دلایل جذابیت بی‌ام‌و سری ۸

در نمایشگاه خودروی فرانکفورت سال ۱۹۸۹ بود که شرکت آلمانی بی‌ام‌و از سری ۸ کوپه پرده‌برداری کرد. سری ۸ که با کد E31 شناخته شد، از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۹ به مدت ۱۰ سال به‌عنوان یکی از اصیل‌ترین محصولات بی‌ام‌و که شاید با الهام از کوپه‌های زیبای دهه‌ی ۱۹۳۰ این شرکت طراحی شده بود، تولید شد.

سری ۸ در مجموع ۳۰ هزار و ۶۲۱ دستگاه فروخت؛ ۲۴ دستگاه از این تعداد در خط تولید آفریقای جنوبی بی‌ام‌و مونتاژ شد. دلیل این امر تعرفه‌ی زیاد واردات بود که تولید دست‌ساز خودرو را در آفریقای جنوبی باصرفه‌تر می‌کرد. بیش از دو سوم این تعداد (بیش از ۲۰ هزار دستگاه) با پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر V شکل و از هر ۶ دستگاه یک مدل با گیربکس ۶ دنده‌ی دستی عرضه شدند.

سال گذشته بود که مقامات بی‌ام‌و از ساخت نسل دوم سری ۸ و البته نسخه‌ی M آن خبر دادند. پس از رونمایی کانسپت سری ۸ جدید و اخیراً، تصاویر غیر رسمی از نسخه‌ی پروتوتایپ این گرندتورر (GT) آلمانی، تصمیم گرفتیم قبل از رونمایی رسمی نسل دوم آن، در یک مطلب کوتاه با ستایش سری ۸، به دلایل محبوبیت این مدل بپردازیم.

چراغ‌های جلوی مخفی

بدون شک علاقه به چراغ‌های مخفی در بیشتر عاشقان دنیای خودرو، به‌خصوص طرفداران خودروهای دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، عاملی مشترک است. همیشه چراغ‌های مخفی و باز شدن آن‌ها به کودک درون ما انرژی می‌دهد. از تویوتا AE86تاکومی فوجیوارا در انیمه‌ی Initial D تا پونتیاک فایربرد دیوید هسلهاف در سریال آمریکایی نایت‌رایدر (Knight Rider)، چراغ‌های مخفی جذابیت زیادی به شخصیت خودرو داده‌اند.

طراحی زیبای سری ۸

ضریب درگ سری ۸ پایین بود ( ۰.۲۹ دقیقاً مشابه پورشه ۹۱۸) و طراحی آن‌ها به‌طور کامل توسط کامپیوتر انجام شده بود؛ چیزی که ۳۰ سال پیش بسیار تازه محسوب می‌شد. علاوه بر این بی‌ام‌و سری ۸ تحت آزمایش‌های زیاد تونل باد قرار گرفته بود تا ظاهر آن در چند دهه بعد، همچنان جذاب باشد.

نبود ستون B

ستون B همان ستون میانی بدنه است که در کنار شیشه‌ی جلو قرار می‌گیرد. تیم طراحی بی‌ام‌و با حذف این بخش و نصب یک شیشه‌ی سراسری، نمای بسیار متفاوت، جذاب و مرتب به سری ۸ داده است.

پیشرانه‌ی V12

سری ۸ بی‌ام‌و، دومین خودروی آلمانی بود که پس از جنگ جهانی دوم با پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر V شکل تولید می‌شد. این گرندتورر لوکس و بزرگ با وزن ۱۷۹۰ کیلوگرم، به لطف پیشرانه‌ی V12 به حجم ۵ لیتر، قدرت ۳۰۰ اسب بخار و گشتاور ۴۵۰ نیوتن‌متر، در زمان ۶.۸ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. این زمان در استانداردهای امروزی چندان قابل توجه نیست؛ ولی در دهه‌ی ۱۹۹۰ اوضاع کاملاً فرق می‌کرد.

نسخه‌ی ۸۵۰ CSI با بهینه‌سازی پیشرانه‌ی V12، افزایش حجم آن از ۵ به ۵.۴ لیتر و تنها جعبه‌دنده‌ی دستی همراه شد تا ۳۸۱ اسب بخار قدرت و ۵۵۰ نیوتن‌متر گشتاور، سری ۸ را در کمتر از ۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برساند. به‌طور کلی سری ۸ در ۵ نسخه‌ی مختلف تولید شد. با عرضه‌ی نسخه‌ی ۸۵۰ CSI پرقدرت و تغییر پیشرانه‌های نسخه‌های دیگر، مدل پایه با پیشرانه‌ی هشت سیلندر V شکل ۴ لیتری با قدرت ۲۸۶ اسب بخار عرضه شد.

تجهیزات و فناوری‌های فراوان

سیستم کمربند ایمنی یکپارچه با صندلی، تنظیم برقی ارتفاع فرمان با قابلیت ذخیره، کم کردن نور چراغ‌ خودروها در آینه‌ی جلو، قفل مرکزی ریموت و کامپیوتر هوشمند فقط بخشی از تجهیزات استاندارد سری ۸ بی‌ام‌و بودند.

علاوه بر این، جعبه‌دنده‌های دستی ۶ سرعته و خودکار ۴ سرعته، سیستم تعلیق عقب پنج‌اتصالی، سیستم کنترل پایداری و کشش، سیستم هیدرولیک فرمان حساس به سرعت و حتی سیستم کنترل دمپر (EDC) به‌عنوان آپشن از مدل ۱۹۹۰ با سری ۸ بی‌ام‌و همراه شد. با استاندارد‌های ۳۰ سال گذشته، بی‌ام‌و سری ۸ یکی از پیشرفته‌ترین خودروهای دهه‌ی ۱۹۹۰ بود.

حضور در باشگاه اختصاصی BMW Art Car

پروژه‌ی طراحی خودروهای بی‌ام‌و موسوم به BMW Art Car توسط هرو پولین (راننده‎ی مسابقه فرانسوی کلید) خورد. نقاش‌ها و طراح‌های معروفی مانند الکساندر کالدر، جنی هالزر، فرانک استلا و ... در این پروژه طرح‌های زیبایی به تصویر کشیدند. دیوید هاکنی (نقاش، طراح و عکاس انگلیسی) در سال ۱۹۹۵ طرح زیبا و متفاوتی برای سری ۸ نسخه‌ی ۸۵۰ CSI طراحی کرد. این پروژه با طراحی مدل ۳.۰ CSL در سال ۱۹۷۵ توسط الکساندر کالدر شروع شد و تا به‌امروز ادامه داشته است.

نسخه‌ی پروتوتایپ M

در سال ۱۹۹۱ نسخه‌ی پروتوتایپ سری ۸ با همکاری دپارتمان M بی‌ام‌و و BMW Technik ساخته شد. این نسخه‌ی ویژه به پیشرانه‌ی V12 با قدرت ۵۵۰ اسب بخار و شاسی بهینه‌شده مجهز بود. جالب این است که وجود این نسخه‌ تا چند سال مخفی ماند و سپس مقامات بی‌ام‌و احتمال ساخت M8 را تأیید کردند.

با این‌حال M8 هیچوقت تولید نشد و نسخه‌ی پروتایپ، به‌منظور مدل آزمایشی برای دیگر محصولات بی‌ام‌و استفاده شد. یکی از نکته‌های جذاب این نسخه‌ی پروتوتایپ، استفاده از پیشرانه‌ی V12 آن در ظهور افسانه‌ی مک‌لارن F1 بود.