این سازه متشکل از دو گذرگاه سرپوشیده‌ی ایوان دار به طول ۱۹ متر است که بازوان یک U را شکل می‌دهند. بیش از ۲۰ اتاق در این گذرگاه وجود داشته است، از راهرو‌ها گرفته تا فضای زندگی با شومینه‌ها و کف‌های گچی. نُه اتاق جزو حمام‌های باستانی بودند. پنچ اتاق دارای سیستم گرمایش زیرزمینی هستند و بسیاری از توده‌های کاشی‌های مربع که از کف پشتیبانی می‌کنند هنوز سرجای اصلی خودشان و در شرایط عالی هستند.
در فضای خالی میان گذرگاه‌ها دو سازه‌ی مستطیلی هست که احتمالاً جزو باغ بودند. یکی از آن دو، حوضچه یا چشمه بوده است. دو لوله‌ی آب تحت فشار هم پیدا شدند که یا حوضچه را پُر می‌کردند یا ذخیره آب را تامین می‌کردند.
باستان‌شناسان گچ‌های رنگی مزین به موتیف‌های گلدار را هم کشف کرده‌اند. برخی رنگ‌دانه‌های بکاررفته در این تزیینات از جمله آبیِ شبیه «آبی مصری» نادر هستند. شمار زیاد اتاق‌ها، ساختار آنها، غنای تزیینات، دو گذرگاه بزرگ، شبکه‌ی هیدرولیک و عناصر باستان‌شناسی کشف‌شده (سرامیک‌ها، بلوک‌های معماری، ظروف مسی و غیره) دو تفسیر احتمالی دارند: این بقایا یا متعلق به یک شخصیت ثروتمند بوده یا متعلق به یک مجتمع آبگرم عمومی هستند!
این مجتمع باستانی در ۱۰۰ متری Porte de Mars کشف شد؛ یک طاق نصرت قرن سومی که عریض‌ترین طاق رومی بجامانده است. نام این طاق برگرفته از معبد مارس مجاور آن و یکی از چهار دروازه‌ی تاریخی در دیواره‌های شهر بوده است. این مکان در قرن سوم بسیار مجلل بود، اما با آغاز قرن چهارم، به حال خود رها شد و از ساختمان‌های آن برای انباشت مصالح ساختمانی بازیافت‌شده استفاده شد. شاید دلیل این تغییر، ساخت و ساز دیواره‌های رنس در قرن چهارم بوده است. از این محله به مدت ۱۴۰۰ سال بعد برای کشاورزی استفاده شد و تا پایان قرن هجدهم به یک ناحیه‌ی پرجمعیت تبدیل شد.
رنس در عصر رومی، حدود سال ۸۰ پیش از میلاد، با نام Durocortorum تاسیس شد. این شهر پایتخت رِمی (Remi) بود؛ بلژیکی‌هایی که در جنگ‌های گالیک (۵۱-۵۸ پیش از میلاد) متحدان سزار شدند و شهرشان تحت حاکمیت رومی بسیار شکوفا شد. این شهر در اوج دوران شکوفایی خود ۳۰۰۰۰ نفر را در خود جای می‌داد و یکی از پرجمعیت‌ترین شهر‌های شمال آلپ بود.
- 14
- 2
