سیاره ما اکنون بیش از هر زمان دیگری از زمان دیگری از پیدایش انسان، با بالاترین سطح گاز‌های گلخانه‌ای در اتمسفر روبروست. به نظر می‌رسد از وقتی فهمیدیم که شاهد چه فاجعه‌ای جلوی چشمانمان هستیم، به دنبال راه‌های مثبتی گشتیم که وضعیت کنونی را تغییر دهیم. اما به جای تمرکز بر چیز‌های منفی، بیایید نگاهی به تلاش‌های مثبت و سازنده‌ای بیندازیم که در این راستا انجام شده است.
«آکشار» یک مدرسه نیمه سنتی در هند است که دانش‌آموزان هر روز در راه مدرسه کیسه‌های پلاستیک را با خود می‌برند
موسس این مدرسه، مازین مختار می‌گوید که بعد از سفر به نیویورک در سال ۲۰۱۳، این ایده به ذهن خودش و همسرش رسیده است: «ما هر دو آرزو داشتیم مدرسه‌ای برای کودکان فقیر تاسیس کنیم. ما آکشار از سال ۲۰۱۶ راه انداختیم.»
وقتی مرکز بازیافت را راه انداختیم، والدین ابتدا همکاری نمی‌کردند. بمابرایم ایده «شهریه پلاستیکی مدرسه» را آغاز کردیم تا والدین را مجبور به همکاری کنیم. مدرسه قبل از این سیاست رایگان بود. درواقع، بیشتر شبیه تکالیف اجباری مدرسه است تا شهریه. این مدرسه کاملا رایگان است، اما برای کمک به ما و خودتان باید زباله‌های پلاستیکی خشک و تمیز را از خانه بفرستید.
«ما می‌خواستیم مدرسه برای همه رایگان باشد، اما بعد متوجه مشکل محیط زیستی و اجتماعی بزرگتری در منطقه شدیم. من هنوز به یاد دارم هربار که کسی در مناطق اطراف پلاستیک می‌سوزاند، چگونه کلاس پر از دود‌های سمی می‌شد. در اینجا سوزاندن زباله‌های پلاستیکی برای گرما عادی بود. ما می‌خواستیم این را تغییر دهیم بنابراین دانش‌آموزان را تشویق کردیم که به جای شهریه، زباله‌های پلاستیکی خانه‌شان را با خود به مدرسه بیاورند.
قبل از تاسیس مدرسه بیشتر بچه‌ها به عنوان کارگر در معادن سنگ اطراف کار می‌کردند
آن‌ها در معادن سنگ حدود ۲.۵ دلار در روز درآمد داشتند
از آنجا که مدرسه نمی‌تواند به دانش آموزان حقوق دهد، یک جایگزین پیدا کردند. آکشار به دانش آموزان بزرگتر پیشنهاد داد به دانش آموزان کوچکتر درس بدهند و پول اسباب بازی به دست آورند و با آن خوراکی، کاغذ و لباس بخرند.
همچنین دانش آموزان می‌توانند از معلمان بخواهند آنلاین خرید کنند. معلمان پول آن‌ها را به پول واقعی تبدیل می‌کنند و هرچیزی که دانش آموزان بخواهند از آمازون سفارش می‌دهند.
همچنین مدرسه درباره مضرات پلاستیک به دانش آموزان و والدین آموزش می‌دهد. بسیاری از والدین برای گرم کردن خانه‌های خود پلاستیک می‌سوزاندند. از بعد از آموزش‌های مدرسه و آگاهی از خطراتی که برای فرزندانشان دارد، این کار را نمی‌کنند.
وقتی درباره روش‌های تدریس از آن‌ها سوال شد، مازین گفت:
«ما از کار بچه‌ها برای مبارزه با کار کودکان استفاده می‌کنیم. کودکان فقیر باید پول درآورند تا بتوانند در مدرسه بمانند. ما آن‌ها را به عنوان کارگر اجتماعی و معلم استخدام می‌کنیم.
وقتی قرار است دانش‌آموزان بزرگتر به دانش‌آموزان کوچکتر درس دهند، بیشتر یاد می‌گیرند تا بیشتر کسب درآمد کنند، ما بر اساس دانش و مهارت‌هایشان به آن‌ها حقوق می‌دهیم و برای رفتار بد آن‌ها را جریمه می‌کنیم. وقتی دانش‌آموز یک کلاس بالاتر می‌رود، دستمزدش افزایش می‌یابد. همچنین دستمزد‌ها با مهارت‌های آموزشی افزایش می‌یابد. دانش آموزان بیشتر انگیزه می‌گیرند تا مثل یک دانش آموز نمونه رفتار کنند.»
دانش آموزان در مدرسه می‌مانند تا یک شغل پیدا کنند به دانشگاه بروند یا کارآموزی کنند. در گروه سنی بحرانی ۱۲ تا ۱۸ سال، علاوه بر تدریس مهارت‌های شغلی نوجوانان هم تقویت می‌شود. دانش‌آموزان انگلیسی، ریاضی و علوم یاد می‌گیرند، اما در مقطع دبیرستان، برنامه درسی شامل نجاری، گلدوزی، بازیافت، عکاسی و بزودی دوره کارشناسی منابع خورشیدی هم می‌شود.
«شهریه پلاستیکی به دانش آموزان یاد می‌دهد نسبت به محیط زیست خود احساس مسئولیت کنند. اگر همه مدارس این کار را انجام دهد، تاثیر بزرگی روی بحران پلاستیک خواهد گذاشت. دانش آموزان یاد می‌گیرند مشکلات جامعه را بشناسند و ماشین‌ها و اختراعاتی به عنوان بخشی از دوره آموزشی خود برای حل این مشکلات ایجاد کنند.»
مدرسه تنها با ۲۰ دانش آموزان فعالیت خود را آغاز کرد و اکنون ۱۱۰ دانش آموز دارد
هر دانش آموز هر هفته حدود ۲۵ قطعه پلاستیکی با خود می‌آورد. قبلا بیشتر پسران ترک تحصیل کرده بودند و کار می‌کردند اما حالا با آموزش در ساعات درسی و کار در مرکز بازیافت مدرسه پول درمی آورند.
برخی دانش‌آموزان برای فشردن پاکت‌های پلاستیک در بطری‌های پلاستیکی به شکل «آجرهای سازگار با محیط زیست» به کار گرفته می‌شوند. این آجر‌ها برای ساخت و ساز با سیمان استفاده می‌شوند.
مازین و پارمیتا، زوجی که مدرسه را تاسیس کردند و الهام بخش ۱۰۰ مدرسه دیگر در هند شدند.
- 18
- 3
