روژه فدرر، ستاره سوییسی و مرد شماره ۳ رده‌بندی تنیس دنیا، درباره ابعاد شخصیتی‌اش صحبت و ناگفته‌های جالبی را درباره خودش فاش کرد. او گفت: «انسان و عادی بودن گاهی اوقات سخت است اما من هم خانواده و اطرافیان خودم را دارم و آنها همیشه برای کمک به من آماده‌اند و تلاش می‌‌کنند که خاطر من آرام و آسوده باشد. مردم مرا یک ابرانسان می‌بینند اما من درباره خودم چنین احساسی ندارم و به همین دلیل کنار آمدن با ذهنیتی که مردم درباره من دارند، برایم سخت است.
وقتی که خودم را در آینه نگاه می‌کنم، فقط آدمی را می‌بینم که دوست دارد تنیس بازی کند؛ یک پدر، یک پسر و یک همسر را می‌بینم اما قطعاً یک ابرانسان را در آنجا نمی‌بینم. انتظارات هواداران روی من فشار زیادی می‌آورد و اگر می‌خواستم از خوشحال و راضی نگه داشتن همه لذت ببرم، آن وقت آن عصاره و باوری که برای تبدیل شدن به جایگاه فعلی‌ام لازم بود را از دست می‌دادم و فکر می‌کنم همین باعث شد جایی باشم که الان هستم. من توانستم خودم بمانم. در ابتدا البته کار خیلی سخت‌تر بود. من جوانتر بودم و نمی‌دانستم چطور باید با رسانه‌ها روبه‌رو شوم و تمام محبوبیتی که دارم را مدیریت کنم. این را که به زندگی رؤیایی‌ام رسیده‌ام، پنهان نمی‌کنم. گاهی اوقات این مدل زندگی کردن هم خوبی‌های خاص خودش را دارد اما گاهی اوقات هم مشاهیر بابت شهرت‌شان تاوان‌هایی می‌دهند.
در نهایت کاری که من باید انجام دهم، محافظت از خانواده‌ام است. بدون شک این اولویت من است. من یک انسان کاملاً عادی هستم. مثل همه پلی‌استیشن و سوپرماریو بازی می‌کردم اما متأسفانه به خاطر برنامه‌های کاری و تمریناتم باید بعضی چیزها را فدا می‌کردم و دیگر آن مقدار زمانی که لازم است صرف سرگرمی‌هایی مانند فوتبال بازی کردن، پینگ‌پنگ یا اسکی کنم را ندارم. با این حال به محض اینکه بازنشسته شوم، دوباره همه آن تفریحات را از سر می‌گیرم و البته امیدوارم که هنوز زمان زیادی تا آن موقع باقی مانده باشد.»
فدرر ادامه داد: «اگر به خاطر خانواده‌ام مجبور شوم همین فردا بازنشسته شوم، بدون ذره‌ای تردید این کار را انجام می‌دهم. من هر کاری می‌توانستم برای تنیس انجام دادم و می‌دانم که می‌توانم بدون تنیس هم خوشحال باشم. در آن صورت وارد مقطع جدیدی از زندگی‌ام می‌شوم و همه مقاطع خوب هستد.»
پرافتخارترین تنیسور دنیا سپس درباره اقدامات خیریه‌ای که در طول دوران بازیگری‌اش انجام داده است هم صحبت کرد و افزود: «من همیشه خواستم به بقیه کمک کنم و چیزهایی را برای این دنیا به ارمغان بیاورم. در سن ۲۲ سالگی من بنیاد خیریه راجر فدرر را در زادگاه مادرم تأسیس کردم. الان هم گاهی اوقات به آنجا می‌روم تا برنامه‌های آموزشی که برای کودکان دارای ناتوانی جسمی برگزار می‌شود را از نزدیک ببینم چون من واقعاً ایمان دارم که با آموزش خوب می‌توان سرنوشت یک کشور را عوض کرد. من حسرت هیچ چیزی را در تنیس نمی‌خورم. همین الان هم بیشتر از آنچه امیدوارم بودم، به دست آورده‌ام. چیزی که بابتش افسوس می‌خورم، افرادی هستند که از دست داده‌ام و ۲۰ سال دیگر هم حسرت کسانی را می‌خورم که آن موقع از کنارمان رفته‌اند.»
- 9
- 6
