بزرگترین شورش‌های تاریخ برای نوشیدن مشروبات الکلی

۱. شورش‌های شیکاگو

در سال ۱۸۵۵ میلادی، شهردار شهر شیکاگو دکتر «لیوی بون» مهاجران کاتولیک ایرلندی را به دلیل افتتاح شماری میکده و بار، متهم به ویران کردن شهر نمود و آن‌ها را «مست‌های منحرف بی ارزش» توصیف و قانونی وضع کرد که به موجب آن همه بار‌های شیکاگو در روز یکشنبه تعطیل باشند؛ به علاوه قیمت شراب را از ۵۰ دلار به ۳۰۰ دلار افزایش داد.

اما برخی بار‌ها به جای عمل به قانون، مردان مسلحی را بر در بار‌ها قرار دادند تا اگر مأموران پلیس آمدند، آن‌ها را به زور و اسلحه متوقف کنند. پس از گذشت چند هفته هزاران مهاجر ایرلندی جلوی انجمن شهرداری با هفت تیر‌های خود آشوب به پا کردند، یکی از تظاهرکنندگان در درگیری با پلیس کشته شد. پلیس توانست آن‌ها را متوقف کند، اما سال بعد با کنار گذاشته شدن شهردار از منصبش و لغو قانون، دوباره شیکاگو به وضع قبل برگشت.

۲. شورش‌های پورتلند در ایالت اورگن

در سال ۱۸۵۱ میلادی، «نیل داو» شهردار پورتلند فروش مشروبات الکلی را ممنوع کرد. او بر این باور بود که چنین منعی تجارت برده را پایان می‌دهد، زیرا برده‌ها در کارگاه‌های تولید مشروبات به بیگاری گرفته می‌شدند و از سوی دیگر پزشکان به دلیل کمبود الکل نمی‌توانستند ابزار‌های خود را ضد عفونی کنند.

سرانجام «داو» دستوری داد که به موجب آن الکل فقط برای اهداف طبی استفاده می‌شد، اما چندی بعد ساکنان متوجه شدند که خود «داو» از خوردن مشروبات الکلی دست نکشیده است، به همین دلیل بیش از ۲۰۰ تن برای سرنگونی مرکز شهرداری روان شدند و تظاهرات کردند و با سر و صدا به سوی دادگاه رفتند تا دستور تفتیش بدهد، اما قاضی مخالفت کرد. پس از آن جمعیت به ۲۰۰۰ تن رسید و نبردی بین شبه نظامیان شهر رخ داد و در نهایت داو از کار برکنار شد.

شورش‌های بریزبن_استرالیا

بریزبن یک پایگاه نظامی بزرگ بود که هزاران سرباز در جنگ جهانی دوم در آنجا جمع شده و در انتظار دستور حرکت بودند. پس از تمرینات نظامی، شب ها، شرب خمر می‌کردند. میکده‌ها ساعت ۱۱ شب، تعطیل می‌شدند و شراب خور‌ها با مستی در خیابان‌ها به راه می‌افتادند و موجب آزار و اذیت مردم آن منطقه و بومیانی می‌شدند که باید صبح زود به سر کار می‌رفتند. به همین دلیل، دولت دستور داد تا میکده‌ها پس از ساعت ۸ مشروب نفروشند. اما تقریباً هیچ کسی به این تصمیم توجهی نکرد و پلیس مجبور شد به خیابان‌ها و بار‌ها برود، و به آن‌ها حضوراً اخطار دهد، اما سربازان خیابان‌ها را بستند و با پلیس وارد نبرد سختی شدند!