نتیجه سختی های که کشیدند دو مدال بود. مدال نقره . مریم امیدی پارسا و و نازنین رحمانی دو دختر پاروزن روئینگ .دومدال نقره روئینگ دو نفره و چهار نفره سهم آنها از جمع ۶۲ مدال بود. هرچند معتقدند باید یکی از مدالها طلا می شد. اما نشد. بازیهای آسیایی برای دختران جوان روئینگ پایان کار نیست. اگر چه نازنین حالا دودل شده برای ماندن یا رفتن.اما شیرینی موفقیت بدجور انها را برای درخشش غلغلک می دهد. این بار در میدانی بزرگ تر از بازیهای آسیایی.
*مسابقات چطور بود؟
مریم :به خاطر برگزاری هر چهارسال یک بار بازیهای آسیایی ، سطح رقابتها خیلی بالا بود. کشور های چین و ژاپن و اندونزی خیلی خوب بودند. اما به خاطر اینکه جاکارتا اولین تجربه ام بود ، استرسم خیلی زیاد بود . خدا را شکر تیجه خوبی گرفتم. با اینکه در روئینگ چهار نفره با اختلاف سه ثانیه طلا را از دست دادیم اما باز هم خیلی خوب بود.
نازنین :خب بازیهای آسیایی از اسمش مشخص است دیگر. همه تیم ها با قدرت بالایی می آیند و همه هم برای مدال می آیند. سطح مسابقات خیلی بالا بود. خیلی خوشحالم که دو مدال نقره گرفته ام. برای خودم به خاطر اینکه خیلی تلاش کرده بودم ارزشش مثل طلا بود. چون فقط خودم می دانم چه زحماتی کشیدم.
* اتفاق خاصی افتاد؟
مریم :متاسفانه چون دوتا از بچه ها دو ارنج داشتند ا ین اتفاق افتاد. من هم دو ارنجه بودم اما مسابقاتم‌در دو روز متفاوت بود. ولی چون کرمی و جاور یکی ،دو ساعت قبل از فینال چهار نفره بازی داشتند، البته همه تلاششان را در بازی گذاشتند، از طرفی خستگی و‌استرس هم بی تاثیر نبود. هرچند این دلیل اصلی نگرفتن طلا نیست و بچه ها خیلی خوب کار کردند اما نشد.
نازنین :در چهار نفره فکر می کردیم که طلا بگیریم، ولی متاسفانه نشد. اما از نقره ای هم که گرفتیم راضی ام چون فرا تر از توانمان کار کردیم. وقتی خط را رد کردیم من بیهوش شدم و کار به دستگاه اکسیژن رسید. اصلا نمی توانستم راه بروم و به خاطر من مراسم اهدای مدال نیم ساعت عقب افتاد.
*یعنی اینقدر فشار تحمل کردی؟
نازنین :بله خیلی. ما نقره را با جون و دل گرفتیم. در دو نفره خیلی تلاش کردیم. رقیبمان قهرمان جهان بود. مربی تیم چین بعد از مسابقه پیش من و مریم امد و گفت خیلی از سالهای قبل بهتر بودید. او از اینکه ایران بالاخره در دو نفره سبک وزن قوی آمده تعجب کرده بود.
*از لحظه ای که بیهوش شدی بگو.
نازنین :خیلی حس بدی بود. افتضاح بود. زمانی که به اسکله رسیدیم از هوش رفتم،دیگه هیچی نفهمیدم . بعد چند دقیقه به هوش آمدم و کلا حالم بد بود.
*به خاطر استرس زیاد بود؟
نازنین : استرس زیاد ، فشار مسابقه و هم اینکه شب قبل مسابقه درست نخوابیدم. همه چیز دست به دست هم داد تا این اتفاق بییفتد.
*پس همه را نگران کردی ؟
نازنین :بله مخصوصا خانواده ام که از خبرها و عکس ها متوجه قضیه شده بودند .وقتی به درمانگاه آنجا رسیدیم برادرم به مربی ام مسیج می داد که راستش را بگو چه اتفاقی افتاده
*پس حسرتش به دلتان ماند؟
مریم :کسی باید حسرت بخورد که تلاش نکرده ، ما همه تلاشمان را کردیم ،پس حسرتش را نمی خوریم. اما دوست داشتیم طلا بگیریم.
* دونفره چطور بود؟
مریم :در روئینگ دو نفره با نازنین رحمانی خوب رفتیم اما چین قهرمان جهان هایش را فرستاده بود. سطح فینال خیلی بالا بود. ما با خیلی تلاش کردیم اما نشد که چین را رد کنیم. چون واقعا از همه کشور های دیگر بهتر بودند. اما من از نتیجه دو نفره هم راضی بودم. البته فدراسیون هم راضی بود.
*رفتن روی سکو چطور بود؟
نازنین :در چهار نفره که به خاطر حال بدم حس اش نکردم خیلی متوجه نشدم ؛اما خدا را شکر که دوتا ارنج داشتم که در هر دو روی سکو رفتم. خیلی حس خوبی است بالاخره نتیجه تمام استرس ها و زحمات و درد هایی که کشیدی را می بینی و خیلی لذتبخش است.
|* مدال نقره چه فرقی با طلا دارد ؟
نازنین :خیلی دوست داشتم طلا باشد. چون پارسال هم طلا گرفتیم می دانم وقتی پرچمت همزمان با سرود ملی بالا می رود چه حس خوبی دارد و با هیچی عوض نمی شود. دوست داشتیم دوباره این اتفاق بیافتد که نشد
*چرا مرادخانی استعفا داد؟
بهناز مراد خانی واقعا مربی خوبی است. به جز مربی، روانشناس، پزشک و خواهر همه ما بود. برای ما خیلی تلاش کردند اما او از زندگی اش می زند با وجودی که متاهل اند و دوازده ماه در اردو هستند و چیزی از فدراسیون دریافت نمی کنند. از نظر مالی واقعا ساپورت نمی شوند . به همین دلیل کنار گذاشتند.
نازنین : چون مربی امان خداحافظی کرده و خودم هم دارم به این فکر می کنم که ادامه بدهم یا نه.
*یعنی ممکن است ادامه ندهی؟
نازنین :تصمیم صد در صد نگرفته ام اما امکانش هست
*چرا؟
نازنین :چون رویینگ خیلی سخت است. ما ۱۲ ماه سال را در اردو بودیم.
*از اول که آمدی به سختی کار فکر نکرده بودی؟
نازنین :چرا اما سعی کردم در کنارش زندگیم را داشته باشم و به درسم برسم. اما باز هم می گویم که صد در صد نیست این تصمیم ام.
* تا کی تصمیم نهایی را می گیری؟
نازنین :فعلا کمی استراحت کنم بعد تصمیم می گیرم
* به مسِئولان فدراسیون هم این موضوع را گفتی؟
نازنین :نه هنوز چون تصمیم نهایی را نگرفتم چیزی نگفتم. اما همانطور که گفتم ما ۱۲ماه در اردو بودیم و خیلی سخت است. تا الان دو نفره برای سهمیه المپیک اعزام شده بود اما هیچ وقت سهمیه نگرفته بود و حتی به فینال هم نرفته بود اما ما سال گذشته طلا رفتیم و امسال هم نقره گرفتیم.
*حیف ات نمی آید بروی؟
نازنین : چرا به خاطر سهمیه المپیک دودل هستم . اگر این موضوع نبود همین الان می رفتم.
* خانواده با تصمیمت موافق هستند؟
نازنین :گذاشتن پای خودم. آنها هم مثل خودم هستند . از یک طرف به خاطر دوری خسته شدیم و از طرف دیگر هم بحث سهمیه المپیک را دارند. بیشتر مادرم می گوید سهمیه المپیک را بگیر و بعد کنار بگذار. دیگه ببینیم چه می شود. ما شرایط خیلی خیلی سختی را تحمل می کنیم ، خیلی سخت تر ازبقیه رشته ها. ما در میانه و ابهر پشت سدها تمرین می کنیم و دور افتاده ترین جایی که اصلا آدم نمی بینیم.
* تحمل این شرایط برایت سخت است؟
نازنین :سخت که نه چون هدف داشتم. تا الان بازیهای آسیایی بود و من هرجا خسته می شدم فقط به هدفم فکر می کردم. مثلا در یک تمرین صد متر آخر را کم آورده بودم و وقتی به هدف فکر کردم با قدرت ادامه دادم. وقتی به شیرینی بعد هدف و اتفاقات خوب بعد از رسیدن به هدفت فکر می کنی سختی ها شیرین می شود.
* پاداش را پای سکو گرفتید؟
مریم :پاداش را همان شب بعداز در مراسمی گرفتیم. اما متاسفانه ما فکر می کردیم ۲۰۰۰ دلاری که می دهند نفری است اما نصف کردند. برای چهار نفره نفری ۱۰۰۰ دلار و دونفره هم ۲۰۰۰ دلار به دو‌نفر دادند که خیلی ناراحت شدیم. اعتراض کردیم و گفتیم فکر می کردیم نفری می دهند اما گفتند وزارت این طور تصمیم گرفته .ما واقعا ناراحت شدیم ، اما کاری نمی شد کرد. نباید ورزش ما را تیمی حساب کنند چون نمی شود گفت که ورزش ما تیمی است. چون ما تا آخرین لحظه تک نفره تمرین می کنیم و همانقدر هم زحمت می کشیم. کلا هم ۴ نفریم در یک قایق نفر اضافه نداریم. ما همه جا این درخواست را داشتیم چون بی انصافی است. درخواست ما این است که جایزه را کامل به ما بدهند.
نازنین : یکی از بحث هایمان هم این بود که رشته ما را مثل بسکتبال ،فوتبال و والیبال که تیمی است و تعدادشان زیاد است حساب نکنند. آنها شاید بیشتر از ۲۰ نفر باشند و نفرات ذخیره دارند. ما نهایتا ۴ نفریم و هر ۴ نفر با هم قایق را هدایت می کنیم. تا آخر ین لحظه در قایق های تک نفری تمرین می کنیم. می شود گفت رشته های ۲ و ۴ نفره ما سخت تر از تک نفره است چون نفرات پشتی و جلویی باید با هم هماهنگ باشند اگر یک دهم ثانیه کسی زودتر پارو بزند مشکل ساز می شود. تمرکزمان خیلی باید بیشتر باشد که مدال بگیریم. به نظرم کمی نا حقی است که بگویند ما تیمی هستیم. ما یک جورایی انفرادی هستیم حتی سخت تر از انفرادی. تکنیک های رویینگ خیلی سخت است. بدتر اینکه ما که دو مدال گرفتیم درواقع پاداش یک مدال را می گیریم.
*چرا؟
نازنین :یک مدال را حساب می کنند و از آن یکی هم فکر می کنم در حد دو سکه بدهند. با اینکه مدال ها در جدول رده بندی کاروان تاثیر دارد واگر من و مریم دو مدال نمی گرفتیم حالا مدال های نقره ۱۷ تا بود اما برای پاداش یکی را حساب می کنند.حتی می شود فکر کرد یکی را قایقرانی گرفته یکی را تیر اندازی اما ما برای هر دوتا اش تلاش کردیم و جان دادیم.
*با آقای صالحی امیری هم این گلایه را مطرح کردید؟
مریم : بله آقای صالحی امیری آنجا بودند و به ایشان گفتیم و گفتند ببینیم چه می شود ما هم همه جا این را می گوییم.
نازنین :آقای صالحی امیری گفتند که پیگیری می کنیم. یک روز به آزادی می روند که تازه شرایط اش بهتر از جاهایی که ما می رویم و گفته بودند در این شرایط چگونه تمرین می کنید. چون قایقرانی هم مثل رشته های سالنی نیست که در گرما و سرما کولر و بخاری بزنند. پارسال هم همیشه گرما زده می شدیم و در سرما هم همیشه تمرین کردیم . فکر کنید سرد باشد آب هم به تنتان بخورد.
* می خواهی در سبک وزن بمانید ؟
مریم :خودم نمی خواهم در سبک وزن بمانم.من برای مسابقات ۵۵ کیلو شدم در حالی که قانون این است که ۵۷ کیلو باشیم اما در چهار نفره یکی دوتا از بچه ها وزنشان بالا بود و‌باید به آنها وزن قرض می دادیم تا قایق مان حفظ شود. واقعا برایم سخت است چون قدم ۱۷۸ است و چیز دیگری هم نداشتم که آب کنم. خیلی سخت بود. قبل از عید رژیم را شروع کردم و تمریتنات سختی هم داشتیم.
*چطور وزن کشی کردید؟
مریم :یک‌یا دو ساعت قبل از مسابقات ما وزن کشی می کردیم. به همین خاطر ما جدای از استرس بازی ،استرس وزن را هم داشتیم.
نازنین : ما هم استرس مسابقه را داشتیم هم وزن وهم پاروها یعنی سه تا استرس داشتیم که باید آنها را مدیریت می کردیم
*وزن کشی اذیت نمی کرد؟
نازنین : فکر کنید روز قبل مسابقه غذا نخورید. روز مسابقه هم به خاطر وزن کشی دوباره پارو بزنی که وزن پایین تر بیاید یک صبحانه مختصر بخورید. اما من این سری از عید حدود ۶ ماه زمان رژیمم را طولانی تر کردم که راحت تر باشم ولی واقعا سخت بود چون روزهای آخر وزنم پایین نمی آمد و مجبور بودم شام نخورم و آخرشب ها هوازی کار کنم و حتی آب بدنم را کم کنم. در کرمانشاه پیش سه دکتر می رفتم و می گفتند نمی شود و می گفتند درصد چربی ات خیلی کم است و آسیب می زند. یکی از دکتر ها خیلی رک به من گفت درصدی به چشم و قلبت آسیب میزند. تازه آن موقع ۶۱ کیلو بودم و برای مسابقه ۵۵ کیلو. اما ورزش چیزی است که نمی شود با منطق جلو رفت. روئینگ اینقدر سخت است که اگر بخواهید با منطق پیش بروید باید به این فکر کنید که این کار را نکنم که آسیب نبینم و ...
* آینده کاری ات را چطور می بینی؟
مریم :اگر خدا بخواهد می خواهم از حالا برای المپیک شروع کنم. چون کار سختی داریم و۶ ماه قبل از المپیک انتخابی دارد و از آسیا هم دو سهمیه بیشتر نمی دهند ؛یک دو نفره و یک تک‌نفره سنگین. تلاشم می کنم سهمیه تک نفره سنگین را بگیرم.اگر بخواهم در سبک وزن بمانم دیگر پنجاه و نه کمتر می روم. دیگر کمتر از آن نمی خواهم باشم.
* بعد از برگشتت با دو مدال خاطره ای از مردم داری؟
مریم :دفتر شما چون در طرح ترافیک‌است نمی شد با ماشین بیایم و با اسنپ به اینجا آمدم. از آنجایی که دیوار خانه امان پر از بنرهای تبریک شده ،راننده یک نگاه به بنر ها کرد، یعد یک‌نگاه به من کرد و گفت تبریک می گویم و کلی خوشحال شد. زنگ زد به همسرش و او هم کلی تبریک گفتند تا اینجا رسیدیم.
*از اینکه مدال هایت به چشم نمی آید ناراحت می شوی؟
مریم :در کل سال نسبت به ورزش های دیگر دیده نمی شویم. من سال قبل سه مدال در آسیا گرفتم. دو طلا و یک نقره اما کسی صدایش در نیامد با اینکه اولین باری بود که در آسیا همچین اتفاقی می افتاد. چند ماه بعد از ما فوتسال قهرمان شد ودیدید که همه جا پیچید. اما ما را کسی ندید که خیلی ناراحت کننده بود. آنها هم زحمت کشیدند اما واقعا رويینگ خیلی رشته سختی است چون هم از نظر جسمی و هم ذهنی خیلی تحت فشار هستید. ما در مسافت ها روزی سی کیلومتر پارو می زدیم و در سرما و گرما خیلی سخت بود. یعنی برف می بارید و ما پارو می زدیم. ما نسبت به رشته های سالنی خیلی بیشتر اذیت می شویم. در شهرستان ها نمی شود تمرین کرد. یعنی هرکس نمی تواند در شهر خودش تمرین کند. پیست فقط در تهران است. ۴ ماه هم در میانه بودیم که اردوی خوبی بود.
*برای خودت چه افقی داری؟
دوست دارم کاری که تا حالا کسی نکرده را انجام دهم . مدال المپیک رویینگ را من می گیرم. تا حالا کسی به فینال A هم نرسیده اما فکر نمی کنم در این دو سال بشود این کار را کرد. شاید در المپیک بعدی بشود به این امر رسید. حالا باید ببینیم می مانیم یا نه
مهری رنجبر
- 9
- 1
