جمعه ۲ آذر ۹۶، محمود مشحون از سمت ریاست فدراسیون بسکتبال استعفا داد و تا به امروز که ۱۳ روز گذشته است هیچ‌کس برای حضور در انتخابات آستین‌ها را بالا نزده است. مازیار ناظمی، مدیر روابط‌عمومی وزارت ورزش فعلا تنها کسی است که پیش قدم شده، اما چیزی که مشخص است گزینه‌ای همچون ناظمی مورد تأیید جامعه بسکتبال نخواهد بود، چراکه همه چشم‌انتظار یک مدیر کاربلد هستند، مدیری که بتواند جامعه بسکتبال را از این رکود نجات دهد و غبار روی آن را پاک کند. مدیری که بتواند این جامعه از هم گسیخته را دوباره دور هم جمع کند و لبخند را روی لب‌ها برگرداند. بسکتبال نیاز به مدیری دارد که از یک طرف بسکتبال و افراد آن را بشناسد و از طرف دیگر یک «بیزینس‌من» باشد، فردی که بتواند اسپانسر به این رشته تزریق کند.
وقتی پول باشد بسکتبال صاحب خانه هم خواهد شد. وقتی اسپانسر باشد دوباره لیگ پویا خواهد شد و جذابیت و هیجان به این رشته باز خواهد گشت. وقتی امید باشد دلزده‌ها دوباره به خانه خود باز خواهند گشت. یادمان نرود بسکتبال بی‌درو پیکر نیست که هر کسی بتواند داخل آن شود و ریاست این فدراسیون را برعهده بگیرد! بسکتبال صاحبان فهیمی دارد که مطمئنا این بار تصمیم درستی خواهند گرفت و دوباره این رشته را پویا خواهند کرد. بدون شک مدیریت که درست باشد بسکتبال دوباره شکوفا خواهد شد. درباره همه این‌ها با صمد نیکخواه بهرامی، ستاره بسکتبال کشورمان که این روزها در لیگ چین می‌درخشد صحبت کردیم که در ادامه می‌خوانید:
به نظر شما رئیس آینده فدراسیون باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟
من فکر می‌کنم رئیس آینده باید قوی باشد و عاشق بسکتبال، هدفش این باشد که از تمام نیروهای بسکتبال استفاده کند و این رشته را به جایگاه واقعی خودش برساند. باید در بحث اقتصادی فعالیت‌های چشمگیری داشته باشد و بسکتبال را از این وضعیتی که دارد نجات دهد. وقتی عاشق باشی مطمئنا منافع خودت را ارجح نمی‌دانی و به دنبال این هستی تا عشقت را پروبال دهی. برایت عشقت مهم‌تر از خودت می‌شود و این نکته بسیار مهمی است.
اصلی‌ترین مشکلی که بسکتبال با آن مواجه است و باید مورد توجه رئیس آینده قرار بگیرد چیست؟
بی‌برنامگی که بسکتبال تاکنون گرفتار آن بود مشکل اصلی است. ما نمی‌دانستیم از چه نقطه‌ای می‌خواهیم به چه نقطه‌ای برسیم. نمی‌دانستیم هدف‌مان چیست و ۴ سال دیگر به کجا می‌خواهیم برسیم! بسکتبال در سال‌های گذشته متأسفانه پویا نبود و دچار روزمرگی شده بود. از تمام پتانسیل موجود در این جامعه استفاده نمی‌شد و این به ضرر همه تمام شد. بسکتبال خودش آن‌قدر جذاب است و الان مواردی که به‌عنوان ایراد مطرح می‌شود مشکل ثانویه است و اگر به خود بسکتبال برسیم و آن را درست کنیم بقیه خودش درست خواهد شد.
می‌گویند بسکتبال جامعه از هم گسیخته‌ای دارد به نظرت برای ایجاد همدلی بین این جامعه چه باید کرد؟
در همه جا رقابت هست و رقابت سالم هم باعث پیشرفت می‌شود. ما بالاخره همه بسکتبال را دوست داریم و هر کس به شیوه خودش برای موفقیت آن تلاش می‌کند. در چند سال گذشته متأسفانه بسکتبال خود محور شده بود و کسی حق اعتراض نداشت، وقتی اجازه انتقاد نداری بالطبع پویایی هم از بین خواهد رفت. به ۱۶ سال گذشته که نگاه می‌کنیم متوجه می‌شویم که هرسال از تعداد افراد متخصصی که در این رشته فعال بودند کاسته و در نهایت محدود به چند نفر خاص شد که آنها هم نمی‌توانستند خواسته کل جامعه را برآورده کنند. الان باید فضا باز شود و به همه اجازه فعالیت دهیم. هر کس باید در حد توان خود گوشه‌ای از این کشتی به گل نشسته را بگیرد و دوباره آن را همه با هم به داخل دریا بیندازیم. نقش ناخدا در این کشتی اهمیت دارد این‌که همه را به یک چشم ببیند و براساس پتانسیل به افراد مسئولیت دهد نه این‌که به دنبال اهداف شخصی باشد.
فکر می‌کنی مهمترین برنامه‌هایی که رئیس آینده برای پیشرفت بسکتبال باید داشته باشد چیست؟
باید برنامه‌محور باشیم و مهمترین چیز این است که هدف داشته باشیم، بسکتبال را کمی خصوصی‌تر برگزار کنیم و از فرد محوری خارج و به گروه‌های متخصص منتقل کنیم تا تصمیمات بلند‌مدت بگیرند. من خیلی ناراحت می‌شدم می‌دیدم هر سال جلسه می‌گذارند که برای لیگ آن سال تصمیم گرفته شود. به نظرم باید یک‌سری افراد که متخصص و بادانش هستند یک برنامه ۵ ساله تنظیم و پیاده کنند تا بدانیم که می‌خواهیم به کجا برسیم. هر سال قوانین عوض شدند و آزمون و خطا داشتیم و در نهایت هم ضربه دیدیم.
خیلی‌ها اعتقاد دارند که از درون بسکتبال کسی نیست که توان ریاست داشته باشد. آیا این را قبول داری؟
اتفاقا به نظر من درون بسکتبال افرادی داریم که می‌توانند بیایند و ریاست فدراسیون را به عهده بگیرند از طرف دیگر اعتقاد دارم که از خارج بسکتبال هم می‌شود فردی بیاید و موفق عمل کند. باید منتظر بمانیم و ببینیم چه کسانی نامزد می‌شوند. مهمترین شاخصه این است که باید عاشق باشند و عاشقانه در بسکتبال کار کنند و همه را دوست داشته باشند. هر کسی مطمئنا اهداف شخصی دارد اما اول باید ائتلای بسکتبال را در نظر بگیریم. هدف باید یکی باشد، اما راه‌های رسیدن به آن امکان دارد متفاوت باشد؛ مثل آسیب‌دیدگی ورزشی است که یک جراح از طریق عمل می‌خواهد آن را درمان کند، فیزیوتراپ از طریق فیزیوتراپی و بدنساز با تمرین ورزشی می‌خواهد آن آسیب‌دیدگی را درمان کند، همه یک هدف دارند، اما راه‌های آنها متفاوت است. هدف همه ما هم الان باید ائتلای بسکتبال باشد.
خیلی‌ها می‌گویند بسکتبال بی‌در و پیکر شده؛ واقعا درو پیکری نداریم؟
بی در و پیکر را قبول ندارم، اما این را می‌پذیریم که در این چند سال بسیاری از انرژی‌های ما هدر رفت و از پتانسیل واقعی افراد استفاده نشد. نفر بعدی که می‌آید کار سختی در پیش دارد و همه باید کمک کنند. من با این‌که در دو سه ساله گذشته خیلی سختی کشیدم اما همه جوره حاضرم بدون هیچ چشمداشتی کمک کنم. الان همه بسکتبالیست‌ها همین دیدگاه را دارند. بسکتبال ما با ۲۰-۳۰ درصد توان خودش دارد نفس می‌کشد و این خیلی بد است. باید کمک کنیم در فضایی سالم همه بتوانیم نفس بکشیم و انرژی برای کار کردن داشته باشیم.
و در آخر این‌که خودت برای آینده به ریاست فدراسیون فکر می‌کنی؟
الان هیچ برنامه‌ای ندارم و دارم بازی می‌کنم، اما اگر روزی ببینم می‌توانم در جایی کمک کنم حتما می‌آیم. اگر روزی احساس کنم می‌توانم بسکتبال را از جایی که هست بالاتر ببرم و خدمت کنم حتما وارد می‌شوم و هر کمکی از دستم بربیاید انجام می‌دهم. بسکتبال همه زندگی ماست و برایش هر کاری بتوانیم انجام می‌دهیم.
- 14
- 6
