«ایماگو مانا» همیشه دلش می‌خواست در‌هاوایی زندگی کند. اما این آرزو برای این معلم تکنولوژی کامپیوتری اهل ویرجینیا تقریبا مثل یک رویا بود. آن زمان، در حدود ٥٠ سالگی او دچار میگرن شدید شد. او می‌گوید: «من دایما فکر می‌کردم که الان وقت مهاجرت نیست. هاوایی خیلی گران است.» ایماگو شغلش را از دست داد و مجبور شد خودرو و خانه‌اش را بفروشد. او درنهایت پیش مادرش برگشت تا با او زندگی کند. در همین حین که ایماگو فکر می‌کرد که باید چه کار کند، یکی از دوستانش به او در مورد یکی از مناطق هاوایی گفت که در آن شرایط کمی متفاوت بود و هزینه‌ها پایین‌تر؛ منطقه «پونا». ایماگو فهمید که می‌تواند در آن‌جا کلبه‌ای در جنگل داشته باشد. او یک بلیت یک‌طرفه خرید و چهار روز بعد به سمت‌هاوایی سوار هواپیما شد.
ایماگو می‌گوید: «وقتی از پله‌های هواپیما پایین آمدم، احساس می‌کردم که به خانه‌ام رسیده‌ام.»
ایماگو که حالا ٥٩سال دارد جزو کسانی است که روز پنجشنبه به دلیل فوران آتش‌فشان کیلاویا از آن منطقه خارج شده است. ویدیوهای غم‌انگیز و هولناک منتشرشده، گدازه‌های آتش‌فشانی را نشان می‌دهند که به آرامی سطح خیابان‌ها و زمین‌ها را می‌پوشانند و توجه مردم دنیا را به خود جلب کرده است.
ایماگو در منطقه «لیلانی استیت» که نزدیک منطقه پاهائو است زندگی می‌کند. او در ازای سرایداری، ٣سال بدون دادن اجاره در آن‌جا ساکن بود. این یکی از دلایلی بود که او توانسته با کمک هزینه ١٤٠٠ دلاری در ماه که برای معلولیتش پرداخت می‌شود، زندگی کند. حالا او یکی از افرادی است که مجبورند خانه و زندگی ارزان خود را ترک کنند.
آنها در ازای زندگی در منطقه آتش‌فشانی که اغلب بدون زیرساخت‌هایی مثل آب لوله‌کشی یا سیستم فاضلاب هستند، می‌توانستند با هزینه بسیار پایینی زندگی کنند.
در منطقه پونا و شهر پاهائو که خانه‌های زیادی توسط گدازه‌های آتش‌فشانی نابود شده است، جزو ارزان‌ترین مناطق برای زندگی هستند.
«آمدئو مارکاف»، کسی که گالری صنایع دستی و چوبی محلی را در منطقه پونا افتتاح کرد می‌گوید: «دلایل زیادی وجود دارد که مردم زندگی در پونا را انتخاب می‌کنند. اما اصلی‌ترین دلیل آن، زیبایی طبیعت این منطقه است. دلیل دوم، این است که همه می‌توانند در این‌جا با قیمت بسیار پایین زندگی کنند.»
دقیقا به همین دلیل بود که «کوری هیل» حدود ٤سال پیش از کالیفرنیا به پاهائو آمد و یک هکتار زمین را در «لیلانی استیت» تنها با ١٥هزار دلار خرید.
خانم هیل ٥٤ ساله که سابق بر این مشاور بحران بوده، می‌خواست که یک خانه را در زمین جنگلی‌اش بسازد، اما باید صبر می‌کرد تا پول‌هایش را به این منظور جمع کند. در عین حال او در یک «واگن متحرک» که همسایه‌اش آن را به او داده بود زندگی می‌کرد و کارش گرفتن نشتی لوله‌های حمام و آب بود.
اما او وقتی که معلولیت پیدا کرد، درآمدش بسیار پایین آمد و به ٣٤٠ دلار به ازای کوپن غذایی و ٣٣٨دلار پول نقد رسید. خوشبختانه هیل می‌گوید که با وجود آووکادو، انبه و پاپایا و درختان موز اطراف زمینش گرسنه نمی‌ماند. او می‌گوید: «من زندگی بسیار خوبی برای خودم درست کرده بودم. زندگی ساده‌ای بود اما خوب بود. زندگی در این‌جا خیلی شلوغ و بهم‌ریخته است اما واقعی و زیباست.»
هیل که روز پنجشنبه از منطقه زندگی‌اش خارج شد، امیدوار است که بتواند به‌زودی دوباره به خانه بازگردد. او اکنون در پناهگاه‌های صلیب‌سرخ در پاهائو زندگی می‌کند. او اصلا تمایلی به طرح نقشه برای زندگی ندارد، چون هیچ‌کس نمی‌داند که فوران آتش‌فشان تا کی ادامه خواهد داشت. روز سه‌شنبه اما اتفاقات بدتری افتاد. دو شکاف آتش‌فشانی جدید در اطراف محل زندگی او باز شد و هیل بیشتر شوکه شد. او نگران است که حتی اگر بتواند به زمینش بازگردد، فوران‌های جدید، چهره آن‌جا را به کلی تغییر داده باشد و آن‌جا دیگر آن زمین‌ها و مراتع دوست‌داشتنی پیشین نباشد.
او می‌گوید: «با وجود گدازه‌های آتش‌فشانی، وقتی به آن‌جا می‌روید فکر می‌کنید که به سیاره دیگری قدم گذاشته‌اید. من زمانی که از زمینم بیرون آمدم با آن خداحافظی کردم و قلبم جریحه‌دار شد.»
«آمدئو مارکاف» که نمایشگاه صنایع دستی را در منطقه پونا افتتاح کرده بود می‌گوید: «برخی از مردم فکر می‌کنند افرادی که در این‌جا زندگی می‌کنند، دیوانه‌اند. اما افراد زیادی در این‌جا متولد و بزرگ شده‌اند و تمام زندگی‌شان در این‌جا گذشته. این‌جا برخلاف توسعه صنعتی سایر مناطق همچنان دارای طبیعت بکری است. حتی آتش‌فشان‌هایش هم کشش و جذبه زیادی دارند.»
مجتبی پارسا
- 13
- 1
