روزنامه اطلاعات نوشت: هیات وزیران دیروز فهرست اصلاحات تعرفه ای وتغییرات سود بازرگانی ۲۴۰ قلم کالا برای سال جاری را منتشرکرد. لیست منتشره حاوی کالاهایی است که بیشتر آن مصرف عمومی دارند؛ مانند چای،سیگار، خودرو، تلفن همراه، کلاه ایمنی خودروسازان، تراکتور ومانند آن.
نگاهی به تغییرات تعرفه ای ایجاد شده نشان می دهد که سود بازرگانی و حقوق ورودی بیشتر کالاهایی که مصرف عمومی داشته (به جز کالاهای اساسی و دارو) و مستقیما در رفاه عمومی و استانداردهای زندگی مردم نقش دارند، در سال جاری افزایش یافته وطبیعتا این افزایش بر سطح عمومی قیمت ها اثر گذاشته و در نهایت فشار بیشتری بر مردم و سفره هایشان وارد خواهد کرد.
این افزایش تعرفه ای در حالی صورت می گیرد که نرخ ارز مورد استفاده در محاسبات گمرکی هم از ۲۸۵۰۰ تومان به حدود ۷۰ هزار تومان افزایش یافته که این تصمیم به طور مضاعف و شدیدی باعث گرانی اقلام مصرفی مردم – که بیشتر آن وارداتی است – خواهد شد.
نمونه بارز این موضوع، افزایش نرخ سود بازرگانی واردات خودروهای بنزینی به حدود ۱۰۰ درصد است که بااضافه شدن دیگر هزینه های سربار، هر خودرو وارداتی حدود ۱۳۰ درصد گرانتر از قیمت کارخانه سازنده برای مصرف کننده ایرانی تمام خواهد شد و این موضوع دسترسی مردم عادی به خودروهای با کیفیت خارجی را درحد آرزوهای دوردست قرار خواهد داد.
مردم مظلوم و تحت فشار ایران که بسیاری شان با وجود کار و تلاش فراوان وطاقت فرسا اکنون در تامین اولیه نیازهای خوراک و پوشاک و مسکن و درمان وامانده اند، دائما مشغول حذف این کالا و آن کالا از زندگی خود و خانواده هایشان هستند، از بسیاری از حقوق اولیه و بدیهی و ضروری خود مانند دسترسی به پزشک و دندانپزشک محرومند، رفتن به رستوران و تفریح برایشان آرزو شده است، لوازم خانگی شان در حال کهنه شدن است و قدرت خرید بسیاری از چیزهایی که در گذشته خریده اند را ندارند، دائما برای تامین هزینه هایشان استرسی جانفرسا می کشند، شاهد کمرنگ شدن امید خود و بخصوص جوانانشان بوده و توان پاسخگویی به خواسته هایشان را ندارند و... به روشنی از دولت مستقر می پرسند چرا این همه مالیات و تعرفه و سود بازرگانی و غیره و غیره به طور مستمر بر گرده‌شان تحمیل و باعث تولید گرانی مضاعف می شود؟
چرا این چرخه نامیمون پایان نمی یابد؟ مردم با چه زبانی به دولت و حاکمیت بگویند که ندارند؟ با چه زبانی بگویند که محل جبران کسر بودجه انباشته دولت و سال ها سوءمدیریت، جیب مردم نیست؟ با چه زبانی بگویند دولت چرا به جای فشار آوردن به مردم سراغ مفسدین اقتصادی، باندهای افزایش دهنده قیمت ها، صنایع رانتی در اختیار بنیادها و نهادها و مانند آن نمی رود وکسر بودجه اش را از آن طریق تامین نمی کند؟
مردم می پرسند چرا حقوق دریافتی مدیران دولتی و خصولتی های فولاد و پتروشیمی و سیمان و خودروسازان و ده ها جای دیگر صدها میلیون تومان است و حقوق کارگران و کارمندان ۲۰ میلیون تومان؟ مردم و جوانان می پرسند چرا دولت با افزایش تعرفه های تجاری در همین سال باز هم در حال کاهش استانداردهای زندگی مردم و دور از دسترس شدن بسیاری از لوازم و وسایل است؟مگر زندگی مردم فقط برنج، پنیر و روغن است که با یک کالابرگ ۵۰۰ هزار تومانی مرحله ای و با ده‌ها محدودیت، آن را به مردم بدهیم وآن گاه هزاران برابر آن را با اعمال تعرفه و مالیات از جیب آنها برداریم؟
مردم می گویند چرا شان ما رعایت نمی شود؟ مگر جوان ایرانی چه چیزی از جوان اماراتی یا ترکیه ای و عراقی کم دارد که او بهترین خودرو روز را سوار شود و خرید فلان لپ تاپ برایش مثل آب خوردن باشد اما جوان ایرانی حتی حسرت خرید دست دوم آن را داشته باشد؟ مردم می پرسند چرا در ایران ما با این همه امکانات همه چیز یا گران است یا ممنوع؟
حرف و سخن در این باره فراوان است و درد بسیار؛ اما هر چه هست باید دلسوزانه به دولت و حاکمیت هشدار داد که طاقت مردم از تحمیل این همه گرانی سرآمده و لذا بر دولت است که با جستن راه های جدید، این تعرفه های جدید ظالمانه را لغو و کسر بودجه خودش را از جایی دیگر و مثلا با حذف بودجه های غیرضروری برخی بودجه بگیران بی خاصیت جبران کرده و از رویکرد گران سازی دست بشوید که داستان آن به آخر رسیده است.
- 18
- 1
