امام حسین (ع) دارای شأن و منزلتی بسیار والا در پیشگاه مقدس الهی میباشدچکیده ای از زندگی نامه امام حسین (ع)
نام: حُسِین بن علی بن ابی طالب
زادگاه: مدینه، حجاز
کنیه: اَباعَبْدِاللّه، ابوعلی
زادروز: ۳ شعبان ۴ ه.ق
نقش: سومین امام شیعیان
فوت: ۱۰ محرم ۶۱ ه.ق
محل دفن: حرم امام حسین، کربلا، عراق
زندگینامه امام حسین (ع)
حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام ) سومین امام شیعیان جهان؛ دومین فرزند برومند و بزرگوار حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) و حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها)، بعد از امام حسن مجتبی (ع) است. امام حسین (ع)، گوهری الهی و تابناک، چراغ درخشان و جاودان هدایت و کشتی نجاتی است که همواره بر تارک تاریخ می درخشد و خواهد درخشید. (إنَّ الحُسَینَ مِصباحُ الهُدی و سَفینَةُ النَّجاةِ) و طالبان هدایت و انسانهاى خسته از ظلم و ذلت را بیدار و به حق رهنمون می سازد.
زمانی که خبر ولادت امام حسین (ع) به پیامبر عظیم الشأن اسلام (ص) رسید، به خانه حضرت على (علیه السلام) و فاطمه (سلام الله علیها) آمد و به اسماء فرمود تا كودك را بیاورد. اسماء او را در پارچه اى سفید پیچید و خدمت رسول اكرم (ص) برد، آن حضرت (ص) هم به فرمان خدای بلندمرتبه و براساس پیامی که جبرئیل امین وحی الهی آورد، این مولود مبارک و نورانی را به نام پسر كوچك هارون (شُبِیر) كه به عربى (سین) خوانده می شود، نام نهاد.
به این ترتیب بود که نام پر عظمت «حسین» از جانب آفریدگار جهانیان، براى دومین فرزند امیرالمومنین (ع) و فاطمه زهرا (س) در خانه ولایت انتخاب شد. در روز هفتم ولادت امام حسین (ع)، مادرش فاطمه زهرا (سلام الله علیها) گوسفندى را براى فرزندش، عقیقه كرد و سر مبارک این نوزاد را تراشید و هم وزن موى سرش، نقره صدقه داد. کنیه امام حسین (ع) هم «اباعبد الله» است و «سیدالشهداء»، «ثار الله»، «شهید»، «سبط»، «وفى»، «زکى»، «ابالشهداء» و «خامس آل عبا» از القاب امام سوم شیعیان می باشد.
امام حسین (ع) انس ویژه اى با نماز داشتجایگاه اجتماعی امام حسین (ع)
بعد از پیامبر اکرم (ص) و در زمان خلافت ابوبکر و عمر بن خطاب، حضور امام حسین (ع) در بعضی مقاطع مانند گواهی دادن پیرامون قضیه فدک، در منابع بازتاب یافته است. همزمان با گذر از دوره کودکی به جوانی، خلافت عثمان شروع شد. بر پایه روایت بعضی از منابع اهل سنت، اولین ایفای نقش حسین بن علی (ع) در این دوره، در فتح طبرستان ضبط شده است.
خلافت عثمان که با انتقادهایی تند همراه بود، بسیاری از جمله ابوذر غفاری را نسبت به نوع عملکرد او و کارگزارانش در مدینه و دمشق به خشم آورده بود. در این بین در طول رویدادهای مرتبط با مخالفت های ابوذر که در آخر به تبعید او به رَبَذه منجر شد امام حسین (ع) در کنار او بود. زمان اخراج ابوذر از شهر و برغم تأکید حکومتیان به این که کسی با او سخن نگوید، امام بهمراه پدرش، امیرالمومنین (ع) و برادرش، امام حسن (علیه السلام) به پاسداشت شخصیت و تائید حقانیت ابوذر، به کنار وی رفتند و به سخن پرداختند؛ عملی که باعث درگیری ایشان با عثمان نیز شد سخنان شیوای حسین بن علی (ع) با ابوذر موقع تبعید در منابع آمده است که او را به صبر و بردباری دعوت کرده و پیروزی را نزدیک دانسته است.
زندگی امام حسین (ع) در زمان خلافت پدر
به خلافت رسیدن امام علی (ع) که با خطبه ای پراهمیت توسط امام حسین (ع) نیز همراه بود، در دوره جوانی او روی داد. امام حسین (ع) در یکی از بزرگترین جنگ های دوره خلافت امام علی (علیه السلام)، صفی حضور داشت و در شروع همان جنگ بود که خطبه تأثیر گذاری را نیز بیان داشت و در آن یاران را به مقاومت و پایداری دعوت نمود که این ها تبیین گر یکی از شاخصه های مهم شخصیتی اوست. درواقع با این اوصاف میتوان دریافت که موقع سنجی امام حسین (ع) به فراخور قرارگیری در شرایط گوناگون، ملایمت و سختی از خود نشان می داده است.
زندگی امام حسین (ع) با برادر
پس از شهادت امیرالمومنین (ع)، طبق فرمایش پیامبراکرم (ص) و وصیت امام علی (ع) امامت و رهبری شیعیان به حسن بن علی (ع)، فرزند بزرگ امیرالمؤمنین (علیه السلام)، منتقل گشت و بر تمامی مردم واجب و لازم آمد كه به فرامین پیشوایشان امام حسن (ع) گوش فرادارند. امام حسین (ع) كه دست پرورده وحی محمدی و ولایت علوی بود، همراه و همكار و همفكر برادرش بود. آنقدر كه وقتی بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به فرمان خداوند بزرگ، امام حسن (ع) ناچار شد كه با معاویه صلح كند و آن همه ناراحتیها را تحمل نماید.
امام حسین (ع) شریك رنجهای برادر بود و چون می دانست كه این صلح به صلاح اسلام و مسلمین معاویه، در حضور امام حسن (ع) وامام حسین (ع) دهان آلوده اش را به بدگویی نسبت به امام حسن (ع) و پدر بزرگوارشان امیرمؤمنان (ع) گشود، امام حسین (ع) به دفاع برخاست تا سخن در گلوی معاویه بشكند و سزای ناهنجاریش را به كنارش بگذارد، ولی امام حسن (ع) وی را به سكوت و خاموشی فراخواند، امام حسین (ع) پذیرا شد و به جایش برگشت، آنگاه امام حسن (ع) خود به پاسخ معاویه برآمد و با بیانی رسا و كوبنده خاموشش ساخت.
قیام حسینى
امام حسین (ع) پس از شهادت برادرش امام حسن (علیه السلام) در سال ۵۰ هجری قمری به امامت رسید. ده سال از امامت آن حضرت مقارن با سالهای پایانی حکومت معاویه اولین حاکم بنی امیه بود و بعد از اینکه یزید، فرزند معاویه در سال ۶۰ هجری بعد از مرگ پدرش علی رغم مفاد صلحنامه او با امام حسن (ع)، بر مسند خلافت تکیه زد، آن حضرت به دعوت مردم کوفه دست به قیام زد ولی مردم کوفه به آن حضرت خیانت نمودند و در پی آن ایشان بهمراه برخی از خویشاوندان و یاران همراهش در دهم محرم سال ۶۱ هجری قمری در واقعه جانسوز عاشورا به شهادت رسیدند. شیعیان به همین مناسبت ماه محرم را به اقامه عزا برای آن حضرت و یارانش می پردازند.
همسران و فرزندان امام حسین (ع)
برای امام حسین (ع) شش یا نه یا ده فرزند از مادران مختلف شمرده اند که از آن فرزندان علی اکبر و عبدالله شیرخوار علی اصغر در کنار پدر به شهادت رسیدند و امام سجاد علیه السلام، پیشوای چهارم شیعیان گردید. همسران امام حسین (ع) که منابع به نام ایشان اشاره نموده اند، عبارتند از:
- رَباب دختر امرؤالقیس
- شهربانو
- لیلی دختر ابومره بن عروهی ثقفی
- ام اسحاق دختر طلحه بن عبیدالله
برخی از منابع زنی قضاعی را نیز به این نامها افزوده اند. امام حسین (ع) از ایشان، صاحب فرزندانی شد که نشانه های عظمت را در خاندان او به نمایش گذاردند.
قیام امام حسین (ع) از روز امتناع از بیعت با یزید تا روز عاشورا، ۱۷۵ روز به طول انجامیداسامی فرزندان امام حسین (ع) به این ترتیب است:
>> علی اکبر:
علی اکبر فرزند امام حسین (ع) که در کربلا به شهادت رسید. مادرش، لیلی، دختر ابی مرة بن عروة بن مسعود ثقفی نام داشت.
>> جعفر:
جعفر که در حیات امام حسین (ع) از دنیا رفت و فرزندی از خود برجای نگذاشت. مادرش از قبیله قضاعیه بود.
>> عبدالله:
عبدالله فرزند امام حسین (ع) که به علی اصغر معروف بوده و در واقعه کربلا به شهادت رسید، مادرش رباب دختر امر القیس است.
>> محمد:
محمد فرزند امام حسین (ع)، که در کربلا به شهادت رسید.
>> سکینه:
یکى از دختران امام حسین (ع) سکینه است. نام او آمنه است و در کربلا حضور داشت. مادرش رباب است و امام حسین (ع) نسبت به هر دو علاقه زیادى داشت. حضرت سکینه در سال ۶۱ در کربلا بود و در سال ۱۱۷ ه. ق وفات کرده است و درهنگام وفات هفتاد سال سن داشت. بعد از ماجراى کربلا پنجاه و شش سال عمر کرده است
>> فاطمه:
فاطمه، فرزند امام حسین (ع) که مادرش ام اسحاق دختر طلحة بن عبدالله از خاندان تیمیه بود.
>> زینب:
یکى از دختران امام حسین (ع) زینب است.
شهادت امام حسین (ع) سبب زنده شدن اسلام و بیدار شدن وجدان‌های خفته شدگردآوری: بخش بیوگرافی سرپوش
- 19
- 8
