«گلف» برای ما ایرانی‌ها واژه مأنوسی نیست و ما را بیشتر یاد نوعی اتومبیل می‌اندازد تا نوعی ورزش. همه آن‌چه ما از این ورزش می‌دانیم تصاویر جسته و گریخته کانال‌های ماهواره‌ای و لحظات آنتراکت شبکه‌های داخلی است، اما در ایران هم کسانی شیفته گلف بازی‌کردن هستند.
پدر رمز موفقیت، نه پارتی
گلف را بیشتر می‌توان در ایران یک ورزش خانوادگی دانست؛ به‌این معنا که بیشتر پدر و مادرهای گلف‌باز فرزندان خود را به سمت این ورزش سوق می‌دهند؛ نمونه آن نازنین شهرکی است، کاپیتان تیم‌ملی بانوان. نازنین بازیکن خوبی است. آن‌قدر خوب بازی کرده که نمی‌توان او را متهم کرد به‌واسطه حضور پدرش به تیم‌ملی رسیده است.
سال‌هاست نفر اول ایران و بیش از ۱۰مدال طلای قهرمانی کشور را دارد. در مسابقات بین‌دانشگاهی جهان در بلژیک قهرمان شد و سال‌ها هم پای ثابت تیم‌ملی دختران است. او از ۱۳سال پیش و ورودش به گلف می‌گوید: «پدرم در گلف مربی تیم‌ملی بود و مرا تشویق کرد تا به گلف بروم. بعد از ۶ماه تمرین، سال ۸۳ وارد تیم‌ملی شدم و تا امروز ماندگار بودم و الان هم کاپیتان تیم‌ملی هستم.
اوایل که شروع کرده بودم برخی می‌گفتند با پارتی‌بازی آمده‌ام، اما بعد از این‌که توانایی‌هایم را نشان دادم دیگر کسی این حرف را نمی‌زند. در گلف قوانین به‌صورتی است که فقط توانایی فردی می‌تواند تاثیرگذار باشد، پس پارتی‌بازی جایی ندارد، اما می‌توانم بگویم رمز موفقیت من پدرم بود؛ آن هم به‌خاطر این‌که من کلا یک مربی در همه این سال‌ها داشتم و او الفبای گلف را به من آموخت و کمک کرد به این‌جا برسم.»
گلف ورزشی برای همه اقشار جامعه
گلف به ورزش مردمان بی‌درد معروف شده است. در ایران هم اکثر کسانی که برای تفریح سراغ این ورزش رفته‌اند از اقلیت مرفه جامعه هستند، اما کافی است سری به مسابقات آن‌ها بزنید، متوجه می‌شوید همه آن‌ها از خانواده‌های مرفه نیستند و هریک با انگیزه‌ای جذب گلف و میدان مارپیچ وسیعش شده‌اند. نازنین شهرکی در این‌باره می‌گوید: «الان بیشتر کسانی که به ورزش گلف می‌پردازند از قشر متوسط جامعه هستند.
این را که می‌گویند گلف ورزش لاکچری و گرانی است قبول ندارم، آن هم به‌دلیل این‌که در این رشته بیشتر تجهیزات مطرح است که با هر قیمتی می‌توان آن‌ها را خریداری کرد؛ مثلا برای یک ست کلاب هم قیمت صدهزار تومانی و هم ۱۳میلیونی وجود دارد و این به توان مالی فرد بستگی دارد. برای همین هم می‌گوییم همه اقشار جامعه می‌توانند گلف بازی کنند و با توجه به توان مالی خود تجهیزات را خریداری می‌کنند.
قیمت مربی و... تقریبا مثل دیگر رشته‌هاست و تفاوت آن‌چنانی ندارد؛ البته مسلم است که بازیکن حرفه‌ای برای این‌که بهتر بازی کند باید تجهیزات حرفه‌ای داشته باشد؛ چراکه در ضربات آن‌ها تاثیرگذار است، اما برای شروع یا تفریحی بازی‌کردن زیاد مهم نیست که با چه نوع تجهیزاتی بازی شود و با هر بودجه‌ای می‌توان آن‌ها را خرید و استفاده کرد.»
تمرین صبر، آرامش و تمرکز
بارها این جمله را از زبان اهالی گلف شنیده‌ام که «گلف با بقیه رشته‌های ورزشی فرق دارد، این‌جا شما شیوه زندگی‌کردن را یاد می‌گیرید.» افرادی که روزهای خود را در طبیعت زیبا و زیر نور خورشید می‌گذرانند و احترام به بزرگتر، صبر و حوصله و تمرکز را تمرین می‌کنند. اگر بازیکن خوبی باشید در عرض ۵/۴ تا ۵ ساعت بازی تمام می‌شود.
چیزی حدود هشت‌کیلومتر پیاده روی دارد، اما در گلف این‌ها مهم نیست. این‌جا آداب و رسوم بازی مهم تر از خود بازی است. گلف تمرکز انسان را بالامی برد و نازنین می‌گوید: «در زمین گلف یاد می‌گیرید آرام باشید، یکنواختی را تمرین می‌کنید، شعور عمومی‌تان بالا می‌رود و نهایتا تمرکزتان زیاد می‌شود. در این مهارت‌ها فرقی بین زنان و مردان وجود ندارد.
ضربه‌ای که در گلف می‌زنیم در چندصدم ثانیه است که به تمرکز زیادی نیاز دارد. آدم‌های صبور و آرام بیشتر سمت گلف می‌آیند که جالب است خود گلف هم صبوری و آرامی را به گلف‌باز هدیه می‌دهد. من شاگردی دارم که به‌دلیل مشغله‌های زیاد به سمت گلف آمده تا کمی ذهنش آزاد شود. در گلف داور نداری و قاضی خودت هستی.»
جای خالی ایران در مسابقات بین‌المللی
گلف ورزش پرنشاط و جذابی است که در محیطی سرسبز و آرامش‌بخش انجام می‌شود و هنگام انجام مسابقه مانند مسابقات ورزشی دیگر تنش و اضطراب زیادی ندارد. شهرکی درباره سطح این رشته در ایران می‌گوید: «سطح ورزش گلف در ایران خوب است، ولی برای بهترشدن ورزش گلف در کشور باید تلاش بیشتری صورت بگیرد. حضور بانوان در ورزش گلف بسیار کمرنگ است و بانوان به‌دلیل محیط مفرح ورزش گلف باید بیشتر به این ورزش علاقه نشان دهند.
هر قدر بتوانیم در مسابقات برون‌مرزی حاضر شویم، برایمان خوب خواهد بود؛ هم تجربه‌مان بالاتر می‌رود و هم نتایج بهتری خواهیم گرفت. تاکنون در مسابقات آسیایی شرکت نکردیم آن هم به‌دلیل این‌که بیشتر مواقع با مسابقات دیگر تداخل پیدا می‌کند؛ مثلا مسابقات جهانی آرژانتین با رقابت‌های بین‌دانشگاهی جهان همزمان شد و از آن‌جایی که امکان مقام‌آوردن ما در مسابقات دانشگاهی زیاد بود ترجیح دادیم که به مسابقات جهانی نرویم. هر سال فدراسیون جهانی گلف یک مربی حرفه‌ای را به ایران اعزام می‌کند و دوره‌های آموزشی برگزار می‌شود. همین امسال یک مربی از کانادا به ایران آمد و بازیکنان تیم‌ملی سه روز در کلاس‌ها حضور یافتند که خیلی اتفاق خوبی بود.»
بی‌خبری و بی‌اطلاعی از گلف
در ایران گلف طرفدار ندارد و کمتر کسی است که پیگیر این رشته باشد. کاپیتان تیم‌ملی در این باره می‌گوید: «در ایران گلف را نمی‌شناسند، خیلی‌ها از من می‌پرسند واقعا شما تیم‌ملی دارید؟ اصلا در خبرها گلف دیده نمی‌شود، خیلی‌ها می‌ترسند سمت این رشته بیایند، درصورتی‌که اگر اطلاع‌رسانی شود و متوجه شوند که گلف ورزش زیاد گرانی نیست، شاید استقبال بیشتری از آن شود. متاسفانه اطلاع‌رسانی درباره ورزش گلف مطلوب نیست و باید در امر ترویج ورزش گلف تلاش‌های بیشتری صورت بگیرد.»
لیگ ۶ روزه با حداقل دستمزد
مسابقات لیگ دسته اول بانوان در سه روز برگزار می‌شود؛ یعنی سه‌روز رفت و سه‌روز هم برگشت. شهرکی در این‌باره می‌گوید: «کلا لیگ بانوان گلف ۶ روز بیشتر طول نمی‌کشد. من امسال با تیم اردبیل هستم، اما آقایان لیگ برتر دارند و کمی اوضاع‌شان بهتر است. بانوان اسپانسر ندارند و برای همین، مسابقات به این شکل برگزار می‌شود.از آن‌جایی که لیگ ما کلا در ۶روز متمرکز برگزار می‌شود درآمد زیادی نداریم. قدیم‌ها اسپانسرهای بیشتری از گلف حمایت می‌کردند، اما چون پخش تلویزیونی نداریم، اسپانسرها هم سمت گلف نمی‌آیند. الان در لیگ بانوان قراردادها کمتر از پنج میلیون بسته می‌شود.»
معضلی به نام زمین
زمین گلف مجموعه ورزشی انقلاب فقط درخت و زمین چمن نیست. نهر بزرگ آبی که از وسط زمین رد می‌شود، جذابیت را زیاد می‌کند. شهرکی می‌گوید: «اگر توپ توی آب بیفتد، پنج دقیقه وقت دارد توپ را پیدا کند، اما بیرون‌آوردن توپ با ضربه چوب هم کار ساده‌ای نیست و شاید به همین دلیل است که صاحب توپ ترجیح می‌دهد جریمه پایان بازی را به جان بخرد و با دست توپ را از آب بیرون بکشد.
مسابقات خارج از کشور که می‌رویم با مشکل زمین مواجهیم؛ آن هم به‌دلیل این‌که زمین‌های آن‌ها با ما متفاوت است. زمین‌ها همه جا ۱۸حفره‌ای است و برای ما ۱۳حفره دارد و ما در این بخش با مشکل ضربه روبه‌رو می‌شویم که پرامتیازترین بخش بازی گلف است. در تهران یک زمین انقلاب را داریم که آن هم استاندارد نیست. در کل نداشتن زمین در ایران معضل اصلی است که با آن مواجهیم. چمن این زمین‌ها خیلی خاص هستند و توجه زیادی می‌خواهد تا از آن محافظت شود.»
تغییر نگاه‌ها به‌خاطر المپیک
آرزوهای دور و دراز دخترانی که فعلا در زمین‌های چمن داخلی زیر آفتاب با چوب‌های‌شان به توپ ضربه می‌زنند چیزی شبیه قصه‌های شاه پریان است، اما شاید راه‌رفتن طولانی در دل چمنزارهای وسیع و زیر آفتاب قدرت تخیل را قوی کند. شهرکی آرزویش حضور در المپیک است و می‌گوید: «اگر اشتباه نکنم برای المپیک ۲۰۲۰، آسیا ۴ یا ۶ سهمیه دارد و باید در تورنمنت‌ها شرکت کنیم تا بتوانیم سهمیه المپیک را کسب کنیم. الان نگاه‌ها به گلف تغییر کرده است.
مطمئنا مسئولان به گلف بیشتر از این توجه خواهند کرد. من وقتی شنیدم خیلی خوشحال شدم و در پوست خود نمی‌گنجیدم. تورنمنت بسیار بزرگی است و آرزوی هر ورزشکاری است که در المپیک حضور داشته باشد. قدم‌زدن هم در المپیک برای ما آرزوست. امیدوارم که بتوانیم سهمیه کسب کنیم و راهی رقابت‌های المپیک ۲۰۲۰ شویم.»
عشق به فوتسال
۱۱سالش که بود فوتسال را شروع کرد، هنوز هم فوتسالیست خوبی است تا جایی که فریده شجاعی، نایب‌رئیس سابق فدراسیون گلف، بعد از آن‌که گلف را رها کرد تا فوتبالی‌ها را سر و سامان دهد، به نازنین هم پیشنهاد کرد با او به جمع فوتبالی‌ها بپیوندد، اما نازنین هم مثل پدرش گلف را ترجیح داد، او می‌گوید: «در فوتسال همیشه رقیب را جلوی خودت می‌بینی. باید با او بجنگی، این‌جا رقیبت کنارت می‌ایستد. اولین‌بار پیش خانم امیرشقاقی تمرین کردم و بعد هم با باشگاه سایپا قرارداد بستم، علاقه وافری به این رشته داشتم و با توپ بزرگ شدم.
مامانم همیشه همراهم بود و اعتقاد داشتند که محیط فوتسال کمی مردانه است. پدرم هم گفت که بیا گلف و دیگر اجازه ندادند فوتسال را ادامه دهند. دوست ندارم گلف را رها کنم، اما فوتسال هم عشق من است که گوشه قلبم آن را نگه داشته‌ام و گاهی به آن فکر می‌کنم. شاید با این مکالمه قسمت شد و دوباره سمت فوتسال رفتم. همه بچه‌های فوتسال مثل نیلوفر اردلان مرا می‌شناسند. آن زمان مثل علی کریمی بودم و تکنیک خوبی داشتم و همه از من تعریف می‌کردند.»
سعیده فتحی
- 17
- 5
