کاپیتان تیم ملی واترپلودر بازی‌های آسیایی: به قول مان برای گرفتن مدال عمل کردیم

یکی از مدال‌هایی که در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا به دل خیلی از ورزشدوستان ایرانی نشست، مدال برنز تیم ملی واترپلو بود. تیمی که در مرحله مقدماتی مقابل کره‌ جنوبی و سنگاپور به برتری رسید و مقابل قزاقستان شکست خورد تا به عنوان تیم دوم راهی مسابقه یک‌چهارم شود. واترپلوئیست‌های ایران در ادامه  نیز عربستان سعودی را از پیش رو برداشتند تا حریف ژاپن در مرحله نیمه‌نهایی شوند اما شاگردان الکساندر چیریچ با شکست در این مسابقه به بازی رده‌بندی رفتند و توانستند با پیروزی۱۶ بر۱۵ در ضربات پنالتی مقابل چین به پیروزی برسند و بعد از ۴۴ سال به مدال بازی‌های آسیایی دست پیدا کند.

ایران در حالی در این دوره شرکت کرد که در دو دوره گذشته بازی‌های آسیایی حضور نداشت اما بعد از ۱۲ سال غیبت توانست با هدایت سرمربی صربستانی خود، مدال برنز بازی‌های آسیایی را بگیرد و بعد از بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران که به مدال طلا رسیده بود، روی سکو برود. این موضوع باعث شد تا به سراغ علی پیروزخواه کاپیتان تیم ملی واترپلو برویم که در پایان این رقابت‌ها از تیم ملی خداحافظی کرد و حالا در گفت‌وگوی خود با «ایران»، صحبت‌های جالبی را مطرح کرده است.

پیروزخواه درخصوص این موفقیت ارزشمند تیم ملی واترپلو در بازی‌های آسیایی چنین صحبت کرد: «خدا را شکر می‌کنم که توانستیم بعد از ۴۴ سال روی سکو برویم. این اولین مدال واترپلوی ایران در بازی‌های آسیایی پس از انقلاب است. همان طور که می‌دانید، سطح رقابت‌های بازی‌های آسیایی بسیار بالاست و خیلی خوشحالم که توانستیم به قولی که به مردم و وزارت ورزش دادیم، وفادار باشیم. ما دو دوره به بازی‌های آسیایی اعزام نشدیم، چون قول ندادیم که مدال می‌گیریم اما این بار مطمئن بودیم که روی سکو می‌رویم و این کار را هم انجام دادیم.»

وی ادامه داد: «ما قزاقستان را هم می‌توانستیم ببریم اما از نام این تیم ترسیدیم و همین باعث شد تا خوب بازی نکنیم اما می‌دانستیم که می‌توانیم مدال بگیریم. ما در این مدت، با کمبودها و کاستی‌ها ساختیم و تلاش کردیم تا مدال بگیریم و حالا به این موفقیت، بسیار افتخار می‌کنیم.»

پیروزخواه درباره شرایط واترپلوی ایران در سال‌های اخیر چنین توضیح داد: «ما در این سال‌ها، همیشه جزو ۴ تیم برتر آسیا بوده‌ایم. خود من در دو دوره قبل بسیار زجر کشیدم که از اعزام تیم ما جلوگیری می‌کردند. از ما قول مدال می‌خواستند اما امسال آقای رضوانی رئیس فدراسیون با اطمینان خاطری که به ما داد و جوانان با انگیزه‌ای که حضور داشتند، انگیزه‌مان بسیار بیشتر شد که حتماً مدال می‌گیریم و گرفتیم.»

وی درباره تفاوت این تیم با تیمی که در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران به قهرمانی رسید هم صحبت کرد: «آن دوره از بازی‌های آسیایی در سال ۱۳۵۳ برگزار شد که ما میزبان بودیم. ضمن اینکه قوانین فرق می‌کرد و تیمی مانند قزاقستان هم جزو تیم‌های برتر آسیا نبود اما در این دوره تیم‌های خیلی خوبی حضور داشتند و ما هم با تلاشی که داشتیم، توانستیم به این عنوان ارزشمند برسیم.»

پیروزخواه درباره حلاوت و شیرینی این مدال برنز که باعث شد عادل فردوسی‌پور هم از آن یاد کند، چنین واکنشی داشت: «خدا را شکر می‌کنم که این اتفاق باعث خوشحالی همه مردم ایران شده است. کل بچه‌های کاروان ایران در بازی‌های آسیایی خیلی زحمت کشیدند اما بعضی از مدال‌ها خیلی به دل همه نشست. مثل مدال برنز نوشاد عالمیان و همین تیم ما که غیر قابل تصور بود. البته مدال طلای تیم‌های کبدی آقایان و بانوان هم همه را خوشحال کرد و به آنها تبریک می‌گویم.»

او از زحمات سرمربی صربستانی تیم ملی واترپلو هم تقدیر کرد: «آقای الکساندر چیریچ از یک ایرانی هم ایرانی‌تر است. او در این چند سال باغیرت و تعصب خاصی برای تیم ما زحمت کشیده است. ۳ سال پیش که ایشان آمد، در اولین بازی با اختلاف ۱۵ گل به چین باختیم اما حالا همین چین را شکست دادیم و به مدال رسیدیم. البته مربی دیگر ما هم آقای رضایی هست که برادر بزرگتر ما است و ما با کار گروهی به این موفقیت رسیدیم.»

وی به قهرمانی واترپلو در دوره‌های بعد بازی‌های آسیایی هم امیدوار است: «حتماً چرا که نه. ما با تیمی مانند قزاقستان که قهرمان آسیاست بازی پایاپایی انجام دادیم و حتی در بعضی از لحظات بازی مساوی بودیم و در نهایت با اختلاف ۴ گل باختیم.»

پیروزخواه که در پایان این رقابت‌ها از تیم ملی خداحافظی کرد، برای تصمیمش دلایل قابل اعتنایی دارد: «من ۱۶ سال پر افتخار را در تیم‌های ملی پشت سر گذاشتم که خدا را شکر همواره پر از غرور و افتخار بود اما بعد از این همه سال حس کردم که باید جایم را به بازیکنان جوان‌تر بدهم. به هر حال، تیم ملی باید در انتخابی المپیک به میدان برود و ژاپن هم میزبان است و از آسیا هم دو تیم به المپیک راه پیدا می‌کنند. بنابراین باید بازیکنان آماده و خوبی در تیم ملی حضور داشته باشند.»

وی درباره ادامه فعالیت‌های خود هم توضیح داد: «من فعلاً در لیگ بازی می‌کنم اما هر جایی که تیم ملی لازم داشته باشد، با افتخار تجربه‌ام را در اختیار ملی‌پوشان جوان قرار خواهم داد. به هر حال، من در این سال‌ها با ۱۰ مربی خارجی کار کرده‌ام و در مسابقات جهانی و آسیایی حضور داشته‌ام. البته امیدوارم لیگ خوبی هم داشته باشیم. چون از دل همین لیگ است که بازیکنان به تیم ملی راه پیدا می‌کنند.»

پیروزخواه در پایان صحبت‌هایش خواستار توجه بیشتر مسئولان ورزش به واترپلو شد: «امیدوارم وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک از این پس حمایت بیشتری از واترپلو داشته باشند. ما دو دوره اعزام نشدیم و خیلی حسرت خوردیم. ضمن این که سؤال من این است که چرا ورزش‌های تیمی باید نصف رشته‌های انفرادی پاداش بگیرند و امیدوارم کمیته ملی المپیک به این موضوع توجه بیشتری داشته باشد.»

تفکرات خاص چیریچ

علی اکبر شیری جیان؛کارشناس واترپلو

بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا با یک دستاورد بزرگ برای تیم ملی واترپلو ایران همراه بود و ما بعد از ۴۴ سال توانستیم روی سکوی این رقابت‌ها قرار بگیریم که بسیار ارزشمند است. این سکو به این دلیل مهم است که تیم واترپلوی چین همواره روی سکوهای اول تا سوم این رقابت‌ها قرار می‌گرفت اما ما در بازی رده‌بندی این تیم را شکست دادیم و باعث شدیم  دست چینی‌ها از رسیدن به مدال کوتاه بماند. کاری که الکساندر چیریچ سرمربی صرب تیم ملی انجام داد یک پروژه ۳ ساله بود که توانست تیم را جوان و متحول کند و ما در حال حاضر بازیکنانی داریم که ۲۰ تا ۲۲ ساله هستند و در واقع در سال‌های جوانی خود به سر می‌برند و می‌توانند سال‌های زیادی به تیم ملی خدمت کنند.

ضمن اینکه در کنار آنها بازیکن با تجربه ای مانند علی پیروزخواه حضور داشت که از تیم ملی خداحافظی کرد. تیم ملی با چیریچ روند رو به رشدی در طول چند سال اخیر داشته است. او یکسری از بازیکنان که سن بالایی داشتند را به مرور کنار گذاشت که این موضوع ممکن بود برای او دردسر ساز شود و اگر تیم نتیجه نمی گرفت از او می‌پرسیدند که چرا این بازیکنان را کنار گذاشته است اما چیریچ نشان داد که تفکرات خاص خودش را دارد و به موفقیت تیمش اطمینان داشته است.

اما درباره شنا و شیرجه شرایط ما فرق می‌کند و کارمان بسیار سخت است. کشورهایی مانند چین، کره شمالی و کره جنوبی در هر سکو دو نماینده دارند که باعث می‌شوند خیلی سریع سکوها پر شود و ما باید خیلی در این زمینه تلاش کنیم. اگر در سال‌های بعد بتوانیم حتی در رتبه‌های چهارم یا پنجم قرار بگیریم، کار بزرگی انجام داده ایم. شیرجه هم متأسفانه مانند واترپلو در دو دوره قبل بازی‌های آسیایی حضور نداشت و این کار بچه‌ها را دشوارتر کرده بود.

در شنا هم ژاپنی‌ها و چینی‌ها حرف اول را در آسیا می‌زنند. آنها نفراتی را در اختیار دارند که علاوه بر آسیا، در المپیک هم جزو شانس‌های کسب مدال هستند و در این شرایط رقابت با آنها بسیار دشوار است.

به این موضوع هم باید توجه داشت که واترپلو آسیا در سطح یک دنیا نیست اما شنا و شیرجه‌روهای آسیا، مدعیان جهانی هستند. از طرفی باید به این نکته هم اشاره کرد که اگر ما ۱۰۰ شناگر مطرح داشته باشیم و بخواهیم یک نفر از آنها را برای المپیک یا بازی‌های آسیایی انتخاب کنیم، کارمان خیلی سخت تر از آن است که بخواهیم از بین ۱۰۰ هزار شناگر نفرات برتر را انتخاب کنیم. البته ما در شنا و شیرجه در همین بازی‌های آسیایی رکوردهای داخلی را جا به جا کردیم اما این کافی نیست و باید تلاش کنیم  جایگاه‌مان را ارتقا دهیم.

رضوانی:‌ با ۷ استخر نمی‌توان جادو کرد

محسن رضوانی، رئیس فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو ارزیابی‌‌ای از نتایج این تیم‌ها در بازی‌های آسیایی داشته است. او صحبت‌هایش را با اشاره به وضعیت شیرجه شروع می‌کند: «در شیرجه قطعاً به مربی خارجی نیاز داریم و باید سرمایه‌گذاری روی استعدادهای کوچک را از همین امروز آغاز کنیم. واقعیت شیرجه ما همین است. رکوردهای خوبی زده شد اما سطح آسیا فراتر از رکوردهای ملی ما رفته و تیم‌هایی مانند کره شمالی و اندونزی پیشرفت بسیاری داشته‌اند و این نشان می‌دهد که شیرجه ایران به مربیان با دانش نیاز دارد، چنین مربیانی در کشورهای آسیای شرقی حضور دارند.»

وی ادامه داد: «در بخش شنا، ما به یک پروسه و علم نیاز داریم تا آن را اجرایی کنیم. با هفت استخر نمی‌توان جادو کرد. حضور مشاور خارجی نیز یکی دیگر از نیازهاست. چند شناگر خوب ما در بازی‌های آسیایی رکورد ۹ ساله ملی را شکستند که در سطح کشور قابل قدردانی است اما اگر بخواهیم فراتر از ایران برویم، باید حتماً از مربیان برجسته دنیا استفاده کنیم.» رضوانی یادآور شد: «در واترپلو اتفاق بزرگی رخ داد، به بازیکنان تیم، کادر فنی بخصوص چیریچ، سرپرست، روانشناس، آنالیزور و فیزیوتراپ تیم تبریک می‌گویم که همگی دست به دست هم دادند و یک پروسه سه ساله را پشت سر گذاشتند. در شش ماه آخر نیز تیم ملی نتیجه یک ساختار کامل را دید. هر چه ساختار کامل‌تر باشد، نتیجه آن نیز بهتر خواهد بود. به جرأت می‌توانم بگویم که یک اتفاق بزرگ رقم خورد.»

حامد جیرودی