ماندانا دهقان یکی از سه بانوی برتر دوچرخه‌سواری کشور (رشته جاده) در چند سال اخیر بوده که به تازگی عنوان اولین زن لژیونر دوچرخه‌سواری ایران را از آن خود کرده است. او که در چند سال گذشته به‌طور هم‌زمان در تیم‌های ملی دوگانه و دوچرخه‌سواری حضور داشته، با تیم اماراتی الاصیل به توافق رسیده و قرار است از این به بعد برای این تیم رکاب بزند.
در ادامه گفت‌وگوی شرق را در مورد لژیونرشدن این دوچرخه‌سوار می‌خوانید.
چطور شد که توانستید به‌عنوان اولین زن ایرانی در رشته دوچرخه‌سواری لژیونر شوید؟
لژیونرشدن من به مسابقات دوگانه (دو و دوچرخه‌سواری) برمی‌گردد. من پیش از اینکه به صورت حرفه‌ای در دوچرخه‌سواری کار کنم، در ورزش‌های دوگانه فعالیت می‌کردم. بعد از ورودم به دوگانه تصمیم گرفتم در رشته دوچرخه‌سواری هم حضور حرفه‌ای داشته باشم.
در پنج، شش سال گذشته به صورت هم‌زمان هم در مسابقات دوگانه شرکت کردم و هم در مسابقات دوچرخه‌سواری. در یک سال گذشته در سه مرحله از رقابت‌های کاپ جهانی دوگانه (پاورمن) در مالزی، فیلیپین و تایلند شرکت کردم که زمان‌های خوبی را در دوچرخه‌سواری به دست آوردم. مجموع عملکردم در این سه مسابقه که سه عنوان سوم، پنجم و هفتمی بود، باعث شد رنکینگ ١٤ جهان را در دوگانه به دست آورم. این‌طور شد که مسئولان باشگاه الاصیل امارات با توجه به این رکوردها نظرشان به من جلب شد و پیشنهاد لژیونرشدن را به من دادند.
قراردادی که با اماراتی‌ها بستید، برای چه مدت است، بیشتر در مورد آن توضیح می‌دهید؟
قراردادم برای یک سال است. ماهانه حقوقی هم برایم تعریف شده که در مقایسه با دستمزدهای خانم‌های ورزشکار ایرانی مبلغ قابل‌توجه‌تری است. ضمن اینکه قرار است در این مدت تمام مخارج رفت‌وآمدم به امارات و سایر هزینه‌های جانبی را هم بپردازند.
مشکلی از لحاظ داشتن حجاب در این باشگاه ندارید؟
نه به‌هیچ‌وجه. خوشبختانه آنها استقبال خوبی از من داشتند و در این مورد سخت‌گیری نکردند. به‌جز من یک خانم اماراتی محجبه دیگر هم در این تیم حضور دارد.
اولین مسابقه‌ای که باید با تیم الاصیل شرکت کنید، چه زمانی است؟
روز ٢٩ مهر باید به تایلند برویم. یک تور دوچرخه‌سواری در این کشور برگزار می‌شود که چهار مرحله است.
استرس هم دارید؟
بله، هر ورزشکاری قبل از هر مسابقه‌ای استرس دارد اما اینجا استرسم بیشتر است. چون به‌عنوان اولین لژیونر زن ایرانی باید در یک مسابقه خارجی رکاب بزنم. دلم می‌خواهد در اولین تجربه لژیونرشدنم سربلند باشم و نتیجه قابل‌قبولی بگیرم.
قطعا با این اتفاق شما در مقایسه با سایر خانم‌های دوچرخه‌سوار شرایط خیلی بهتری نسبت به گذشته خواهید داشت.
بله خیلی زیاد. به‌هرحال لژیونرشدن یک اتفاق مهم در زندگی من است و من هم سعی می‌کنم قدر آن را بدانم و از آن بهترین بهره را ببرم. متأسفانه حضور خانم‌هاي ما چه در مسابقات بین‌المللی دوچرخه‌سواری و چه دوگانه خیلی محدود و کم‌رنگ است.
ما در ایران به‌طور میانگین هر چهار ماه یک بار در مسابقات کشوری و لیگ دوچرخه‌سواری شرکت می‌کنیم. سالی یک بار هم به رقابت‌های آسیایی اعزام شدیم که همیشه ته جدول قرار گرفته‌ایم. خودم هم معتقدم لژیونرشدن می‌تواند سکوی پرتابی برای من باشد. به‌هرحال حضور در مسابقه است که ورزشکار را می‌سازد. در مورد قضیه مالی هم باید بگویم که شرایط هم برایم خیلی خوب خواهد بود.
در کل نگاه مسئولان را نسبت به دوچرخه‌سواری بانوان چطور می‌بینید؟
نمی‌توانم بگویم خوب بوده. خانم‌های دوچرخه‌سوار فقط حضور همین‌طوری کنار مردان داشته‌اند. هر چند فقط یک بار برای آنها مسابقه برگزار شده است.
الان باید در این شرایط به مدال آسیایی هم فکر کنید؟
بله، از وقتی لژیونر شدم، تمام فکروذکرم این است که بتوانم روزی به مدال آسیایی برسم. من در این چند سال سختی‌های زیادی کشیدم. با هزینه خودم در مسابقات دوگانه شرکت کردم تا به اینجا برسم و نتیجه کارم را ببینم. البته به المپیک هم فکر می‌کنم. من اگر بتوانم در مسابقات آسیایی شرکت کنم و مدال بگیرم، قطعا می‌توانم سهمیه المپیک هم بگیرم.
سال آینده بازی‌های آسیایی ٢٠١٨ اندونزی برگزار می‌شود. فکر می‌کنید فدراسیون شما را که وضعیت رکوردی بهتري نسبت به بقیه ملی‌پوشان خانم دارید، به این بازی‌ها اعزام کند؟
امیدوارم. خانم‌های دوچرخه‌سوار ما تا به حال در هیچ رشته‌ای در بازی‌های آسیایی که مهمترین رویداد قاره است، شرکت نکرده‌اند. همه‌چیز بستگی به نظر مسئولان دارد اما من هر طور شده تلاش می‌کنم و تمام رکوردهایی را که زدم، به آنها نشان می‌دهم تا به این بازی‌ها بروم.
با این شرایط که باید مدام در حال رفت‌وآمد به امارات و مسابقات مختلف باشید، فکر می‌کنم دیگر زمانی برای حضورتان در مسابقات دوگانه نباشد؟
با توجه به قراردادی که با باشگاه اماراتی امضا کرده‌ام، دیگر نمی‌توانم رشته دوگانه را دنبال کنم. درواقع فشردگی مسابقات دوچرخه‌سواری آن‌قدر بالاست که دیگر وقت حضور در دوگانه را ندارم. ما باید هر ماه در یک مسابقه شرکت کنیم و دو ماه یک بار هم کمپ طولانی‌مدت داریم. ضمن اینکه در این چند سال هم که به‌طور هم‌زمان دو رشته را کار می‌کردم، به نوعی بین دو فدراسیون دوچرخه‌سواری و دوگانه گیر افتاده بودم.
هر فدراسیونی دلش می‌خواست من فقط در آن رشته فعالیت کنم. هیچ‌کس مرا تشویق نمی‌کرد که به‌طور هم‌زمان در دو رشته کار می‌کردم و مقام می‌آوردم. من از سال ٩١ تا الان همیشه جزء سه نفر اول دوچرخه‌سواری کشور بوده‌ام. یک مدال برنز کاپ آسیایی گرفتم. در دوگانه اولین خانمی از ایران بودم که به مسابقات سال ٢٠١٣ بازی‌های جهانی اعزام شدم. متأسفانه هیچ‌وقت این تلاش‌ها در مقابل محدودیت‌هایی که وجود داشت، دیده نشد.
سطح دوچرخه‌سواری بانوان در ایران در سال‌های اخیر پیشرفت خاصی نداشته. رکوردها تغییری نکرده. اعزام خارجی وجود ندارد و در لیگ هم که رکاب‌زدن مفت و مجانی است.
از همه مهم‌تر، مشکل دوچرخه‌سواران جاده، نداشتن پیست است که خطرآفرین است و هر سال جان آنها را می‌گیرد!
دقیقا. ما مجبوريم دور مجموعه آزادی تهران که منتهی می‌شود به اتوبان، تمرین کنیم. تمرین‌کردن ما کنار تریلی‌ها و ماشین‌هاست. شرایط در همه جای ایران این‌طور است. هیچ‌جا پیستی برای دوچرخه‌سواران جاده تعریف نشده. متأسفانه همیشه بچه‌ها در اتوبان‌ها دچار سانحه می‌شوند یا جانشان را از دست می‌دهند یا با مصدومیت مواجه می‌شوند.
یک پیست هشت‌کیلومتری که آسفالت باشد و ماشین به آن ورود نکند، واقعا خواسته زیادی نیست که مسئولان از ما دوچرخه‌سواران دریغ می‌کنند. اگر حداقل در همین تهران این امکان را مهیا کنند، همه دوچرخه‌سواران از سراسر کشور می‌آیند و اینجا بدون مشکل تمرین می‌کنند.
و حرف آخر... .
از آقای مجید ناصری که از مربیان بنام دوچرخه‌سواری ایران است، باید به صورت ویژه تشکر کنم. علم تمرینی ایشان واقعا بالاست. تمرینات آقای ناصری واقعا در عملکرد مثبت من تأثیر زیادی داشته است. البته همسرم مجید خمسه هم خود از ملی‌پوشان این رشته بوده است که باید از کمک‌های او هم تشکر کنم.
- 17
- 4
