مورد عجیب حسن تفتیان

حسن تفتیان پدیده سال‌های اخیر دوو‌میدانی ایران نگاهی موهوم به المپیک دارد. او در شرایطی سهمیه المپیک ۲۰۲۰ را گرفته که فدراسیون دوومیدانی بدون باور داشتن وی از گسیل او به اینجا و آنجا خودداری می‌کرد و وی شخصاً و با پول خودش به تورنمنت بین‌المللی پاریس رفت و آنجا مجوز حضور در توکیو را گرفت، ولی پس از آن نیز لطف بیشتری را از سوی فدراسیون شامل حال خود ندیده است.

او در پیکارهای اخیر گرامیداشت دهه فجر در تهران حاضر بود ولی در صحبت‌هایش بیش از آنکه از امیدواری‌های خود نسبت به المپیک و سایر میدان‌های پیش‌رو بگوید از فدراسیون گلایه کرد و گفت در حالی که این نهاد دائماً و با وسعت از سایر نفرات شاخص دوومیدانی ایران حمایت و حقوق مربیان خارجی آنها را تأمین و پرداخت می‌کند، وی را از ادامه همکاری با مربی فرانسوی منتخب‌اش باز داشته و با عدم پرداخت پول قرارداد جدید وی عملاً این مربی را از صحنه خارج کرده است.

تبعیض یا حمایت بیشتر؟

البته مجید کیهانی به‌سبب محدودیت‌های برخاسته از اتمام دوران چهارساله ریاستش بر فدراسیون دوومیدانی و چیدن مقدمات حضور مجدد در انتخابات بعدی شاید خود را از طیف مصاحبه اخیر تفتیان مبرا بداند اما حقیقت امر این است که نوعی خاصه خرجی از سوی «فدراسیون کیهانی» در تمامی این سال‌ها در قبال ملی‌پوشان دوومیدانی مشاهده شده است. نمی‌دانیم نام آن تبعیض است یا حمایت بیشتر از کسانی که صدای اعتراض‌شان بلندتر است اما هر فرآیندی که باشد امثال احسان حدادی همیشه از طیف وسیع‌تری از حمایت‌های مالی فدراسیون برخوردار بوده‌اند و تفتیان فقط از حمایت‌های گاه‌به‌گاه بهره‌مند شده و از همه بیچاره‌تر رضا قاسمی دیگر دونده سرعتی ایران بوده که فدراسیون دو سه سال است وی را به حال خود رها کرده است.

شاید توجه بسیار بیشتر به حدادی با توجه به اینکه وی تنها برنده مدال تاریخ المپیک‌ها برای دوومیدانی ایران بوده توجیه درستی داشته باشد اما توزیع ناهماهنگ حمایت‌های مالی از سایر ملی‌پوشان دوومیدانی شائبه‌هایی را ایجاد کرده که کل ریشه این ورزش را سست کرده است.

قول‌های عملی‌نشده

تفتیان می‌گوید در گفت‌وگو با ایرج عرب که رئیس موقتی فدراسیون دوومیدانی و مجری انتخابات بعدی است قول حمایت صددرصدی وی را از برنامه‌های خود گرفته اما هنوز که هنوز است بدون مربی به کار خود ادامه می‌دهد. او فرضیه و توصیه‌هایی مرتبط با تعویض مربی‌اش را هم رد می‌کند و می‌گوید چون از چهار پنج سال پیش با همین مربی فرانسوی کار می‌کرده، تغییر دادن شرایط و رویکرد به مربی تازه و منجمله مربیان ایرانی شرط عقل نیست و این البته نباید به معنای نفی ارزش مربیان خودی تلقی شود.

در مرز بزرگی

کسی این حرف‌ها را می‌زند که ظهور خبرساز و صعود توفان‌وارش در «دو»های سرعت و به‌ویژه ۱۰۰متر از بزرگترین رویدادهای ورزش ایران در یک دهه اخیر بوده است. تفتیان که در «اودیشا»ی هند در سال ۲۰۱۷ عنوان قهرمانی ۱۰۰متر آسیا را کسب کرد و عنوان پنجمی «دو»ی ۶۰متر داخل سالن جهان را نیز در رزومه خودش دارد و تا مرز ۱۰ ثانیه در ماده ۱۰۰متر پیش رفته و فقط ۳صدم ثانیه با این حد و مرز فاصله دارد مظهر تغییر محسوس در شرایط کلی ورزش ایران و در عرصه سه رشته پایه در کشورمان به‌شمار می‌آید.

او در ادامه زمستان امسال دو مسابقه مهم را پیش روی خود می‌بیند که اولی دوومیدانی داخل سالن قهرمانی آسیا است و دیگری دوومیدانی داخل سالن قهرمانی جهان ۲۰۲۰، ولی منتظر مشخص شدن تکلیفش به‌لحاظ مربی و سایر مسائل خود است و فعلاً‌ مجبور است به تمرینات خود ادامه دهد و همزمان با حضور در دو تورنمنت مذکور با شرایطی نه‌چندان مطمئن به سوی المپیک توکیو هم حرکت کند. اردوی اخیر او در مشهد با احتساب آمدنش به تهران و شرکت در رقابت‌های دوومیدانی دهه فجر پایان یافته و وی به‌رغم بلاتکلیف بودن فدراسیون دوومیدانی ایران هنوز امیدوار است راهش تا المپیک سی‌و‌دوم به‌گونه‌ای پیموده شود که حضوری آبرومندانه را برای وی در توکیو پی ریزد.

فراتر از طلاهای دیگران

روزگاری حتی حضور صرف در «دو»های ۱۰۰ و ۲۰۰متر در مسابقات قهرمانی جهان و المپیک برای ما آرزویی از سر زیاده‌خواهی و امری محال بود اما حالا به همت تفتیان آن آرزو عملی شده و حتی احتمال دارد به‌سبب بازنشسته شدن یوسین بولت و شماری از همدوره‌ای‌های او تفتیان در توکیو کاری بسیار مهم را صورت بدهد و نه‌تنها به نیمه‌نهایی ماده ۱۰۰متر برسد، بلکه با چشم داشتن به شگفتی‌ها و رویدادهای عظیم و عجیب المپیک فینالیست هم بشود و چنان چیزی به‌سبب بیگانه بودن نسبی مردم ایران با دوومیدانی ارزش کسب طلای سایر رشته‌ها را خواهد داشت و شاید از آن هم فراتر برود.

وصال روحانی