گفت‌وگو با شکوه خواجوی نخستين زن سه‌گانه‌کار ایران که به مدال برنز آسیا رسید

شکوه خواجوی نخستين زن ورزشکار ایرانی است که توانسته در مسابقات سه‌گانه آسیا مدال برنز کسب کند. این ورزشکار بعد از تأیید پوشش اسلامی برای نخستين‌بار توانست در مسابقات برون‌مرزی شرکت کند و مقام ارزشمندی را به دست بیاورد.

خواجوی از این‌که توانسته به‌عنوان نخستين زن ایرانی در این رشته مدال کسب کند، خوشحال است؛ اما او می‌گوید كه اهداف بزرگتری دارد و برای رسیدن به اهدافش دست از تلاش برنمی‌دارد. این بانوی ورزشکار درباره رشته سه‌گانه و مشکلاتی که برای انجام تمریناتش با آنها مواجه می‌شود، اما دلسرد نمی‌شود، صحبت‌های جالبی را مطرح کرده که در ادامه می‌خوانید.

  از نخستين حضورت در مسابقات آسیایی رشته سه‌گانه زنان صحبت کن.

من‌ سال گذشته برای نخستين‌بار در مسابقات آسیایی دوگانه شرکت کردم. در آن مسابقات موفق به کسب مدال نشدم و رتبه چهارم را به دست آوردم. امسال خوشبختانه شرایط برای حضورم در مسابقات آسیایی قزاقستان فراهم شد و توانستم برای مسابقه در رشته‌های سه‌گانه به این مسابقات بروم. حتما می‌دانید رشته سه‌گانه سه ورزش دوچرخه‌سواری، شنا و دو را شامل می‌شود. ١٥٠٠ متر شنا،٤٠ کیلومتر دوچرخه و ١٠ کیلومتر دو داریم که در بخش مسافت کوتاه همه اینها نصف می‌شوند و واقعا رشته سنگینی است.

  در کدام یک از این ورزش‌ها قوی‌تر هستی؟

در ورزش دو نسبت به دوچرخه‌سواری و شنا بهتر هستم و با این‌که از برخی تیم‌ها در اصفهان یا شهرهای دیگر هم پیشنهاد دوچرخه‌سواری داشتم، اما ترجیح دادم نروم. تنها رشته‌ای که تاکنون به صورت جداگانه در مسابقات آن شرکت کردم، دو بود و اتفاقا جزو نفرات برتر هم قرار گرفتم؛ اما بعد از مدتی دوباره به سه‌گانه برگشتم؛ چون نمی‌خواستم انحصاری در یک رشته کار کنم.

  درباره تأیید پوشش بگو که باعث شد امسال بتوانی در مسابقات شرکت کنی؟

این پوشش‌ سال گذشته تأیید شده بود و من در مسابقات دوگانه از همین پوشش استفاده کردم. برای حضور در ورزش سه‌گانه باید پوشش تا حدی تغییر می‌کرد. لباس جدید سرهم است و درست یک هفته قبل از مسابقات سه‌گانه تأیید شد که ما توانستیم اعزام شویم.

  استفاده از این پوشش برایت سخت نبود؟

هنگام مسابقه به هیچ چیز فکر نمی‌کردم و الان هم اصلا یادم نمی‌آید که با پوشش اذیت شدم یا نه. آنچه مشخص است رقبایم نسبت به من بهتر شنا می‌کردند و تفاوت در نتایج من با آنها به خاطر همین پوشش بود، نه چیز دیگر. ضمن این‌که من هیچوقت در آب‌های آزاد برای تمرین شنا نکردم و همواره در استخر بودم اما رقبای من مدام در آب‌های آزاد شنا کردند و با شرایط آشنا بودند.

  رقبايت از نوع پوشش تو تعجب نمی‌کردند؟

چرا اتفاقا خیلی متعجب بودند. عکاسان و خبرنگاران خارجی روی ما زوم کرده بودند و مدام عکس می‌گرفتند. برای آنها قابل باور نبود که ما بتوانیم با این پوشش شنا کنیم. در روز مسابقه هم خیلی‌ها با تعجب به ما نگاه می‌کردند اما وقتی که مسابقه تمام شد و عملکرد خوب من را دیدند، تشویقم کردند و بازخوردهای مثبتی را از خود نشان دادند.

من هم خیلی خوشحال شدم که به‌عنوان یک بانوی مسلمان و محجبه توانستم مورد تشویق قرار بگیرم. کاملا طبیعی است که شرکت در مسابقات برای من خیلی سخت‌تر از آنها است و به این نکته ایمان دارم که آنچه تفاوت بین نتایج ما را ایجاد کرد، همین پوشش بود؛ با این حال من در هنگام مسابقه به پوششم فکر نمی‌کنم و فقط به دنبال رسیدن به اهدافم هستم.

  فکر می‌کنی اگر زودتر از اینها می‌توانستی در مسابقات خارج از کشور شرکت کنی تا حالا در کسب مدال موفق‌تر بودی؟

نمی‌شود پیش‌بینی کرد؛ چون کشورهای دیگر هم خیلی قدرتمند هستند و ورزشکاران قدری دارند. خصوصا بانوان خارجی در رشته سه‌گانه واقعا قوی هستند و رقابت‌کردن با آنها سخت است. البته ما در ورزش‌های دو و دوچرخه خوب هستیم اما جای پیشرفت داریم و می‌توانیم رکوردهایمان را ارتقا دهیم.

در همین مسابقات اخیر اگر رکورد شنای من مثل خارجی‌ها بود، حتی می‌توانستم روی سکوی دوم هم قرار بگیرم؛ چون من در دو و دوچرخه‌سواری عملکرد خوبی دارم اما باید رکوردم در شنا را ارتقا بدهم. در همین مسابقات قزاقستان تفاوت جایگاه من با نفرات اول و دوم در رکورد شنا بود.

  حالا که پوشش ورزشکاران زن ایران برای مسابقات سه‌گانه تأیید شده، به شرکت در مسابقات جهانی فکر می‌کنی؟

من همیشه به نفر اول‌بودن فکر می‌کنم و دوست دارم به‌عنوان نخستين نفر افتخارات ورزشی را به دست بیاورم. حالا که توانسته‌ام در مسابقات آسیایی شرکت کنم و مدال هم بگیرم، دوست دارم به‌عنوان نخستين بانوی ایرانی در مسابقات جهانی هم شرکت کنم. البته قبلا شیرین گرامی به‌عنوان یک ایرانی با پوشش کامل در مسابقات جهانی سه‌گانه شرکت کرده اما او به صورت شخصی در این رقابت‌ها حضور داشته و در اروپا زندگی می‌کرده است.

دوست دارم من به‌عنوان نخستين ایرانی از کشورم به مسابقات جهانی بروم. ضمن این‌که توانستم نخستين مدال را در این رشته در آسیا کسب کنم و حالا هدفم این است که نخستين سه‌گانه‌کار ایرانی باشم که در جهان هم مدال می‌گیرم. من برای رسیدن به این هدفم تمرکز کرده‌ام و همه تلاشم را به کار خواهم بست.

  این‌که توانستی به‌عنوان یک زن در مسابقات قزاقستان از آقایان کشورمان بالاتر قرار بگیری، چه احساسی داشتی؟

آقایان ورزشکار هم زحمت زیادی برای موفقیت در این رشته کشیدند. سلیمی با اختلاف اندک نسبت به نفر سوم عنوان چهارمی را به دست آورد. درباره بخش آقایان باید این را بگویم که تعداد شرکت‌کننده‌ها خیلی بیشتر از بخش بانوان بود و طبیعی است که گرفتن مدال برای آقایان دشوارتر می‌شود. اتفاقا آقایان ایرانی هم در این رشته پتانسیل و استعداد بالایی دارند که اگر مورد توجه و حمایت قرار بگیرند، نتایج بهتری کسب خواهند کرد.

  فدراسیون چه امکاناتی را در اختیار شما قرار می‌دهد؟

فدراسیون تاکنون به اندازه‌ای که در توانش بوده ورزشکاران این رشته را مورد حمایت قرار داده است. مدتی پیش به من قول دادند که در صورت تأیید پوشش جدید حتما به مسابقات قزاقستان اعزام شوم که خوشبختانه این اتفاق افتاد و اعزام من در طول یک هفته انجام شد. ضمن این‌که من در اصفهان تمرین می‌کنم و شرایطم با بقیه ورزشکارانی که در تهران هستند، فرق دارد.

  پس با این حساب مشکلات زیادی برای تمرین‌کردن و مسابقه‌دادن داری؟

متاسفانه همین‌طور است. فدراسیون تاکنون هر کاری توانسته برای من انجام داده اما من در شهر خودم حمایت نمی‌شوم. همه من را به‌ عنوان دختری می‌شناسند که هر روز تمرین دو، دوچرخه‌سواری و شنا را انجام می‌دهم. خیلی از دوستانم که در رشته‌های دیگر قهرمان هستند، به من می‌گویند تو کار بزرگی انجام می‌دهی و به خاطر همین تلاشت در تمرین‌کردن قهرمان هستی؛ حتی اگر مدال نگیری.

تمرین‌کردن به تنهایی برای من واقعا سخت است و حتی یک پسر هم نمی‌تواند این‌طور به تنهایی تمرین کند. شاید برای خیلی‌ها قابل باور نباشد اما من برای تمرین دوچرخه‌سواری به اتوبان می‌روم. این کار من واقعا خطرناک است.

  حتما رشته شما جزو رشته‌های پرهزینه است؛ چطور از پس این هزینه‌ها برمی‌آیی؟

تاکنون از فدراسیون کمک نخواسته‌ام؛ البته فدراسیون تا الان هر وقت که توانسته کمکم کرده اما واقعا از نظر امکانات در مضیقه هستم. امروزه در ورزش فعالیت در یک رشته هم خیلی هزینه‌بردار است؛ چه برسد به سه رشته. با این حال من همیشه یاد گرفته‌ام که درخواستی از کسی نداشته باشم و همه چیز را در سکوت پیش ببرم.

کلا در ایران اینطور است که ورزشکار باید به تنهایی خودش را بالا بکشد و از کسی انتظار نداشته باشد. من همین الان حتی مربی هم ندارم و از طریق تلگرام از یک مربی شخصی برنامه‌های تمرینی را می‌گیرم. فدراسیون همیشه هر چه در توانش بوده، انجام داده اما دلخوری من از هیأت سه‌گانه اصفهان است که در حقم اجحاف می‌کنند و من را نادیده می‌گیرند.

  نمی‌توانی اسپانسر جذب کنی؟

چرا می‌شود اسپانسر داشت اما تا الان که پیشنهادی داده نشده است. گاهی یک ورزشکار سه‌گانه با هزینه شخصی خود به مسابقات می‌رود؛ اما نمی‌تواند نتیجه خوبی بگیرد. با وجود این‌كه من نمی‌توانم به دلیل مشکلات مالی به مسابقات زیادی اعزام شوم اما قطعا نتایج بهتری از کسی می‌گیرم که با هزینه شخصی در رقابت‌های خارجی شرکت کرده است.

این مسائل واقعا من را ناراحت می‌کند و دلم می‌خواهد شرایط جوری باشد که به مسابقات زیادی اعزام شوم تا نشان دهم توانایی بالایی دارم.