روایت ملی‌ پوش بسکتبال از علت عجیب خط خوردنش از تیم ملی

تیم بسکتبال با ویلچر ایران در مسابقات پارآسیایی ۲۰۱۸، به مدال طلا رسید و همه از این اتفاق خوشحال شدند. مسئولان و مدیران ورزشی ما در قاب‌ها ایستادند و از کاروان طلایی ایران در این مسابقات صحبت کردند. اما شاید یک نفر ناراحت بود. نه به خاطر مدال طلا و قهرمانی ایران، به خاطر اینکه در این قهرمانی حضور نداشت در حالی‌که ماه‌ها برای آن برنامه‌ریزی کرده بود.

حسنعلی کعبی، ورزشکار جوان کشورمان در رشته بسکتبال با ویلچر قرار بود با تیم ملی به جاکارتا اعزام شود اما یک اتفاق ناخواسته او را از تیم ملی جدا کرد. او تنها ماند تا از قاب جادویی، قهرمانی دوستان و یارانش را تماشا کند در حالی‌که روزی فکر می‌کرد این طلا در مشتش آرام خواهد گرفت! گفت و گو با جوان پرتلاش ایرانی را از دست ندهید تا مشکلات این ورزشکاران با اراده را به خوبی درک کنید. مشکلاتی که شاید برای خیلی از افراد عادی تصورش هم سخت باشد اما آن‌ها با اراده آهنی از این مشکلات عبور می‌کنند.

چگونه به تیم ملی رسیدید و تیم ملی را از دست دادید؟

حدود سه،چهارسال بود که در بسکتبال با ویلچر فعالیت می‌کردم. حدود دو سال پیش دعوت نامه‌ای از سوی تیم ملی جوانان دریافت کردم. در اردوها و تمرینات شرکت کردم و برای مسابقات آسیایی به همراه تیم اعزام شدم و توانستیم در آن مسابقات به قهرمانی برسیم. بعد از آن به مسابقات جهانی کانادا اعزام شدیم و درآنجا نیز توانستیم عملکرد خوبی داشته باشیم. برای بازی‌های آسیایی جاکارتا نیز من در اردوهای تیم ملی حاضر بودم اما پس از یکی از مسابقات لیگ، ویلچر من در هواپیما شکست و نتوانستم به حضورم در اردوی تیم ملی ادامه بدهم. پس از این اتفاق چون هزینه ویلچر بالا است، نتوانستم ویلچر دیگری تهیه کنم. از فدراسیون یا جای دیگر نیز هیچ کمکی به من نشد و به همین دلیل مسابقات را از دست دادم. شرکت هواپیمایی نیز این خسارت را قبول نکرد و گفت بار شما بیمه نبوده است!

ویلچر شما چه زمانی شکست؟

حدود دوماه پیش از آخرین اردوی بازی‌های آسیایی این اتفاق افتاد. در دو اردوی تیم ملی حاضر بودم و در تیم اتحادمعصومیه قم نیز بازی می‌کردم. برای انجام مسابقه به بندرعباس رفته بودیم که در پرواز برگشت، ویلچر من شکست و پس از آن به اردوی آخر دعوت نشدم چون به خاطر این وضعیت نمی‌توانستم تمرین کنم.

به جز این اتفاق آیا دعوت‌نشدن شما، دلیل فنی هم داشت؟

خیر. فقط به خاطر اینکه ویلچر نداشتم خط خوردم. وقتی ویلچر نداشته باشیم نمی‌توانیم کاری انجام دهیم. ویلچر برای ما حکم پا را دارد.

پس از این اتفاق شما با کسی صحبت نکردید یا کسی به شما پیشنهاد کمک نداد؟

فقط فدراسیون گفت شما بروید ویلچر را بسازید، ما ۵۰۰هزارتومان به شما می دهیم اما هزینه این ویلچرها حدود هشت میلیون تومان است و من نمی‌توانستم این مبلغ را تهیه کنم. چون جایی کار نمی‌کنم و درآمدی ندارم. سازنده ویلچر نیز هزینه را نقدی و به روز می‌گیرد. برای گرفتن وام نیز به چند جا مراجعه کردم اما بهره‌ها بالا بود و این گزینه نیز منتفی شد.

چقدر مطمئن بودید که اگر ویلچر داشتید به جاکارتا اعزام می‌شدید؟

من در ارنج‌های مختلف سرمربی قرار می‌گرفتم. یکی دیگر از بچه‌ها نیز که در کلاس چهار بود، به تیم دعوت شد و در جاکارتا نیز عملکرد خیلی خوبی داشت. کلاس من نیز ۲.۵ بود و به ارنج تیم می‌خورد. بنابراین احتمال اعزام من خیلی زیاد بود.

این کلاس بندی‌ها بر چه اساسی است؟

براساس توانایی‌های ورزشکار است. ما معلولیت‌های شدید و خفیف داریم. کلاس شدیدها پایین‌تر می‌آید. به عنوان مثال ۲.۵ من، نشان می‌دهد که توانایی کمتری دارم و کلاس چهار کلاس آخر است.یعنی روی ویلچر توانایی کامل دارد. فقط از ناحیه زیر زانو معلولیت خفیف دارد. کلاس يك نیز پایین‌ترین کلاس بسکتبال است یعنی فقط سر، گردن و دست‌ها روی ویلچر کار می‌کنند. بقیه اعضای بدن نمی‌تواند فعالیت کنند.

در سطح کلاس خودتان چند نفر عضو تیم ملی بودند؟

کلاس ۲.۵ فقط یک نفر را به جز من داشتیم. بقیه درکلاس‌های مختلف بودند. يك داشتیم. دوداشتیم. سه داشتیم. در بسکتبال باید جمع کلاس‌بندی تیم پنج نفره به عدد۱۴ برسد. باید از کلاس‌های مختلف استفاده کنند. نمی‌توانند به عنوان مثال همه را کلاس چهار بگذارند.

شما اعتراضی به این ماجرا که ویلچرتان شکست و کسی کمکی نکرد، نداشتید؟

پیگیر شدم اما فدراسیون برای هیچ کسی ویلچر تهیه نمی‌کند. فقط برای بچه‌هایی که به پارالمپیک ۲۰۱۶ اعزام شدند کمک هزینه دادند و یک سازنده خارجی آوردند که با تخفیف ویژه برای بچه‌ها ویلچر ساخت و به این ترتیب بچه‌ها توانستند با هزینه کمتر، ویلچر خارجی تهیه کنند. بعد از آن فدراسیون فقط برای تیم بانوان که اولین اعزامش بود، ویلچر تهیه کرد که آن‌ها را نیز به خودشان تحویل ندادند و تا جایی‌که من می‌‌دانم در فدراسیون نگهداری می‌شوند.

ویلچرهای شما با ویلچر بانوان تفاوت دارد؟

ویلچر هرکسی بر اساس فرم بدنش ساخته می شود. تمامي قسمت‌های ویلچر مانند پُشتی که به آن تکیه می‌دهد و ارتفاعش باید با بدن او تنظیم شده باشد تا راحت روی آن بنشیند، مختص فرد است و این‌طور نیست که فرد دیگری بتواند از آن استفاده کند. یعنی ویلچرها به صورت اختصاصی ساخته می‌شوند.

این ویلچر قابل تعمیر نیست؟

خیر. چون وقتی قالب آن بشکند، قدرت مانور و سرعت آن به هم می‌ریزد.

چقدر برای آن هزینه کرده بودید؟

برای تهیه این ویلچری که شکست، ۶ میلیون و ۵۰۰هزارتومان هزینه کرده بودم.

وضعیت شما چه می‌شود؟در آمدی هم ندارید که بتوانید ویلچر تهیه کنید.

همان‌طور که گفتم به دنبال وام رفتم اما چون وثیقه بالا می‌خواهند یا بازپرداخت بالا دارند، تا به حال موفق نشده‌ام وام بگیرم. باید تیمی پیدا کنم که قبول کنند به من پیش پرداخت بدهند و من بتوانم ویلچر بگیرم.

با مسئولان وزارت ورزش صحبت کرده‌اید؟

خیر اما با تربیت بدنی ورامین صحبت کردم و آن ها گفتند ما هزینه های‌مان سنگین است و رشته‌های زیادی داریم و نمی‌توانیم برای شخص هزینه کنیم.

با توجه به بودجه‌هایی که به اداره‌های تربیت بدنی داده می‌شود، مبلغ هشت ميليون تومان نمی‌تواند، هزینه سنگینی برای اداره تربیت بدنی یا وزارت ورزش باشد. شما بازیکن ملی هستید.

با هیات بسکتبال استان تهران نیز صحبت کردم و به من گفتند ما پیگیر هستیم و اگر بتوانیم این پول را تهیه کنیم به شما خبر می‌دهیم اما فکر نمی‌کنم کاری از دست آن‌ها نیز بر بیاید چون می‌گویند بودجه آن چنانی نداریم! من شنيده‌ام به شهرستان ورامین ۶میلیارد بودجه داده‌اند ولی به من گفتند «رشته‌ها زیاد هستند و اعزام زیاد داریم». ما در ورامین حتی یک مکان ورزشی نداریم که بتوانیم ورزش کنیم. نمی‌دانم این بودجه چگونه و در کجا خرج می‌شوند!

به جز شما، بازیکن دیگری از رده جوانان در تیم ملی حاضر بود که راهی جاکارتا شود؟

از تیم جوانان دو، سه بازیکن به بزرگسالان دعوت شدند. بر اساس صحبت‌هایی که شده بود قرار بود من به همراه تیم اعزام شوم که به خاطر این مشکل نتوانستم در بازی‌های آسیایی شرکت کنم.

قهرمانی را از تلویزیون دیدید؟

بله و خیلی خوشحال شدم.

عملکرد تیم در این بازی ها چطور بود؟

عملکردشان عالی بود. به خصوص در بازی آخر مقابل ژاپن. خیلی خوب و جنگنده بازی کردند و توانستند تیم قدرتمند و سرعتی ژاپن را شکست بدهند. این تیم مدعی قهرمانی پارالمپیک ۲۰۲۰ است. خداراشکر بچه ها تلاش کردند و توانستند به پیروزی برسند. همه بازی‌ها را دیدم. دلم آنجا بود اما قسمت نبود که در کنارشان باشم.

چه حسی داشتید، وقتی افرادی را می‌دیدید که با آن‌ها تمرین کرده بودید اما هنگام قهرمانی در کنارشان نبودید؟

اینکه در جمع‌شان نبودم ناراحت کننده بود اما ناامید نشدم. تلاشم را متوقف نکردم. در حال حاضر تمرینات بدنسازی را انجام می‌دهم تا در آینده بتوانم در مسابقات با آمادگی کامل ظاهر شوم.

وضعیت مسابقات باشگاهی چگونه است؟

ما لیگ برتر، دسته یک و دسته دو داشتیم که به خاطر مسائل مالی تعداد تیم ها در لیگ دسته یک و دو کم شد. بنابراین آن‌ها را با هم ادغام کردند و به لیگ ملی تبدیل شد. بعد از اربعین این لیگ آغاز می‌شود. لیگ ملی شامل دو گروه است و تیم‌های برتر هر گروه به لیگ برتر راه پیدا می‌کنند.

در مسابقات باشگاهی،در لیگ برتر بازی می‌کنید؟

امسال به خاطر مشکلی که برایم پیش آمد، لیگ ملی را انتخاب کردم. در لیگ برتر نمی‌توانستم شرکت کنم چون شرایط در آنجا سخت‌تر است. با باشگاهی در لیگ ملی صحبت کرده‌ام و امیدوارم با کمک این باشگاه، ویلچری بسازم و بتوانم در مسابقات شرکت کنم تا هزینه‌های ویلچرم را تامین کنم.

از لیگ ملی می‌توانید به تیم ملی برگردید؟

بله. مشکلی نیست. بازیکنانان بر اساس توانایی‌ها و رزومه‌ای که دارند برای تیم ملی انتخاب می‌شوند. من در چندین دوره قهرمانی لیگ برتر را تجربه کرده‌ام. امسال به خاطر شرایطی که برایم به وجود آمد به لیگ ملی رفتم تا در تیمی که به شرایط من نزدیک است بازی کنم. چندین پیشنهاد لیگ برتری داشتم اما چون شرایط آن‌ها با من جور نبود، لیگ ملی را انتخاب کردم.

شما را در پارالمپیک۲۰۲۰، خواهیم دید؟

به امید خدا. تمام سعی خودم را می‌کنم. کار سختی دارم ولی تلاش می‌کنم خودم را برسانم. در بسکتبال، افرادی که آسیب نخاعی دارند در کلاس يك یا ۱.۵ قرار می‌گیرند اما من روی ویلچر بزرگ‌تر نشستم و سعی کردم توانایی‌هایم را بالاتر ببرم به همین خاطر در کلاس ۲.۵ قرار گرفتم. شرایط جسمی من نسبت به بقیه افرادی که روی ویلچر بلند می‌نشینند، سخت‌تر است. چون آسیب نخاعی من از سینه به پایین است، می‌توان گفت نصف حس و حرکت بدنم در اختیار خودم نیست اما با این‌حال سعی کردم خودم را به سایرین برسانم و کارایی مثبتي داشته باشم.

در پایان اگر حرف ناگفته‌ای دارید، بفرمایید.

امیدوارم رسیدگی به بچه‌ها مقداری بیشتر شود. در ورامین جناب نیکزاد به تازگی ريیس هیات جانبازان و معلولان ورامین شده است. او با اداره تربیت بدنی نیست اما خیلی پیگیر کارهای ماست. تا ما امکاناتی در ورامین نداریم. حتی یک سالن بدنسازی نیست که بتوانم تمرین کنم، بنابراین مجبورم هرروز تا تهران بروم. وسیله شخصی نیز ندارم و این مسیر را با سختی زیاد می روم و بر می‌گردم. در حال حاضر شرایط رو به بهبود است. قول داده‌اند برای ما سالن بگیرند تا بتوانیم تمرین کنیم. امیدوارم این اتفاق بیفتد تا سختی‌های ما کمتر شود.