هم‌دوره‌های من الان مربی شده‌اند!

جدا از این‌که علاقه‌مندان به وزنه‌برداری مثل همیشه کار قهرمان‌هایی مثل کیانوش رستمی، سهراب مرادی و بهداد سلیمی را در مسابقات جهانی دنبال می‌کردند، عملکرد یک ملی‌پوش بشدت در کانون توجهات ایرانی‌ها قرار داشت.

سعید علی حسینی که آخرین‌بار ٨ ‌سال قبل در مسابقات بین‌المللی وزنه‌برداری شرکت کرده بود، با چند ماه تمرین می‌خواست در آستانه ٣٠سالگی اولین افتخار جهانی‌اش را در رده بزرگسالان به دست بیاورد. با این‌که دست ایران از مدال طلای فوق سنگین کوتاه ماند، اما نایب‌قهرمانی جهان برای وزنه‌بردار اردبیلی آن‌قدر شیرین بود که حالا از کار خودش رضایت داشته باشد. در ادامه گفت‌وگوی «شهروند» را با سعید علی ‌حسینی می‌خوانید.

  از مسابقات جهانی آمریکا برایمان بگو. حتما رفتن روی تخته بعد از ٨‌ سال برایت سخت بود؟

بله؛ قطعا سخت بود اما خدا را شکر تجربه خوبی را سپری کردم. البته می‌توانستم رکوردهای بهتری هم ثبت کنم و اصلا برای کسب مدال طلا به آمریکا رفته بودم اما مصدومیت کار دستم داد. بیشتر از این‌که بخواهم به خاطر دوری ٨ ساله‌ام استرس داشته باشم، بابت مصدومیتم ذهنم خراب شده بود.

  اما قبل از مسابقات حرفی از مصدومیت نزدی؟

من در رکوردگیری بابلسر از ناحیه زانو دچار التهاب شدم و به همین دلیل تا شروع رقابت‌های جهانی دیگر سنگین تمرین نکردم. فقط می‌خواستم با این مصدومیت مدارا کنم و یک روز به زانویم فشار بیاورم که آن هم روز مسابقه بود. قبل از رقابت‌ها سعی می‌کردم از حواشی دور باشم و به همین دلیل حرفی از مصدومیت نزدم اما واقعا می‌توانستم بالاتر از این رکوردها را برای خودم ثبت کنم.

  در حرکت یک‌ضرب  دو بار وزنه ٢٠٣ کیلوگرمی را روی زمین انداختی و نزدیک بود اوت کنی.

همان‌طور که گفتم بدنم در فرم ایده‌آلی قرار نداشت وگر نه من در رکوردگیری بابلسر ٢١٠ کیلوگرم را هم ثبت کرده بودم. به ‌هر حال در دوضرب خدا را شکر همه چیز خوب پیش رفت و من هم با ریسک کمتری وزنه انتخاب کردم. با ٢٣٦ کیلوگرم شروع کردم و با ٢٥١کیلوگرم به پایان رساندم.

البته برخلاف این‌که برخی اعتقاد داشتند سطح مسابقات پایین بوده، باید بگویم که در دسته فوق سنگین اینطور نبود و وزنه‌برداران خیلی بالاتر از المپیک ٢٠١٦ رکورد زدند. حتی اگر نمایندگان ازبکستان و برزیل وزنه آخر خود را بالای سر می‌بردند، من مدال دوضرب و مجموع نمی‌گرفتم.

  با توجه به آمادگی بالای تالاخادزه، از ابتدا به مدال طلا فکر می‌کردی؟

همین مدال نقره هم برای من راضی‌کننده بود؛ اما باور کنید که هم من و هم بهداد سلیمی برای کسب مدال طلا به مسابقات رفته بودیم. باید قبول کنیم که این وزنه‌بردار گرجستانی خیلی آماده است و مثلا ٢٢٠کیلوگرمی که در یک‌ضرب زد، رکورد بالایی بود؛ اما یادتان نرود من در ٢٠سالگی ٢١٥کیلوگرم در یک‌ضرب و ٢٦٠کیلوگرم در دوضرب زدم.اگر تالاخادزه موفق می‌شود، تنها تفاوتش با ما این است که امکانات بیشتری را در اختیار دارد.

  پس معتقدی با امکانات بیشتر، امکان شکست‌دادن این وزنه‌بردار گرجستانی وجود دارد؟

  بله؛ همین‌طور است. من و بهداد سلیمی چیزی از تالاخادزه کم نداریم. گرجستانی‌ها می‌خواهند او را به ‌عنوان نماد ورزش کشورشان معرفی کنند و به همین خاطر به این وزنه‌بردار رسیدگی می‌کنند. به ‌هر حال عنوان قوی‌ترین مرد جهان ارزش بالایی دارد و خیلی از کشورها آرزویشان است وزنه‌برداری داشته باشند که بتواند در این سطح رقابت کند؛

مثلا اگر ماساژور و فیزیوتراپ حرفه‌ای داشتیم، چرا باید من سه هفته به ‌خاطر مصدومیت جزیی زانو تمرین نکنم؟ دیدید که وقتی بهداد سلیمی قبل از المپیک مصدوم شد، همه بسیج شدند تا او را به المپیک برسانند که همین اتفاق رخ داد و بهداد هم رکورد یک‌ضرب جهان را زد. اگر همیشه این نگاه ویژه وجود داشته باشد، ما می‌توانیم موفق شویم.

  حالا که تیم‌ملی ایران برای اولین‌بار قهرمان جهان شده، چه توقعی از مسئولان داری؟

از وزارت ورزش می‌خواهم که از نظر بودجه‌ای به وزنه‌برداری نگاه ویژه‌ای داشته باشد و فدراسیون هم مدیریت بهتری کند. قبل از اعزام هم که وزیر ورزش در اردوی ما حاضر شد، خواسته‌های خودمان را گفتیم و حالا که قهرمان جهان شدیم، در انتظار محقق‌شدن آنها هستیم.

  به ماجرای بهداد سلیمی برسیم که به‌ نظر می‌رسد با ناداوری مواجه شد.

من در حین مسابقه که تمرکزم روی کار خودم بود، اما واقعا اتفاقاتی که برای بهداد رخ داد، ناراحتم کرد. حتی بعد از این‌که مسابقه تمام شد، بیشتر از این‌که برای خودم خوشحال باشم، برای بهداد ناراحت بودم. جو پشت صحنه احساسی شده بود و من هم تحت‌تأثیر قرار گرفتم. به‌ هر حال در وزنه‌برداری هیأت ژوری این قدرت را دارد که رأی داوران را هم برگرداند و این اتفاق برای دومین‌بار برای سلیمی رخ داد.

  درباره این‌که سلیمی گفته از وزنه‌برداری خداحافظی می‌کند، با او صحبتی کردی؟

از زمانی که مسابقه تمام شد، تا زمانی که برگشتیم با هم بودیم اما من سعی کردم خیلی درباره وزنه‌برداری حرف نزنم تا باعث ناراحتی بیشتر بهداد نشوم. البته رئیس فدراسیون و کادرفنی صحبت‌هایی با او کردند و سعی کردند که منصرفش کنند. من هم به نوبه خودم امیدوارم بهداد اتفاقات این مسابقات را فراموش کند و بار دیگر برای رسیدن به بهترین جایگاه‌ها تلاش کند. او می‌تواند حداقل تا المپیک ٢٠٢٠ وزنه بزند.

  از برنامه‌های خودت در آینده بگو. در آستانه ٣٠سالگی هستی و شاید شرایط برایت سخت‌تر شود؟

من تازه برگشتم و می‌خواهم به موفقیت‌های بیشتری برسم. آرزوی بعدی من رفتن روی سکوی المپیک است که امیدوارم خداوند به من قدرتش را بدهد تا به آن برسم. در آمریکا که بودیم، خیلی از هم‌دوره‌های خودم را دیدم که مربی شده بودند. مثلا وزنه‌برداران لتونی و ازبکستان که با من وزنه می‌زدند، الان مربی تیمشان بودند.

آنها هم تعجب کردند که من چطور بعد از این همه ‌سال برگشتم و وزنه می‌زنم. خیلی‌ها به من تبریک گفتند که این روحیه مرا بالا برد تا در آینده نیز تلاش کنم و به رکوردهای بالاتری برسم. قطعا رسیدن به مدال طلای جهان هم دور از دسترس نیست و می‌توانم با حمایت بیشتر به این جایگاه هم برسم.