ای‌کاش کمیته انضباطی و مدیران فدراسیون فوتبال به این سوال پاسخ می‌‌دادند که دیگر باید چه اتفاقی بیفتد تا کمیته انضباطی تنبیهی جدی برای تیم‌ها و هواداران‌شان در نظر بگیرد؟ بازیکن تیم فوتبالی سیلی خورده، مورد فحاشی قرار گرفته. صدها هوادار زخمی شده‌اند و یک هوادار فوت شده. همین اواخر هم یک سرمربی بر اثر اصابت اشیای پرتاب شده از سوی تماشاگران بیهوش شد.
حال اینکه کمیته انضباطی در این آشفته بازار کجاست و چه می‌کند سوال جالب توجهی است که هیچ پاسخی برایش پیدا نمی‌شود! آیا اگر بعد از بازی تراکتورسازی - پیکان حکم شدیدی صادر می‌شد، باز هم در هفته‌های بعد شاهد تکرار ناهنجاری‌های این چنینی بودیم؟ آیا رییس فدراسیون فوتبال نباید به طور جدی به این موضوع ورود کند و نسبت به اتفاقات اخیر واکنشی نشان دهد؟
لیگ فوتبال ایران پرهرج و مرج‌ترین بازی‌هایش را در چند هفته اخیر پشت سر گذاشته است. درست در همین هفته‌ها که انتظار می‌رود کمیته انضباطی با حضور پررنگ‌تری نقش بازدارنده خود را به خوبی ایفا کند، هیچ خبری از این کمیته و احکامش نیست.
رییس کمیته انضباطی مصاحبه‌ای انجام داد و تأکید کرد تا مستندات لازم را در دست نداشته باشد، حکمی صادر نمی‌شود. اتفاقاً درباره بازی تراکتورسازی مقابل پیکان هم تأکید کرد چون اتفاقات بعد از سوت پایان بازی رخ داده، هیچ فیلم و سندی درباره‌اش وجود ندارد که بتوان حکمی صادر کرد. حسن‌زاده این توضیحات را داد تا دیگر سوالی درباره علت تأخیرش در صدور این احکام را هم پاسخ ندهد.
همین انفعال، هفته بعد به فاجعه پرسپولیس - سپاهان منجر شد و همچنان چون پای یکی از مدعیان قهرمانی در میان بود، حکمی صادر نشد. این بار نه کمبود سندی بود و نه حواشی به بعد از سوت پایان بازی مربوط می‌شد اما باز هم خبری از کمیته انضباطی نبود. سوال اینجاست که نقش کمیته انضباطی چیست؟ چه زمانی باید به مسائل اینچنینی فوتبال ورود کند و وظیفه خود را انجام دهد؟
ماجرای کمیته انضباطی، مصلحت‌اندیشی‌ها و مماشات‌هایش اما تنها به این دوره از کمیته انضباطی و اسماعیل حسن‌زاده مربوط نمی‌شود. شاید بیش از هرکسی رییس فدراسیون فوتبال است که باید درباره این مصلحت‌اندیشی پاسخگو باشد که به جز عبدالرحمن شاهحسینی، در زمان روسای دیگر کمیته انضباطی همین شرایط حکمفرما بوده است.
شاید هیچکس هم به اندازه خود شاهحسینی نتواند این بی‌تمایلی روسای فدراسیون فوتبال را حس کرده و درباره‌اش بگوید. هرچند هم که در طول مدت حضورش علاقه‌های رییس فدراسیون فوتبال و نایب رییسش هیچ تأثیری در احکام صادر شده از سوی او نداشته باشد.
او از انفعالی که کمیته انضباطی این روزها نسبت به اتفاقات و حواشی فوتبال دارد، متعجب است و می‌گوید: «چرا آقایانی که مسوول فدراسیون فوتبال هستند با ناهنجاری‌ها به این شکل برخورد می‌کنند؟ باید رخ به رخ با رییس فدراسیون فوتبال شد و از او پرسید حالا که وزن ناهنجاری‌ها بیشتر شده و باعث اخلال در نظم و اغتشاش شده، هیچ اقدامی انجام نمی‌دهد؟»
شاهحسینی به‌عنوان رییس سابق کمیته انضباطی از دوران حضورش در فدراسیون فوتبال می‌گوید و تنبیهات شدیدی که مدیران فدراسیون فوتبال را ناراحت می‌کرد. او در همین رابطه توضیح می‌دهد: «آرشیو احکامی که بنده صادر کرده‌ام و سابقه‌ام موجود است و هرگز هیچکس نتوانسته بر احکام بنده تأثیری بگذارد. شاید مدیران فدراسیون فوتبال تمایل داشتند که احکام من جور دیگری باشد و وقتی حکم شدید می‌دادم، از احکامم ناراحت می‌شدند اما من هرگز اجازه دخالت به آنها ندادم. رییس فدراسیون هم همان زمان از احکام کمیته انضباطی مطلع می‌شد که مردم عادی مطلع می‌شدند اما وقتی دیدم بعضی از احکام مهم من در استیناف دستخوش تغییر و تحول ناحق می‌شوند، نتوانستم تحمل کنم و استعفا دادم. شاید مدیران فدراسیون دیدند از طریق من نمی‌توانند اعمال نظر کنند اما شاید از طریق کمیته استیناف می‌توانستند! به هرحال تمایلی ندارم درباره آن زمان صحبت کنم.»
با همه اینها آیا می‌توان چنین برداشت کرد که حالا هم کمیته انضباطی برای صدور احکام بازی تراکتورسازی - پیکان و پرسپولیس - سپاهان دچار مصلحت‌اندیشی شده است؟ شاهحسینی تا حدودی با این موضوع موافق است و تأکید می‌کند: «در تنبیهات انضباطی ما از اخف تا اشد تنبیهات را داریم که قاضی با استفاده از ابزار خود که مقررات و نوشته‌هاست و با هوش، ذکاوت، شهامت و قاطعیتش، با توجه به شدت اتفاقاتی که در جامعه رخ می‌دهد، تنبیهاتی را در نظر می‌گیرد تا به نوعی عامل بازدارنده هم باشد و دیگران جرأت ارتکاب تخلف را نداشته باشند اما وقتی این تنبیهات به طور نابه‌جا استفاده شوند، نه تنها اثر بازدارنده و تربیتی نخواهند داشت، بلکه جریح‌تر می‌شوند و متخلفان هم می‌بینند مقرون به صرفه است و جریمه‌ای متوجه آنها نمی‌شود. الان دیگر چه اتفاقی باید بیفتد که کمیته انضباطی از اشد مجازات استفاده کند؟»
او درباره زمان صدور احکام هم می‌گوید: «وقتی هم فیلم صحنه‌های تخلف موجود است، دلیلی ندارد بیشتر از ۲۴ ساعت برای صدور حکم طول بکشد.»
آیا حالا هم مسوولان فدراسیون فوتبال می‌خواهند برای جلوگیری از اعتراض احتمالی هواداران تیم‌ها، مصلحت‌اندیشی چاشنی احکام انضباطی باشد؟ آیا دلیل پایان نیافتن حواشی ورزشگاه‌ها همین مماشات بیش از اندازه فدراسیون فوتبال نیست؟ مدیران فدراسیون برای دور ماندن از انتقاد و تزلزل‌های احتمالی در جایگاه‌شان حاضر نیستند خطر اعمال اصلاحات با استفاده از احکام بازدارنده را به جان بخرند.
بهناز میر مطهریان
- 18
- 1
