود! کشورهایی مثل آلمان، کانادا و استرالیا حتی از آمریکا هم پاداش کمتری می‌دهند و به ترتیب ٢٠ و ١٥ هزار دلار به طلایی‌هایشان پرداخت کرده‌اند.
پارالمپیکی‌ها به‌مراتب کمتر از المپیکی‌ها
دراینمیان به موضوع دیگری هم می توان اشاره کرد که ورزشکاران پارالمپیکی بسیاری از کشورها به‌مراتب پاداش‌های کمتری نسبت به المپیکی‌ها می‌گیرند. معدود کشورهایی در دنیا هستند که میزان پاداش المپیکی ها و پارالمپیکی‌ها در آنها یکی است که ایران هم یکی از آنهاست. به طور مشخص فرانسه در مقایسه با پاداش المپیکی‌ها ١٥ تا ٢٠ درصد پاداش کمتری به پارالمپیکی‌ها می‌دهد.
این موضوع فارق از کشورهایی است که اصلا به المپیکی‌ها یا پارالمپیکی‌هایشان پاداش نمی‌دهند! ورزشکاران بریتانیا یکی از آن کاروان‌های شلوغ در المپیک و پارالمپیک هستند که هرگز پاداشی دریافت نمی‌کنند. در المپیک از هر ١٢ ورزشکار یکی مدال می‌گیرد و در پارالمپیک از هر دو ورزشکار، یک نفر. به همین دلیل یکسان‌بودن پاداش هر دو مدال‌آور چندان منطقی به نظر نمی‌رسد.
٨٠ میلیارد تومان پاداش در چهارسال
حالا با همین مقدمه به نسبت طولانی، باید برگشت به موضوع مراسم اهدای پاداش مدال‌آوران المپیکی و جهانی که چند روز پیش برگزار شد و جرقه تعدادی از نارضایتی‌ها همان جا زده شد. قبل از دقیق‌شدن در این موضوع، باید اشاره کرد دولت احمدی‌نژاد در یک سال و نیم پایان عمر دولتی‌اش هیچ‌گونه پاداشی پرداخت نکرد و همه را به دولت جدید منتقل کرد.
این موضوع فعلا باید در پرانتز گذاشته شود؛ چون فقط همین روز شنبه میزان پاداش‌هایی که به مدال‌آوران جهانی و المپیکی اهدا شد، ٣٠ میلیارد تومان بود! حالا با توجه به پاداش‌های قبلی و البته بدهی دولت احمدی‌نژاد به این ورزشکاران، دولت جدید تا به اینجا نزدیک به ٨٠ میلیارد تومان فقط پاداش داده است! قسمت عجیب داستان، محل اعتباراتی است که این پاداش‌ها از آنجا پرداخته شده؛ یعنی بودجه‌ای که باید صرف اتمام پروژه‌های نیمه‌ساخته می‌شده است.
فعلا هزینه‌ای که برای تکمیل پروژه‌های نیمه‌ساخته ورزشی برآورد شده، چیزی نزدیک به ٩ هزار میلیارد تومان است که همین حالا ٨٠ میلیارد تومان آنها صرف دادن پاداش شده است. به عبارت بسیار ساده‌تر، این پول‌ها «از جیب» پرداخت شده و بازگشتی هم در کار نخواهد بود. حالا در مقیاسی کلی با آنچه سایر کشورهای دنیا انجام می‌دهند، باید گفت بسیاری از دولت‌های مختلف از طریق اسپانسرهای مختلف، هزینه پاداش‌های وعده‌داده‌شده به ورزشکارانشان را تأمین می‌کنند تا از این حیث حداقل پروژه‌هایشان نیمه‌تمام باقی نماند.
- 11
- 1
