فرادید| استفاده از درختان و گیاهان روی ساختمان‌ها موضوعی است که نظرات متفاوتی درباره آن مطرح می‌شود و بوسکو ورتیکاله نماد بارز این گرایش است که در دهه دوم قرن بیست و یکم به‌شدت رواج یافت.
به گزارش فرادید، استفانو بوئری، معمار ایتالیایی، این پروژه را «خانه‌ای برای درختان که انسان‌ها و پرندگان را همزمان در خود جای می‌دهد» توصیف کرده است. این طرح نخستین نمونه از مجموعه «جنگل‌های عمودی» او به شمار می‌رود.
این پروژه که استودیو بوئری آن را تکمیل کرده، نخستین ساختمانی نیست که از پوشش گیاهی در نمای خود استفاده کرده است. این طرح بخشی از یک جنبش روبه‌رشد برای افزایش پوشش گیاهی در مناطق شهری با کاشت عمودی روی ساختمان‌ها بود.
این گرایش با دیوارهای سبز آغاز شد (دیوارهایی پوشیده از درختچه‌ها و گلدان‌هایی که با سیستم‌های هیدروپونیک) و با پروژه‌های بلندپروازانه‌تری ادامه یافت که گیاهان بزرگ‌تری را شامل می‌شدند.
مهمترین این پروژه‌ها، ساختمان ده‌طبقه‌ی «Tower Flower» بود که ادوارد فرانسوا آن را سال ۲۰۰۴ تکمیل کرد و با ۳۸۰ گلدان بزرگ بتنی حاوی بامبو احاطه شده بود.
بوسکو ورتیکاله این گرایش را به اوج خود رساند. دو برج این پروژه با ۸۰۰ درخت، به‌علاوه‌ی ۱۵.۰۰۰ گیاه چندساله و ۵.۰۰۰ درختچه پوشیده شده‌اند.
این دو برج مسکونی که بخشی از بازسازی یک منطقه صنعتی در ناحیه پورتا نووا در میلان هستند، دو مورد از ۲۰ برجی هستند که در این منطقه تجاری جدید ساخته شده‌اند. این برج‌های ۱۹ و ۲۷ طبقه در مجموع ۱۱۱ آپارتمان لوکس را شامل می‌شوند.
بااینکه بازسازی این منطقه شامل بلندترین ساختمان ایتالیا (برج یونی‌کردیت طراحی‌شده توسط سزار پلی) نیز میشد، اما برج‌های بوئری به‌مراتب متمایزتر هستند.
خود برج‌ها بلوک‌های ساده‌ی مستطیلی هستند که با پانل‌های سرامیکی سیاه پوشیده شده‌اند، اما آنچه این سازه‌ها را تعریف می‌کند، درختان هستند.
گلدان‌های گیاهان و درختان به‌طور خاص در بالکن‌هایی نصب شده‌اند که از نمای ساختمان‌ها بیرون زده‌اند. این بالکن‌ها طوری طراحی شده‌اند که به اندازه ۳.۳۵ متر از دیوار ساختمان فاصله دارند و فضای اضافی برای کاشت گیاهان فراهم می‌کنند.
امسال دهمین سالگرد بوسکو ورتیکاله است و باوجود شک و تردیدهای بسیار، درختان همچنان سالم و سرزنده هستند.
بوئری و استودیوی مهندسی برای اطمینان از رشد موفقیت‌آمیز درختان، یک تحلیل گیاه‌شناسی دقیق انجام دادند تا گونه‌هایی را انتخاب کنند که بتوانند در فضای محدود گلدان‌ها رشد کنند و به ساختار ساختمان فشار وارد نکنند.
مبنای کاشت درختان طبقه‌به‌طبقه است و بیش از ۶۰ گونه درخت ازجمله گیلاس، زیتون و بلوط و ۹۰ گونه گیاه در این پروژه استفاده شده است.
افزون بر افزایش تنوع زیستی و بهبود سلامت ساکنان، این کاشت‌ها اهداف عملی هم دارند.
درختان برگ‌ریز در تابستان روی شیشه‌های تمام‌قد ساختمان سایه می‌اندازند، درحالی‌که در زمستان با ریزش برگ‌هایشان، نور و گرمای بیشتری را به داخل آپارتمان‌ها هدایت می‌کنند.
علاوه بر تحلیل گیاه‌شناسی، ارزیابی دقیق باد برای ایمنی انجام شد. درختان بزرگ‌تر با کابل‌های ایمنی به همراه قفس‌های فولادی محصورکننده‌ی ریشه‌ها، محکم شده‌اند تا در برابر بادهای شدید مقاوم باشند.
این برج‌ها معادل ۳۰.۰۰۰ مترمربع جنگل و زیستگاه زمینی را شامل می‌شوند. اگرچه کاشت گیاهان در این پروژه موفقیت‌آمیز بوده، بسیاری باور دارند که درختان نباید روی ساختمان‌ها کاشته شوند، در اصل به دلایل مالی و منابع.
درختان و خاک موردنیاز برای حمایت از آن‌ها وزن ساختمان را افزایش می‌دهد و به سازه‌های پیچیده‌تری نیاز دارند که از منابع بیشتری استفاده می‌کنند (در این مورد بتن و فولاد). همچنین برای زنده نگه‌داشتن گیاهان سیستم‌های پیچیده‌ای لازم است که هزینه نگهداری را افزایش می‌دهند.
باوجود این شک و تردیدها، بوسکو ورتیکاله پس از تکمیل، جوایز متعددی ازجمله جایزه بین‌المللی آسمان‌خراش سال ۲۰۱۴ و جایزه بهترین ساختمان بلند دنیا از سوی شورای ساختمان‌های بلند و زیستگاه شهری در سال ۲۰۱۵ را دریافت کرد.
بوسکو ورتیکاله نشان داد معماران هنوز می‌توانند در محیط‌های شهری پیچیده، ساختمان‌هایی خلاقانه و متفاوت طراحی کنند که فقط به روش‌های رایج و تکنولوژی‌های استاندارد تکیه نداشته باشد.
- 19
- 1
