گفت و گو با امیر غفور، آقای متفاوت والیبال

می گویند چند نفر از بازیکن ها سرما خورده اند آن هم از آن سرماخوردگی های شدید! خودگویه می کنم: «پس پشت خط زن کجاست؟» انگار او هم غایب است و حال مساعدی ندارد. با این حال وقتی به دفتر روزنامه می آیم، نمی توان جویای احوال او نشوم. زیاد اهل جواب دادن به تلفن نیست و از هر ۱۰ تماس، یکی را جواب می دهد.

چهره اش را که در تب می سوزد، در ذهنم نقش می بندد و گوی تلفن همراهی که کنار تختش به حالت بی صدا رها شده است. تصویر در ذهنم محو می شود و دستم ناخواسته روی شماره گیر تلفن می لغزد. چند بوق ممتد و بعد صدایی مردانه و گرفته...: «بفرمایید!» درنگ می کنم تا صدایش در گوشم حلاجی شود. خودش است. بیش از این منتظرش نمی گذارم: «به به! از قدیم گفته اند در ناامیدی جای بسی امید است»... و شلیک خنده اش... می پرسد: «چطور؟» می گویم: «چه عجب! بالاخره تلفنت را جواب دادی!» و جواب می دهد: «برای این که همیشه روزنه امیدی باشد.» و باز هم می خندد.

جویای حوالش می شوم. سرفه ای می کند و می گوید: «از صدایم مشخص نیست؟» این بار نوبت خنده من است: «نه کاملا معلوم است که بد سرما خورده ای. عجب صدایی...» خنده و سرفه اش در هم می پیچید: «صدا را بی خیال! این که با این حال باید چند ساعت در پرواز باشیم تا به ژاپن برسیم عذاب آور است.» برایش آروزی سلامتی می کنم. امیر غفور با وجود ناخوشی اش، به سوال هایم پاسخ می دهد...

در روزهای گذشته با یک سوال مشترک از سوی هواداران والیبال مواجه شدم و آن هم این که چرا امیر غفور در فضای مجازی فعالیتی ندارد؟ چند نفر پیام فرستادند که صفحه اصلی غفور در اینستاگرام کدام است؟ اما جالب این جاست که این ستاره والیبال برعکس اکثر سلبریتی ها علاقه ای به فعالیت در فضای مجازی ندارد و هیچ صفحه ای هم ندارد چه در اینستاگرام و چه در فیسبوک! این شاید برای خیلی ها عجیب باشد. اما غفور این متفاوت بودن را دوست دارد و می گوید می خواهد از حاشیه دور بماند. دلش می خواهد تمام فکر و ذهنش روی تمرین و مسابقه باشد. این که امیر تاا لان توانسته جلوی خود را بگیرد و وسوسه نشده، اتفاق خوبی است و قابل تحسین.

برعکس بسیاری از سلبریتی ها که دوست دارند هر روز در صدر اخبار باشند و مدام مصاحبه می کنند، امیر زیاد اهل مصاحبه کردن نیست و اگر در گوگل بگردید به ندرت می توانید مصاحبه ای از این بازیکن پیدا کنید. وقتی از او می پرسم چرا زیاد مصاحبه نمی کنی، جواب می دهد: «شنیدید می گویند؛ تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد.»

او صحبت را تا حدی می پسندد و اعتقاد دارد اگر یک ورزشکار ملی هر روز مصاحبه کند، چه حرف تازه ای برای گفتن دارد؟ حرفش هم منطقی است و از جمله آدم هایی است که اعتقاد دارد باید کارهایش را آهسته، اما پیوسته انجام دهد.

امیر غفور را به چند طریق می توان معرفی کرد؛ جوان خوش تیپ، خوش پوش، خنده رو، بلندبالا و کمی احساساتی که به وقتش جدی است و وقتی ناراحت است، باید از او دوری کرد تا حالش دوباره سر جایش برگردد؛ او مرد شماره ۱۰ تیم ملی است که توانست در مدت زمان کوتاهی به یک ستاره جهانی تبدیل شود، در ردیف بهترین های والیبال جهان قرار بگیرد و در لیگ جهانی جزو امتیازآورترین بازیکنان شناخته شود. وقتی از او می پرسی اهل کجایی، جواب می دهد: «اهل کاشانم، روزگارم بد نیست، تکه نانی دارم، خرده هوشی...» این نشان از آن است که غفور باز هم روحیه ای تقریبا برعکس دیگر ستاره ها دارد و از سهراب سپهری، شعر و کتابخوانی را به ارث برده است.

خلاصه این که این تفاوت ها باعث شد تا باب گفت و گوی ما با ملی پوش کم صحبت، اما خوش اخلاق والیبال کشورمان باز شود؛ همانی که دست محکمی دارد و چنان به توپ شلاق می زند که هیچ  کس نمی تواند مانعی برای اصابت آن به زمین شود. سیلی زدن او به توپ معروف است.

امیر اول از فضای مجازی شروع کنیم، چون در این مدت اخیر خیلی از هوادارها از من پرسیده اند چرا غفور در فضای مجازی نیست یا این که صفحه اصلی امیر غفور کدام است! چرا در فضای مجازی نیستی؟

به دلیل این که حاشیه کمتر باشد، هیچ یک از این صفحه ها برای من نیست و هیچ گونه فعالیتی در فضای مجازی ندارم.

کمی عجیب است، حداقل ۹۰ درصد آدم های معروف در اینستاگرام فعال هستند، چطور تو علاقه ای نداری؟ در این مدت وسوسه هم نشدی؟

نه، من خوشم نمی آید که توی چشم باشم و همه کارهایی که می کنم را با بقیه به اشتراک بگذارم. کار من والیبال بازی کردن است و انرژی خودم را آن جا می گذارم و بقیه وقتم را هم ترجیح می دهم استراحت کنم و به کارهای شخصی ام بپردازم.

اما هوادارانت دوست دارند تو را دنبال کرده و در جریان کارهایت قرار بگیرند.

مردم واقعا همیشه به من لطف داشتند و من هم دوست شان دارم و همیشه سعی می کنم در کنار آن ها باشم، عکس بیندازم و برای شان وقت می گذارم، ولی علاقه ای به فضای مجازی ندارم و این هم شاید تفاوت من با بقیه است. (می خندد)

اهل مصاحبه کردن هم نیستی؟

بله، چندان دوست ندارم. به نظرم کسانی که هر روز صحبت می کنند، حرف جدیدی برای گفتن ندارند. اعتقاد دارم همیشه باید آهسته، اما پیوسته حرکت کنم و سعی می کنم در همه جوانب زندگی این گونه باشم.

خب برسیم به تیم ملی، شرایط تیم چگونه است؟

خدار ا شکر رفته رفته از اول تابستان هر چی جلوتر رفتیم، هم از بار مصدومیت ها کم شد و هم به لحاظ بدنی به آمادگی بهتری دست یافتیم. الان چهار پنج تا از بچه ها سرما خورده ایم وگرنه مشکل خاصی نیست و برای مسابقات آماده هستیم.

ارزیابی ات از سطح مسابقات چیست؟

مشخص است که سطح رقابت ها بالا خواهدبود. با وجود تیم هایی که همه به قدرت آن ها ایمان داریم، مجبوریم بهترین بازی مان را ارائه دهیم و تمام قدرت خود را به کار می گیریم تا یک نتیجه خوب به دست آوریم.

ایتالیا، فرانسه، آمریکا، برزیل و ژاپن با حریفان قدرتمندی باید رو به رو شوید.

بله، این ها تیم هایی هستند که در قاره های خود قهرمان شدند و با اوج آمادگی در مسابقات حاضر می شوند. برای آن ها نتیجه گیری در این بازی ها مهم است و برای ما هم البته اهمیت دارد و دوست داریم این تابستان را با بازی ها و نتایج خوب به پایان برسانیم، مطمئنا اگر بتوانیم با همین روند تمرینی که داشتیم در مسابقات شرکت کنیم می توانیم موفقیت خوبی را به دست آوریم.

دوره قبل چهارم شدید، این دوره فکر می کنید چه عنوانی را به دست آورید؟

پیش بینی خیلی سخت است، بستگی به این دارد که ما چگونه بازی کنیم. اگر بتوانیم خوب ظاهر شویم و روند صعودی که داریم را حفظ کنیم، ان شاءالله نتیجه بهتری از دوره قبل کسب خواهیم کرد، اما به هرحال بازی است و نمی توان از الان قطعی حرفی زد.

رقابت های انتخابی جهان در اردبیل چطور بود؟

همه چیز خوب بود و فقط آدم غبطه می خورد که چرا این شهر با این امکانات و تماشاچی نباید در لیگ برتر تیم داری کند. امیدوارم اردبیلی ها در سال های آینده در لیگ برتر تیم داری کنند. این حق آن هاست و باید مسئولان حمایت کنند.

امسال شهرام محمودی، غایب بود و کار تو هم به مراتب بیشتر شد؛ این شرایط برایت سخت نبود؟

واقعیتش برای من لیگ جهانی خیلی سخت گذشت و مصدومیت اذیتم کرد. با آن وضعیت پایم مجبور بودم بازی کنم و این برایم خیلی سخت بود، اما هرچه جلوتر رفتیم، درد پایم بهتر شد و به شرایط عادی تمرین برگشتم. فقط آن اوایل خیلی اذیت شدم، مصدومیت بدی داشتم؛ البته هنوز که هنوز است مچ پای چپم بزرگ تر از پای راستم است و هنوز درد با من است، اماب اید بازی کنم. ان شاءالله از این مصدومیت ها برای هیچ ورزشکاری پیش نیاید.

امیر غفور خیلی مصدوم می شود، دلیل آن چیست؟

به هر حال اتفاق است و نمی شود جلوی آن را گرفت. وقتی پبری برای دفاع و یکی بیاید زیر پایت، نمی توانی کاری کنی. حالا این که بگویند بدنش آماده نبود و... درست نیست. به هر حال ما پشت خط زن ها همواره در معرض مصدومیت هستیم، به ویژه از ناحیه کتف به مشکل بر می خوریم. این هم طبیعت ورزش قهرمانی و حرفه ای است.

قهرمانی نوجوانان در جهان را چطور دیدی؟

هرچقدر پشتوانه بهترین داشته باشیم، می توانیم در آینده تیم ملی قوی تری را راهی مسابقات کنیم. این که نوجوانان، قهرمان جهان شدند قدم بزرگی بود، اما بعضی می خواستند کار آن ها را کوچک نشان دهند که این کار درست نبود و باید قبول کنیم واقعا کار این بچه ها بزرگ بود.

به عنوان بزرگ تر چه نصیحتی برای این نوجوانان داری؟

امیدوارم بچه ها اول از همه خودشان مراقب خودشان باشند و فرم آمادگی خود را حفظ و بهتر کنند. آن ها حالا حالاها باید یاد بگیرند و فکر نکنند با این قهرمانی دیگر همه چیز تمام شد. آنها اول راه هستند و باید تجربه کسب کنند. امیدوارم از آن ها حمایت شود تا به تیم ملی بزرگسالان برسند.

قرار است نوجوانان در قالب یک تیم در لیگ برتر حضور یابند، این را چطور ارزیابی می کنی؟

این اتفاق هم حسن دارد و هم عیب. حسنش این است که با این سن کم، در لیگ برتر حضور می یابند و می توانند تجربه خوبی کسب کنند. مطمئنا در شرایط مسابقه خیلی چیزها یاد می گیرند که در تمرین به دست نمی آید، اما عیب این است چون بازیکن باتجربه ای همراه این تیم نیست، امکان دارد نتیجه نگرفتن در روحیه آن ها تاثیر بگذارد، از کیفیت آن ها کم کند و سرخورده شوند.

به نظرم اگر می شد در کنار یکسری بازیکن باتجربه تر بازی کنند و چند تا برد هم قاطی آن به دست آورند، بهتر بود. به هر حال آن ها برای لیگ ضعیف هستند، اما تجربه خوبی خواهدشد و به درد سال های آینده آن ها می خورد.

فرهاد سال افزون هم قصد دارد در ژاپن خداحافظی کند؛ به نظرت تصمیم درستی گرفته است؟

آقا فرهاد بزرگ تر ماست و خودش بهتر از هر کسی صلاح کار را می داند. او بازیکن بسیار بااخلاق و از نظر فنی خوب است. به هر حال، بعد از آن مصدومیت سختی که در کتف داشت توانست دوباره برگردد و این برای همه ما درس بود که باید برای ریده به هدف مان سخت کوش باشیم. به نظر من خداحافظی به موقعی داشت آن هم به دلیل این که شکست را قبول نکرد، تمرین کرد و دوباره به تیم ملی بازگشت و حالا در اوج می خواهد خداحافظی کند. من برایش آرزوی موفقیت دارم.

کارکردن با ایگو کولاکوویج چطور است؟

ایگور بسیار مربی باشخصیت و بادانشی است. در کنار این مربی، تمرین کردن خیلی به ما روحیه و اعتماد به نفس می دهد و نکات زیادی از او یاد گرفتیم. به هر حال در رده های ملی همیشه کارنامه درخشانی داشته و ان شاءالله ما هم کنار او بتوانیم به نتایج خوبی دست یابیم.

و این که سال آینده هم با پیکان در لیگ برتر خواهی بود؟

(می خندد) درباره لیگ برتر ان شاءالله بعد از مسابقات ژاپن مفصل با هم حرف خواهیم زد. الان فقط فکر و ذهنم درگیر بازی هاست و بعد از آن تصمیم خواهم گرفت.