اخراجی هایی که مدال گرفتند

بیشترشان برگشتی های فوتبال هستند؛ بازیکنانی که چند سالی فوتبال را روی چمن بازی کردند اما اتفاقی که باید، برایشان نیفتاد: درگیر مصدومیت های سخت شدند یا سرمربی شان آن ها را مازاد اعلام کرد یا بدون تیم ماندند.

همین چند روز پیش اما بازیکنان دیپورتی باشگاه هایی مثل مس کرمان، داماش و شموشک نوشهر کاری کردند کارستان و برای اولین بار به مقام سوم جام جهانی فوتبال ساحلی رسیدند؛ ستاره هایی که به اندازه موفقیت هایشان قدر ندیدند و بزرگ ترین پاداشی که از فدراسیون فوتبال گرفتند، ۳۰۰ دلار بود اما مشکلات مالی هم سد راهشان نشد؛ بازیکنانی که پابرهنه آن قدر قیچی زدند و عرق ریختند تا به بهشت رسیدند.

پیمان حسینی؛ «واکاشی زوما» ترین

کمتر کسی را می توان پیدا کرد که نام روستای «لرگان» به گوش اش خورده باشد. روستایی با ۲۵۱ نفر جمعیت که بیشترشان مثل تمام روستایی های دیگر یا دامدار هستند، یا کشاورز. اما یک نفر توی این روستای کوچک به جای سر و کله زدن با زمین کشاورزی و دام ها، رفت سراغ توپ و ساحل و فوتبال ساحلی.

پیمان حسینی سال ۸۴ توسط بهمن فروتن کشف شد و در تیم فوتبال شموشک نوشهر هم بازی کرد اما بعد از سقوط شموشک و رفتن بهمن فروتن، پیمان حسینی یک سالی بدون تیم ماند تا بالاخره تصمیم گرفت وارد فوتبال ساحلی شود. پیمان حسینی از آن هایی است که هر کاری را تا انتهایش پیگیری می کند؛ در هفت سالگی کمربند مشکی کاراته اش را گرفت، در تحصیل تا فوق لیسانس جنگلداری جلو رفت و در فوتبال ساحلی هم دستکش طلایی بهترین دروازه بان جام جهانی ۲۰۱۷ را به دست آورد.

محمد مختاری؛ ترانسفورمرزترین

اگر خیلی خوره فوتبال باشید، حتما یادتان می آید فینال جام حذفی سال ۸۷ بین  استقلال و داماش برگزار شد و در مجموع مسابقات رفت و برگشت، این داماشی ها بودند که بازنده فینال شدند. در ترکیب آن روزهای داماش، مدافعی حضور داشت که بین هم تیمی هایش به «ممد سیم خاردار» معروف بود.

ممد سیم خاردار داماش گیلان، همین محمد مختاری پرقدرت تیم ملی فوتبال ساحلی است که بعد از داماش به مس کرمان رفت اما در تصمیمی عجیب و غریب قید فوتبال روی چمن را زد و سر از فوتبال ساحلی درآورد. محمد مختاری هم مثل بیشتر ستاره های فوتبال ساحلی از شمار کشور و تنکابن می آید. محمد مختاری از سال ۹۱ عضو تیم ملی فوتبال بوده، اما عملکردش در جام جهانی ۲۰۱۷ فوق العاده بود.

فرید بلوک باشی؛ سامورایی ترین

بدون شک پدربزرگ تیم ملی فوتبال ساحلی است. در اوایل دهه ۸۰ عضو تیم های امید و بزرگسالان ملوان انزلی هم بود، اما به خاطر شکستگی کتف، مجبور شد برود سمت فوتبال ساحلی. از سال ۸۵ هیچ وقت جایش را در تیم ملی به کسی نداده است. فرید بلوک باشی که مدل موهایش جان می دهد برای منشوری شدن، این روزها در سی و چهارسالگی هم لقب مسن ترین بازیکن تیم ملی را یدک می کشد، هم باتجربه ترین.

محمد احمدزاده؛ کاپیتان ترین

خیلی کم اتفاق می افتد که مسئولان فیفا در پایان جام جهانی بازیکن برتر مسابقات را از تیم قهرمان انتخاب نکنند. جام جهانی ۲۰۱۷ باهاما در حالی به پایان رسید که کاپیتان سی و یک ساله تیم ساحلی ایران عنوان باارزش ترین بازیکن تورنمنت را مال خود کرد.

محمد احمدزاده هم چند وقتی در امیدهای ملوان روی چمن بازی کرد و بعد رفت سراغ فوتبال ساحلی. محمد احمدزاده در جام جهانی نه بار ایران گلزنی کرد تا بیشتر از هر بازیکن دیگری در رسیدن ما به مدال برنز سهم داشته باشد. ستاره ای که عادت کرده بهترین گل ها را بزند، بیشترین درخشش را داشته باشد و توقعی هم نداشته باشد!

قشنگی فوتبال ساحلی بدون گل های محشر و قیچی برگردان های معروف احمدزاده اصلا قابل درک نخواهدبود. محمد احمدزاده هم همشهری حسن عبداللهی و اهل رودسر است. شهری که مسئولانش برای جبران قیچی برگردان های احمدزاده، از همین حالا زمینی چهارصدمتری و پروانه ساخت سه طبقه برای ملی پوشانش مهیا کرده است.

مصطفی کیانی؛ بی اعصاب ترین

بوشهری ها را همیشه با صفات مشترکی مثل خونگرم بودن، مماشات کردن و دوست داشتنی بودن به یاد آوردیم اما حداقل یک بوشهری را می توانید در ترکیب تیم ملی فوتبال ساحلی پیدا کنید که اصلا حوصله صبر و مماشات ندارد و اگر رو به رویش بازی کنید، بدجوری از خجالت تان در می آید.

مصطفی کیانی که از سال ۱۳۹۱ عضو تیم ملی بوده، در چهار سال گذشته کلی کارت زرد دشت کرده و چهار بار هم طعم اخراج را چشیده تا یک تنه لقب خشن ترین بازیکن ساحلی فوتبال ایران را یدک بکشد.

مصطفی کیانی در سه دوره اخیر جام جهانی جزء بازیکنان ثابت تیم ساحلی ایران بوده و در این مدت ۱۱ گل هم برای کشورمان زده است. مصطفی کیانی، به همراه مسلم مسیگر و علی میرشکاری بوشهری های حاضر در فوتبال ساحلی جام جهانی ۲۰۱۷ بودند.

مسلم مسیگر؛ «مسی» ترین

در سی و دو سالگی یکی از باتجربه ترین ستاره های ساحلی ماست. ستاره ای که شش جام جهانی را از سر گذرانده. مسلم مسیگر هم مثل بیشتر ساحلی بازها با فوتبال کارش را شروع کرد و حتی عضو جوانان سپاهان هم بود. بعد مدتی به فوتسال رفت و خیلی اتفاقی سر از فوتبال ساحلی درآورد. در اولین تورنمنتی که مسابقه داد، آقای گل شد تا از سال ۸۵ از جایش در فوتبال ساحلی تکان نخورد.

مسیگر جزء دسته بوشهری های تیم ملی ساحلی است و آمار خوبی از خودش باقی گذاشته؛ میانگین یک گل در هر دیداری که به زمین رفته است مسلم مسیگر بیشترین شباهت را در نگارش به مسی آرژانتینی دارد، اما به خاطر گل های زیبایی که وارد دروازه رقبا می کند، به مسی آسیا معرف شده؛ هر چند این روزها آمادگی گذشته اش را ندارد و در جام جهانی تنها دو گل زد. مهاجم بوشهری فوتبال ساحلی آن قدر اعتماد به نفس داشت که پیش از شروع مسابقات به رسانه ها قول روی سکو رفتن داد و به وعده اش هم عمل کرد.

حسن عبداللهی؛ تانک ترین

مدافع رودسری تیم ملی فوتبال ساحلی ایران بدون شک یکی از بهترین مدافعان دنیا به حساب می آید. ما به ازای حسن عبداللهی سی و سه ساله در فوتبال روی چمن، لئوناردو بونوچی است. حسن عبداللهی دقیقا مثل بونوچی با پاس های گره گشا و دقیقش در نقش یک گلساز ظاهر می شود و در نه سالی که عضو تیم ملی است، قدیمی ترین ملی پوش ایران بعد از بلوک باشی محسوب می شود.

بعد از مسعود مرادی که متولد رودسر بوده و در داوری نام و آوازه ای برای خودش دست و پار کرد، حسن عبداللهی و احمدزاده مهم ترین چهره های فوتبالی این شهر هستند. بازیکن باسابقه فوتبال ساحلی، با کلکسیونی از کارت زرد و قرمز نشان داده همان قدر که بونوچی وار پاس می دهد، کیلینی طور هم از شرمندگی مهاجمان حریف در می آید. هر مدافعی این دو اصل را در فوتبالش داشته باشد؛ یکی از کامل ترین هاست؛ درست مثل حسن عبداللهی بچه «قاضی محله» رودسر.

حمید بهزادپور؛ بااخلاق ترین

دروازه بان مهریزی تیم ملی فوتبال ساحلی که بین تمام اعضای تیم به خوش اخلاق بودن معروف است. او که مدتی در تیم هایی مثل شهید قندی هم فوتبال روی چمن بازی کرده، به خاطر قد نه چندان بلندش خیلی در فوتبال موفق نبود. در بیشتر سال هایی که عضو تیم ملی بوده، یک ذخیره مطمئن برای پیمان حسینی است و در بیشتر مسابقات مهم روی نیمکت می نشیند. اما هر وقت وارد زمین شده، کیفیت بالایش را به رخ مهاجمان حریف و حتی رقیبش پیمان حسینی کشیده است.

شاید بهترین دلیل برای این ادعا هم مسابقات یورو آسیا بود که همین چند وقت پیش در یزد برگزار شد و تیم گلساپوش یزد با بازیکنان بیشتر ذخیره تیم ملی فوتبال ساحلی با اقتدار نماینده روسیه را که ستاره هایی مثل پیمان حسینی را در اختیار داشت، شکست داد. 

حمید بهزادپور به عنوان یک گلر، آمار خارق العاده ۹ گل زده را در دو سال گذشته رو به روی نامش ثبت کرده است. حمید بهزادپور مهم ترین ورزشکار تاریخ شهر پنجاه هزار نفری مهریز به حساب می آید.

امیرحسین اکبری؛ سرخیو راموس ترین

مدافع بیست و شش ساله تیم ملی فوتبال ساحلی برای خودش یک پا سرخیو راموس است. نگاهی به آمار گل هایش در تیم ملی ایران بیندازید تا باورتان شود؛ ۶۹ مسابقه ملی و ۴۵ گل زده.

امیر اکبری در همین جام جهانی باهاما ۲۰۱۷ سه گل به نیجریه، ایتالیا و مکزیک زد تا زهرش را بریزد. هر چند باید اعتراف کنیم هر قدر کارشناسان فوتبال دنیا به قدرت دفاعی سرخیو راموس ایراد می گیرند، می توانند به اکبری هم ایراد بگیرند که بیشتر از تمرکز روی دفاع کردن، به حمله و گلزنی و علاقه دارد. امیر اکبری از فلاورجان و عضویت در یکی دو باشگاه آماتوری فوتبال روی چمن، خودش را به لباس تیم ملی فوتبال ساحلی رساند.

سیدعلی ناظم؛ بی حاشیه ترین

شنیده اید که می گویند فرزند تازه به دنیا آمده، برکت زندگی تان را بیشتر می کند. علی ناظم بیست و چهارساله می تواند شهادت بدهد که این حرف خیلی اصولی است و مو لای درزش نیم رود.

با این که پسر یزدی فوتبال ساحلی از سال ۱۳۸۸ به اردوهای تیم ملی دعوت می شد اما هیچ وقت در ترکیب تیم ملی به طور ثابت استفاده نمی شد. تا اینکه چند ماه پیش که دختر سید علی ناظم به دنیا آمد، ورق برگشت و از اواسط سال ۱۳۵۹، علی ناظم به ستاره ثابت تیم ملی تبدیل شد. به آمار شگفت انگیز او بعد از به دنیا آمدن دخترش دقت کنید؛ ۱۶ بازی ملی و ۱۹ گل زده؛ این یعنی آمار بیشتر از یک گل در هر مسابقه.