تیم ملی را ترک نکردم/ دوست دارم بعد از تمام شدن درسم به ایران برگردم

کتایون خسرویار متولد اول فروردین ۱۳۶۳ اکلاهمای آمریکاست و تا ۱۷ سالگی ساکن این کشور بوده است. او از کودکی فوتبال بازی می‌کرد و رویای بازی در تیم ملی را در سر می‌پروراند. به گفته خودش هرگز تصور نمی‌کرد روزی برای تیم ملی فوتبال ایران بازی کند. زمانی که کتایون در سال ۲۰۰۵ به ایران آمد، تیم ملی فوتبال زنان وجود نداشت و تمرین و بازی در فوتسال برای دختران امکان‌پذیر بود. روحیه جنگنده کتایون خسرویار و امید به تغییر وضعیت فوتبال زنان، او را به ماندن ترغیب کرد. وقتی اولین تیم فوتبال زنان راه افتاد، از کتایون دعوت شد به این تیم بپیوندد و او بدون معطلی این پیشنهاد را پذیرفت.

کتایون خسرویار در طول دوران بازی‌اش سختی‌های فراوانی را تجربه کرد. یکی از سخت‌ترین تجربه‌های او مربوط به مسابقات انتخابی المپیک ۲۰۱۲ لندن است که تیم ایران به خاطر حجاب و در آستانه مسابقات از دور دوم انتخابی المپیک کنار گذاشته شد. فوتبال زنان در طول دهه گذشته، با وجود تمام محدودیت‌ها، کمبود امکانات و بی‌توجهی رسانه‌ها و مسئولان اندک‌اندک و قدم‌به‌قدم پا گرفته است. حضور مربیان زن و تلاش‌شان یکی از دلایل پیشرفت فوتبال زنان ایران طی سال‌های اخیر است. خسرویار یکی از کسانی بود که در دوران بازی‌اش در کلاس‌های مربیگری هم شرکت می‌کرد. او در حال حاضر مدرک A مربیگری آسیا را دارد.

کتایون خسرویار سال ۱۳۹۷ هدایت تیم فوتبال زیر ۱۹ سال زنان ایران را در دست گرفت. او که به عنوان یکی از تاثیرگذارترین چهره‌ها در فوتبال زنان ایران شناخته می‌شود، استعدادهای بسیاری را کشف و شکوفا کرد. او توانست چهار بازیکن ایرانی-آمریکایی را جذب تیم ملی زیر ۱۹ سال ایران کند؛ گلنوش خسروی یکی از بازیکنان بااستعدادی است که طی دوران حضور خسرویار در تیم ملی درخشید. خسروی پس از موفقیت در تیم ملی و باشگاه سپاهان به عنوان لژیونر به ترکیه رفت.

به بهانه لژیونر شدن گلنوش خسروی به سراغ کتایون خسرویار سرمربی سابق تیم ملی جوانان زیر ۱۹ رفتیم. کتایون در حال حاضر در سیاتل مشغول تحصیل و مربیگری است.

*با توجه به ترانسفر گلنوش خسروی، سوال اول من در مورد خود گلنوش است، اینکه چطور بازیکنی بود، چه شد به این نقطه رسید که بتواند لژیونر شود و آیا بچه‌های دیگر هم پتانسیل لژیونر شدن را دارند؟

گلنوش در زندگی سختی زیادی کشیده است، اما هیچ چیز مانع او برای فوتبال بازی کردن و کمک به تیم نشد. در تیم ملی زیر ۱۹ سال بازیکنان زیادی شبیه گلنوش هستند. حداقل ۶ هفت بازیکن داریم که می‌توانند لژیونر شوند و استعداد زیادی دارند.

*زمانی که سرمربی تیم ملی بودید، تاکید زیادی بر توجه به فوتبال پایه داشتید. آیا فدراسیون به خواسته‌های شما توجه می‌کرد؟ شرایط فوتبال پایه زنان ایران تغییر کرده است؟

فدراسیون فوتبال همه اردوهای پیشنهادی مرا قبول کرد و ما با تیم جوانان در تورنمنت‌های زیادی شرکت کردیم. به نظر من پایه تیم جوانان قوی شده است، اما می‌تواند بهتر از این بشود. من فکر می‌کنم مربی‌ها باید کمک کنند تا سطح فوتبال زنان ارتقا یابد.

*مدتی است ایران و تیم ملی فوتبال جوانان را ترک کرده‌اید و به آمریکا برگشته‌اید. دلیل این تصمیم‌ چه بود؟

من تیم ملی را ترک نکردم. قراردادم تمام شده بود و تورنمنتی برگزار نمی‌شد. سطح فوتبال زنان در آمریکا بسیار بالاست و من در اینجا مشغول یادگیری هستم. خیلی دوست دارم بعد از تمام شدن درسم به ایران برگردم.

*همان‌طور که همه می‌دانیم، تیم زنان آمریکا همیشه بر مبارزه برای رسیدن به برابری در ورزش تاکید کرده است. البته آنها در این راه تنها نیستند و تیم‌های دیگر نیز همراهی می‌کنند. فکر می‌کنید تلاش بازیکنان فوتبال زنان منجر به تغییر و کم کردن تبعیض جنسیتی در فوتبال زنان خواهد شد؟

من با فوتبال زنان آمریکا بزرگ شده‌ام و در واقع از اینکه مردم به اندازه کافی از این تیم حمایت نمی‌کنند، عصبانی‌ هستم.

زمان زیادی گذشته تا مردم به فوتبال زنان احترام بگذارند. زمانی بیش از اندازه طولانی. نمی‌توانم بگویم نتیجه این تلاش چه خواهد بود. چون به نظر می‌رسد فدراسیون فوتبال آمریکا با دستمزد برابر توافق نکرده است، اما به طور کلی معتقدم تیم‌های بزرگ باید دستمزد برابر با فوتبال مردان داشته باشند چون آنها قهرمان جام‌جهانی می‌شوند و به فینال و نیمه‌نهایی تورنمنت‌ها راه پیدا می‌کنند. امیدوارم روزی همه زنان به دستمزد برابر برسند.

منیژه موذن