رحیمی: در ایران ورزش حرفه ای نیست، همه چیز آماتور است/ فکر کردن به خداحافظی برایم خیلی سخت بود

بعد از رفتن حمید بنی‌تمیم، در حالی که هنوز خیلی‌ها از امکان بازگشت رسول خادم به کشتی به‌عنوان سرمربی تیم ملی آزاد صحبت می‌کردند، حکم سرمربیگری برای غلامرضا محمدی صادر شد تا فرضیه قبلی به کل منتفی شود. محمدی در نخستین گام، تیمش را به جام بین‌المللی روسیه برد و در مسابقاتی که به صورت تیم به تیم برگزار می‌شد با شکست تیم میزبان به قهرمانی رسید.

او در گام بعدی لیستی ٣٥ نفره را برای آغاز اردوهای تیم ملی معرفی کرد تا به این شکل استارت رسمی کار با کادر فنی جدید زده شود. در این لیست تقریبا تمام موجودیت کشتی ایران، چه آنهایی که در دو سه سال اخیر ملی‌پوش بوده و چه کشتی‌گیرانی که هنوز رسما اعلام خداحافظی نکرده‌اند، به اردو دعوت شدند تا در گام نخست، این فرصت به همه مدعیان داده شود که ادعایشان را در اردو و روی تشک اثبات کنند؛ نفراتی چون حسن رحیمی، رضا یزدانی، کمیل قاسمی و حتی مهدی تقوی که سه نفر اول بعد از المپیک درگیر مصدومیت بودند و تقوی هم سال‌هاست از کشتی فاصله گرفته، همه به اردو آمدند تا رفته‌رفته مشخص شود بضاعت‌های کشتی در جهانی ٢٠١٩ را چه کسانی تشکیل می‌دهند.

حسن رحیمی دارنده پنج مدال جهانی و المپیک استارت بازگشت به تشک را از لیگ جهانی زد اما به دلیل سرماخوردگی هنوز به اردوی تیم ملی ملحق نشده است. گفت‌وگوی «فرهیختگان» با رحیمی را در ادامه می‌خوانید.

بعد از دو سال‌ونیم دوری از مسابقه، به نظر می‌رسید لیگ جهانی میدان خوبی برای بازگشت باشد.

بله، کشتی‌ها سبک بود ولی من کمی ترس داشتم. همیشه می‌ترسیدم که به پاهام فشار بیاورم و درد شروع شود که البته درد هم گرفت.

طبیعتا وقتی امروز دوباره تصمیم به بازگشت گرفته‌ای، به المپیک فکر می‌کنی. این پا، پایی است که تا المپیک همراهی‌ات کند؟

بله، راهش می‌اندازم. می‌خواهم تا المپیک کشتی بگیرم، باید با من راه بیاید.

گفته بودی نتوانستی دوری از کشتی را تحمل کنی.

بله، دیدم نمی‌توانم. فکر کردن به خداحافظی برایم خیلی سخت بود، معتاد شده‌ام، معتادِ کشتی.

ولی بالاخره یک روز باید برای همیشه از دنیای کشتی خداحافظی کنی.

آن روز قطعا بدترین روز زندگی‌ام خواهد بود.

طبیعتا در ٥٧کیلوگرم هم دیگر کشتی نمی‌گیری؟

بله، در ٦١کیلوگرم کشتی خواهم گرفت.

اما این وزن که المپیکی نیست!

حالا شاید تا المپیک اوزان کشتی باز هم تغییر کند.

تقریبا محال است.

می‌روم ٦٥کیلوگرم، این‌طوری لااقل وزن کم نمی‌کنم. البته باید روی قدرت بدنی‌ام خیلی کار کنم تا در این وزن جا بیفتم. جهانی بعدی را در وزن ٦١کیلوگرم می‌گیرم و برای المپیک به ٦٥ می‌روم. باید در چند میدان خوب کشتی بگیرم. در سبک وزن کشتی گرفتن خیلی سخت است.

تا جایی که به خاطر داریم معمولا این‌طور بازگشت‌ها به دنیای قهرمانی نافرجام بوده‌اند، نگران نیستی ببازی؟

نه، نیستم، من مدال‌هایم را گرفته‌ام و کارهایم را کرده‌ام. دوست دارم کنار کشتی باشم. سرم را با کشتی گرم کنم. در وزن ما خیلی‌ها یک تشتک هم نگرفته‌اند.

البته کشتی در حالت معمول یک سرش باخت است و یک سرش برد.

فکر همه جایش را کرده‌ام. دوست دارم کنار کشتی باشم.

رسول خادم شما را پیش از جهانی به کادر فنی تیم ملی اضافه کرد، آن‌طور کنار کشتی بودن را دوست نداشتی؟

در چند اردو شرکت کردم. بحث کشتی گرفتن با مربیگری فرق دارد. آن موقع دوست داشتم کنار بچه‌ها باشم، از من خواستند به اردو بروم و رفتم. می‌خواستند من را به‌عنوان مربی به جهانی بوداپست هم ببرند اما نرفتم چون حوصله و شرایط این کار را نداشتم.

این روزها خیلی‌ها کادر قبلی و کشتی را می‌زنند.

یک گروه بودند که کلی هم زحمت کشیدند و کم و بیش هم نتیجه گرفتند. کشتی پوست‌اندازی کرده، کشتی آمریکا و روسیه را نگاه کنید، یک‌سری می‌آیند و خوب نتیجه می‌گیرند، بعد یکی خداحافظی می‌کند، یکی افت کرده و یکی هم از دنیا می‌رود، زمان می‌برد تا نیروی جایگزین جا بیفتد.

ولی اینجا آستانه صبر و تحمل مخاطبان ورزش خیلی زیاد نیست.

متاسفانه بله. در ایران ورزش حرفه‌ای نیست، همه چیز آماتور است.

به خاطر همین همه بعد از باخت فحش می‌خورند؟

هر کسی فحش بدهد شخصیت خودش را نشان می‌دهد. همیشه همین بوده من کاری نمی‌توانم بکنم جز اینکه به این حرف‌ها بی‌اعتنا باشم. الان همین خینگیاشویلی، حریف خودم، قهرمان المپیک شد و بعد وزنش را تغییر داد. هرجا هم رفت باخت، اما سرش را نبریدند. متاسفانه ما نتیجه‌گرا هستیم. بدون اینکه از شرایط طرف خبر داشته باشند، می‌گویند فلانی باخت، فلانی عرضه ندارد، من به این حرف‌ها اهمیت نمی‌دهم.

مرضیه دارابی