آنها اولین هستند. اولین دخترانی که عنوان تیم ملی بسکتبال زنان ایران را روی خود دارند. اولین دختران مسلمانی که پوششان مورد تایید فدراسیون بین المللی بسکبتال قرار گرفت و پس از ۳۷سال توانستند در یک میدان بین المللی حاضر شدند تا نامشان با همین عنوان در تاریخ ثبت شود. حضوری که برای آنها عنوان چهارمی آسیا را به دنبال داشت. عسل نسترن تهرانی، مریم شیرازی، پیونیک آراکلیان و غزل ملکی چهار عضو تیم ملی بسکتبال دختران زیر شانزده سال ایران بودند که به سوالات ما درباره حس اولین بودن و حضورشان در یک رویداد بین المللی توضیح دادند.
*اولین بودن همیشه هیجان خاصی دارد. شما اولین دختران بسکتبالی بودید که از ایران به یک رقابت جهانی رفتید. چه حسی داشتید؟
عسل نسترن تهرانی: اینکه ما اولین بار توانستیم به این مسابقات برویم از این جهت خوب است که تجربه ما بیشتر می شود و سال های بعد می توانیم بهتر خودمان را نشان بدهیم و شروع یک موفقیت خواهد بود.
مریم شیرازی: خیلی حس خوبی داشت برای اینکه همه ملت ایران به خصوص بانوان ورزشی به ما اعتماد کردند که ما در این مسابقات شرکت کنیم و تمام شرایط را رعایت کنیم و بتوانیم مقام خوبی هم بیاوریم.
پیونیک آراکلیان: خیلی حس خوبی بود که بتوانیم تاریخ ساز شویم و اعتماد همه را جلب کنیم.
غزل ملکی: حس خیلی خوبی بود و این حضور برای ما تجربه بسیار خوبی شد.
*پیش از شروع مسابقات حضور شما در این مسابقات به خاطر بدهی فدراسیون کنسل شده بود. این خبر را شنیدید؟
عسل نسترن تهرانی: همه خیلی ناراحت بودیم. چون بعد از اینکه در برای ما باز شده بود یک باره آمدند گفتند نمی توانید بروید و این مثل این بود که دوباره دری که باز شده بود بسته شود ولی ما مطمئن بودیم افرادی مثل آقای مشحون و خانم کرم زاده می توانند جلوی این کار را بگیرند و می توانند این مشکل را حل کنند و همینطور هم شد و ما توانستیم بازی کنیم.
مریم شیرازی: ما وقتی واقع بینانه به این قضیه نگاه کردیم گفتیم محال ممکن است که ما تا آنجا برویم و اجازه ندهند بازی کنیم. مطمئن بودیم که مسوولان کشور و بسکتبال کشور برای ما هر کاری که لازم باشد انجام خواهند داد تا بازی کنیم. برای همین تا آخرین لحظه با اعتماد بنفس ایستادیم و بالاخره رایزنی ها کار خودش را کرد و ما توانستیم بازی کنیم. از آقای مشحون خیلی تشکر می کنیم.
پیونیک آراکلیان: نمی شود گفت شوک وارد نشد ولی خوشبختانه توانستیم اوضاع را مدیریت کنیم و مطمئن بودیم که فدراسیون برای ما هر کاری می کند تا بتوانیم بازی کنیم.
غزل ملکی: خیلی باانگیزه رفته بودیم و وقتی گفتند نمی توانید بازی کنید شوک خیلی بزرگی به ما وارد شد و همه خیلی متعجب بودیم ولی می دانستیم وقتی بعد از ۳۸سال این راه برایمان باز شده فدراسیون مطمئنا برایمان کاری می کند که این مشکل هم حل شود.
*اولین بار پوشش شما در فیبا تصویب شده بود. برخوردها با این پوشش چگونه بود؟
عسل نسترن تهرانی: این پوشش برای کشورهای دیگر واقعا چیز جدیدی بود و همه نگاهها به سمت ما بود ولی برای ما اصلا مهم نبود که چطور مسابقه می دهیم این مهم بود که برای کشورمان افتخار بیاوریم. چه باحجاب یا بی حجاب فرقی ندارد و ما با این حجاب این مشکلی نداشتیم.
مریم شیرازی: کشورهای دیگر خیلی کنجکاو بودند که بدانند ما بعد از این همه سال چطور می خواهیم بازی کنیم. بعد از اینکه ما به این مسابقات رفتیم آنها از این پوشش ما شگفت زده و متحیر شدند. این پوشش مانع ما نمی شد و توانستیم خیلی خوب بازی کنیم.
پیونیک آراکلیان: به نظرم پوشش ما مانعی نبود برای اینکه بتوانیم خودمان را نشان بدهیم. شاید برای کشورهای دیگر چیز عجیبی بود ولی برای خود ما یک موفقیت بود که بتوانیم نشان بدهیم کشورهای اسلامی مثل ایران هم می توانند مثل همه کشورها در مسابقات حاضر باشند.
غزل ملکی: پوشش هیچ مانعی برای ما نبود ما می توانستیم با همین پوشش نشان بدهیم با سختی هایی که داریم می توانیم بازی کنیم و حتی مدعی باشیم و افتخارآفرینی کنیم.
*شما وارد ورزش حرفه ای شدید و می دانید ورزش حرفه ای در ایران مخصوصا برای بانوان همیشه سختی ها و مشکلاتی داشته است. تا کجا می خواهید ادامه بدهید؟
عسل نسترن تهرانی: ما تمام تلاشمان را می کنیم که تا جایی که توان داریم و زنده هستیم برای کشورمان افتخار بیاوریم. من دوست دارم در بسکتبال بهترین باشم. چه در ایران و چه در خارج از کشور و اینکه بتوانیم مقام اول آسیایی را به دست بیاوریم.
مریم شیرازی: من فقط می خواهم یک روزی در آینده نزدیک بتوانیم برای کشورمان قهرمانی بیاوریم تا بقیه کشورها هم بدانند دختران ایران می توانند مقام خوبی برای کشورشان بیاورند و آرزو دارم من و بقیه هم تیمی هایم در آینده بهترین باشیم. خودم هم دوست دارم همیشه بهترین باشم و مربی هایم بهم اعتماد کنند.
پیونیک آراکلیان: بزرگترین آرزوی من این است که بتوانم روزی یکی از قهرمان های ایران باشم و برای ملتم افتخارآفرینی کنم.
غزل ملکی: هر کس هر چیزی را بخواهد می تواند بهش دست پیدا کند و من امیدوارم روزی یکی از بهترین های ایران باشم.
فاطمه پاقلعه‌نژاد
- 14
- 6
