به گزارش فرادید، در جنگ جهانی اول با آغاز بمباران‌های هوایی، مردم باید سریع خود را به یک پناهگاه می‌رساندند.
بمباران بریتانیا توسط آلمان در جنگ جهانی دوم بسیاری از مردم را وادار کرد پناهگاه‌هایی ساده در خانه‌هایشان بسازند.
با ظهور سلاح‌های هسته‌ای، نیاز به پناهگاه بیش‌ازپیش حس می‌شد. مردم باید مدت زیادی زیرزمین می‌ماندند تا سطح تشعشعات هسته‌ای کاهش یابد.
پناهگاه‌های هسته‌ای باید در برابر نفوذ هوا مقاوم باشند تا از ورود اشعه‌ی رادیواکتیو جلوگیری شود. همچنین، باید آن‌قدر فضا داشته باشند که افراد هفته‌ها و حتی ماه‌ها با ذخیره آب و غذا در آنجا بمانند.
برخی از پناهگاه‌های بزرگ دولتی، تمام امکانات لازم برای برقراری ارتباط با جهان بیرون را داشتند. ژنراتورهای داخل پناهگاه گرما و برق موردنیاز را تولید می‌کردند.
خانه امن
در صورت وقوع جنگ هسته‌ای، مقامات ارشد دولت آمریکا به زیرزمین خواهند رفت.
این پناهگاه در شهر "وایت سالفر اسپرینگز" در ایالت ویرجینیای غربی قرار دارد و برای شخصیت‌های ارشد حکومتی طراحی‌شده بود، اما اکنون یک جاذبه توریستی است.
رازِ شوروی
شوروی نیز پناهگاه‌هایی برای محافظت از رهبران خود ساخته بود. یکی از آنها ۱۵۰۰ نفر را در خود جای می‌داد. این پناهگاه قادر بود در زمان حمله هسته‌ای نیز به تبادلات رادیویی و تلفنی ادامه دهد.
با افزایش شعله‌های جنگ سرد، بسیاری از کشورهای اروپایی به فکر ساختِ پناهگاه‌های زیرزمینی افتادند. مانند این پناهگاه در هلند که بخشی از پایگاه نظامی هسته‌ای شوروی بود.
برخی پناهگاه‌ها در انگلستان حتی اتاق‌های جلسه و تجهیزات رادیویی داشتند که می‌توانست فرکانس‌های رادیوی بی‌بی‌سی را پخش کند.
محوشده در تاریخ؟
از زمان سقوط دیوار برلین، خطر جنگ هسته‌ای کاهش یافت و تجارت ساخت پناهگاه‌های زیرزمینی محو شد. امروزه پناهگاه‌های باقی‌مانده (مانند این پناهگاه در بریتانیا) بیشتر به چشم عتیقه دیده می‌شوند تا یک ضرورت.
افزایش ناگهانی
اما برای عده‌ای محدود، پناهگاه مقاوم در برابر انفجار و تشعشع یک سرمایه‌گذاری باارزش است. گفته می‌شود با افزایش تنش‌ها با کره شمالی، کسب‌وکار سازندگانی مانند "رون هوبارد" در کالیفرنیا رونق گرفته است.
- 17
- 5
